Rozdział 127

CZYTASZ=KOMENTUJESZ!!!

Rozdział 127

Znacie to uczucie jak czegoś bardzo chcecie, ale im bliżej jesteście tym bardziej chcecie zawrócić? Tak było ze mną gdy jechaliśmy do Chicago. Zastanawiałam się czy nie krzyknąć na Luke’a lub David’a żeby zawrócić. Czułam, że z każdym kilometrem tracę oddech. Że z każdą minutą odchodzi jakaś cząstka mnie. I to jest straszne. I co ja mu powiem? Po prostu przyjdę do jego biura, stanę przed jego biurkiem i powiem mu „cześć tato, pamiętasz mnie? To ja Diana twoja córka. Odpowiesz mi na parę pytań?” Przecież to takie żałosne… Ale niestety zaraz będziemy. Nie ma odwrotu. A co do podróży. David i Luke wzięli się za prowadzenie busa którego wypożyczyliśmy. Layla, Emily, Margaret, Grace i ja gadałyśmy na tyłach i przyznam że Grace to naprawdę fajna dziewczyna. Nie dziwię się Luke’owi. I przeprowadziłam rozmowę z Em sam na sam.

- Diana? Możemy porozmawiać?- pewnie. Poszłyśmy na koniec busa.

- Louis jest aniołem prawda?- kiwnęłam głową.- A wiesz jak umarł?

- Nie, a co?- spuściła wzrok.

- A mogłabyś mnie z nim spotkać jak wrócimy? To bardzo dla mnie ważne…

- Jasne, a chcesz powiedzieć czemu?- zaśmiała się.

- To jest głupie trochę.

- Proszę cię. Przecież gadasz teraz ze swoją przyjaciółką która jest aniołem. To też jest głupie- uśmiechnęła się.

- Wydaję mi się, że Louis to mój zmarły brat. – zaskoczyła mnie. Ale w sumie są trochę do siebie podobni. Ale najbardziej rzucają się oczy. Identyczne… I Em nawet nie wie jak jej brat się nazywa i gdzie leży czyli, że to może być prawda.

- Gdy tylko wrócimy spotkam was. Obiecuję- przytuliła mnie.

O 12 byliśmy w Chicago. Do 15 zwiedzaliśmy, byliśmy na zakupach i takie tam. Znaczy ja i Luke do 15, reszta jeszcze została. Luke obiecał że mi potowarzyszy. Nie dałabym rady sama.  Podeszliśmy pod klub.

- Zamknięte- powiedział bramkarz.

- Jesteśmy umówieni na spotkanie z panem Evansem. Czy wpuści nas pan?- pan Evans. Mój tata.

- Chwilkę- zniknął w środku, a my czekaliśmy jakieś 5 minut- Zapraszam. Korytarzem do końca.- wskazał nam drogę.

- Dziękujemy- jeszcze jakieś 10 metrów. Z każdym krokiem moje serce zaczęło szybciej bić. Zaraz się odwrócę i wybiegnę. Przysięgam…

- Spokojnie.- usiadł na krześle przed biurem. – Poczekam tutaj. Powinniście pogadać sami.- westchnęłam i odwróciłam się do drzwi- No dalej- poganiał mnie Luke. Zapukałam.

- Proszę- ten głos. Nic się nie zmienił. Dobra, musisz to zrobić. Otworzyłam drzwi i weszłam do środka. Siedział do mnie tyłem i gadał przez telefon.- Proszę usiąść i chwilę poczekać.- nie ruszałam się z miejsca i czekałam dwie minuty zanim skończył rozmawiać. Odwrócił się na krześle i spojrzał na mnie.- Słucham?- nie poznał mnie, ale chyba coś kojarzył bo mi się z zaciekawieniem przyglądał.

Jules Evans

- Dzi-dzień dobry- wydukałam.

- O co chodzi?- uniósł brew.- I jak się nazywasz?- wtedy nagle strach zastąpił gniew. Jak można własnej córki nie rozpoznać?! Tak bardzo się nie zmieniłam! Prychnęłam.

- Nie pamiętasz mnie?

- A powinienem? Chociaż wydajesz się znajoma. Skąd się znamy- teraz to się wściekłam.

- Nie pamiętasz własnej córki?- odparłam oschle. Zaskoczyłam go.

- Diana? Co ty tu robisz?- urwał na chwilę- Dlatego cię kojarzę. Wyglądasz identycznie jak Carren w twoim wieku.

- Przyszłam dostać odpowiedzi.- powiedziałam ledwo opanowując emocje.

- Na co?- chciałam zacząć mówić, ale mi przerwał- Zaraz, czyli że ty jeszcze nic nie wiesz?

- O czym?- zaśmiał się i podszedł do barku.

- Mamusia pozwala ci wypić alkohol? Może być whisky?

- Tak może, ale mógłbyś…

- Poczekaj, a odpowiem- nalał nam po szklance.

- Czekam już 10 lat i nadal nic nie wiem i liczę na to, że mój wysiłek żeby się z tobą zobaczyć nie poszedł na marne- warknęłam.

- Charakterek po mamusi. Powiedz mi, też z ciebie taka kłamczuszka?

- Nie? W ogóle o czym my rozmawiamy? Miałeś mi odpowiadać na pytania.

- Tak miałem, ale tego nie zrobię. Widzisz aż takim dupkiem nie jestem i to twoja mama lub ty sama możesz dać odpowiedz. Chodzi czemu was zostawiłem prawda? O to ci chodzi?

- Tak i chce wiedzieć czemu mnie nie kochałeś- no i pojedyncza łza spłynęła.

- Wiesz co ci powiem? Wydajesz się naprawdę miłą dziewczyną. I zawsze taka byłaś, ale czasami jest tak, że nienawidzimy pewnych osób choć nic nam nie zrobiły. I tak jakoś wyszło pomiędzy nami.- po moich policzkach spływały łzy.

- Tak jakoś wyszło?! Czy ty wiesz ile dla mnie znaczyło mieć ojca?!- nie wiem czy krzyknęłam czy to był szept. Ale nie obchodziło mnie to.

- Przykro mi Diana, ale świat nie jest doskonały. Miejmy nadzieję, że nie pójdziesz w ślady mamy i nie będziesz kłamać i będziesz umiała dokonywać wyborów. Wiesz jaki problem jest z twoją mamą? Myśli że można mieć wszystko bez konsekwencji i można kłamać, bo to nie rani. Nie rób tak bo będziesz cierpieć, dziecko. Odpowiedzi ci nie udzielę, ale dam ci pomoc. Mama od ciąży prowadziła pamiętnik przez pewien czas. Tam znajdziesz  chyba wszystkie odpowiedzi. Miejmy nadzieję, że masz mocną psychikę.- poklepał mnie po ramieniu.- Ale na razie się nie smuć. Dostaniesz darmowe wejście do klubu na dziś wieczór.

- Nie jestem sama- szepnęłam.

- Tak a z kim?

- Szóstka przyjaciół- machnął ręką i podał mi listę.

- Wpisz was o tutaj- pokazał mi miejsce.- Nie będzie żadnego problemu z wejściem. I nie musicie stać w kolejce.

- Dziękuję.- ruszyłam do drzwi.

- Uwierz mi nie ma za co- uśmiechnęłam się lekko i opuściłam pokój.

                                                       ***

Po godzinie imprezy ponownie wpadłam na ojca.

- I jak się bawisz?

- Świetnie, tato.

- Nie mów do mnie tato. To trochę dla mnie nie komfortowe- zaśmiał się.- Mów mi Jules.

- Dobrze Jules.- zwrócił się do barmana.

- Ona pije za darmo- wskazał na mnie i gdzieś odszedł.

- Nowa towarzyszka?- zapytał barman który był niewiele starszy ode mnie.

- Córka- powiedziałam i poprosiłam o drinka.

- To on ma córkę?- spytał zaskoczony. Machnęłam ręką.

- Długa historia. A właściwie to jestem Diana- podałam mu rękę.

- Thomas- też to zrobił. Przegadałam z nim parę godzin i nieźle się upiłam. W końcu ruszyłam na parkiet i zaczęłam tańczyć samotnie.

Bez skrzydeł xd

 ---------------------------

I co sądzicie? Jak wrażenia? Polubiłyście tatę Diany? Diana trochę taka uwodzicielka pod koniec xd Lou i Em są rodzeństwem? Nie możecie się doczekać odkrycia tajemnicy?  Musicie poczekać do jutra. Zapraszam na pozostałe blogi i liczę na co najmniej 8 komentarzy tutaj. I miło, że przybywają nowi czytelnicy :))