Rozdział 7

Rozdział 7

- Yy. Caine ja.. Ja nie chciałam tego …ym…- rumieńce oblały moją twarz.

- Nic się nie stało. – uśmiechnął się.- Ty też jesteś słodka.

- Dzięki.- odpowiedziałam. Jak mogłam my to powiedzieć? Pewnie to nasze ostatnie spotkanie. Uznał mnie za idiotkę, a to co powiedział było po to żeby jakoś przetrwać resztę wieczoru.

Kelner przyniósł nasze sałatki i jedliśmy milczeniu. Czułam na sobie jego wzrok, ale nie zamierzałam na niego spojrzeć. Po skończeniu sałatki, niebieskooki się odezwał.

- Trenujesz pływanie co nie?

- Tak. Od dziewięciu lat.

- To fajnie, że masz jakieś zainteresowanie.

- A ty co lubisz robić w wolnym czasie? – zapytałam.

- Lubię latać. No i też lubię rysować. Możesz sobie myśleć co chcesz.

- Lubisz rysować? Super, że chociaż jeden chłopak lubi to robić i się do tego przyznaje.

-  Heh. Rzadko o tym mówię, bo ludzie brali by mnie za pedała.

- To , że lubisz rysować nie oznacza, że jesteś pedałem.

- W sumie. Fajnie się gada, ale teraz trzeba przejść, na mniej przyjemne tematy.

- Jakie?- spojrzałam na niego i wiedziałam o czym chce rozmawiać.- Nie mów mi, że znowu będziemy gadać o aniołach.

- Wiesz, że ta rozmowa nas nie ominie.

- Niestety. No to mów o co dokładnie chodzi.

- Do dnia swoich 18. urodzin musisz wybrać ,po stronie stoisz. Czy po stronie światła czy po ciemności. Jeśli nie wybierzesz, umrzesz. NA razie możesz rozmawiać swobodnie z każdym z danych stron, oni nie mają  prawa ci nic zrobić. Jak wybierzesz daną stronę, wyrosną ci skrzydła i danej stronie łatwiej będzie zdobyć Diament Aniołów. Kto go posiądzie, zdobędzie bezgraniczną władzę, a przeciwnicy albo będą bardzo słabi ,albo umrą .

- No to fajnie. A gdzie można znaleźć ten diament?

- Nie wiemy nawet jak on wygląda, ale przepowiednia głosi, że w połowie lipca każdy anioł rozpozna diament.

- Połowa lipca. Czyli, że piętnastego?

- Nie. Szesnastego.

- Moje osiemnaste urodziny wypadają tego dnia.

- Naprawdę?- zdziwił się .Pokiwałam głową na tak.- No to życzę Ci żeby twoja strona wygrała.

- Caine!- usłyszeliśmy krzyk i śmiech jakiś dwóch zmierzających do nas chłopaków.

- Cześć chłopacy. Chcę wam kogoś przedstawić. To jest Diana.- wskazał na mnie.

- Hej jestem Niall Horan.- przedstawił się blondyn.

- A ja Louis Tomlison- powiedział chłopak w brązowych włosach.

- Miło was poznać.- uśmiechnęłam się przyjaźnie.

- Nam również. – dosiedli się.- Caine, nie mówiłeś, że jest aż taka ładna.- powiedział blondyn na co ja się zarumieniłam.

- Caine, jak zwykle spotyka największe ślicznotki- rzekł Louis.

- Ma się to szczęście- oznajmił Caine.

Przez kolejne dwadzieścia minut rozmawiali, a ja się przysłuchiwałam. Potem głos zabrał Lou:

- Chodźmy zatańczyć.

- Ok.- wszyscy ruszyliśmy w stronę parkietu.

Szczerze mówiąc to świetnie się bawiłam. Chłopacy mnie rozśmieszali, wirowałam do dobrej muzyki, zatańczyłam już wolnego z Niallem i Louisem. Właśnie zaczęła lecieć trzecia wolna piosenka, do której Caine mnie poprosił. Objął mnie delikatnie w talii, a ja zarzuciłam mu ręce na szyje. Cudownie się czuję będąc w jego ramionach. Teraz dla mnie był tylko ON i ja. Przetańczyliśmy całą balladę, a kiedy się skończyła niechętnie go puściłam. Odwróciłam się i spojrzałam na zegar przy barze. Jest 21.45. Cholera.

- Caine ile się idzie stąd do mojego domu?

- Jakieś 30 minut. A co?- wskazałam na zegar.- Dobrze, że zauważyłaś weź płaszcz i lecimy.

Wykonałam jego polecenie i pożegnałam się z chłopakami. Wyszliśmy z baru i oznajmiłam:

- Jeśli pobiegniemy to może zdążymy- spojrzał na mnie i potem podniósł głowę w stronę nieba.- No tak, zapomniałam.

Poszliśmy za dom gdzie było cicho i ciemno i wtedy wyrosły mu skrzydła. Objęłam go i wzbiliśmy się w górę. Przez cały lot miałam zaciesza. Ale on jest wspaniały. Parę minut przed 22.00 wylądowaliśmy.

- Dziękuje za miło spędzony wieczór- powiedział.

- Ja też dziękuje.-już miał odejść, ale go zatrzymałam.- Caine, może jutro się też spotkamy?- zapytałam nieśmiało.

- Może. – uśmiechnął się .- Przyjść jutro po ciebie pod szkołę?

- Było by miło. Kończę o 16.00.

- Ok. To do zobaczenia.

- Do zobaczenia.

Weszłam do domu i zastałam w kuchni mamę. Spojrzała na mnie i posłała mi uśmiech pełen troski. A to dziwne.

- I jak było?

- Fajnie.

- To dobrze. Czemu wcześniej nie powiedziałaś, że masz kolegę?

- Bo pewnie byś się tym nie zainteresowała.

- Diana, mam dużo pracy i małe dziecko, ale to nie oznacza, że przestałam się tobą interesować. Opowiesz mi coś o nim?

- Mhm. No to poznałam go w niedziele, ale wydaję mi się jakbym znała go od dawna. Jest w moim wieku, lubi rysować, jego rodzice mają firmę budowlaną, jest jedynakiem.- skłamałam z tym ostatnim, ale musiałam.

- Cieszę się , że znalazłaś sobie rówieśnika płci męskiej.

- Mamo, przecież znam Davida od tylu lat.

- No wiesz, ale David jest z Margaret,a Caine..

- Caine to tylko kolega.- oznajmiłam, z odrobiną smutku.

- Skoro  tak uważasz. A może Caine zjadł by z nami jutro kolację?

- Nie wiem. Zapytam się go jutro i napiszę ci sms’a. A teraz idę się położyć, bo jutro szkoła. Dobranoc.

Nie wierzę. Rozmawiałam normalnie z mamą. To cud. Trochę za tym tęskniłam, ale nie zamierzałam się prosić. W pokoju szybko się przebrałam w piżamę i wskoczyłam do łóżka. Podłączając i Phona do ładowania zauważyłam karteczkę na której było:

Nie czuj się zbytnio wyjątkowa. On tak postępuje z każdą ~H.

Kim jest ten cholerny H.? Nie chcę teraz sobie tym zaprzątać głowy. Położyłam głowę na poduszkę i zasnęłam.

-------------

I jak?