Rozdział 132

 CZYTASZ=KOMENTUJESZ!!!

Rozdział 132

Oczami Carren:

Podjechaliśmy pod dom. Postanowiłam, że jej powiem za parę lat. Albo pod koniec mojego życia. Jutro są jej osiemnaste urodziny, nie zniszczę jej tego. Za bardzo ją kocham. Kyle i Jaykay spali w aucie, Roger zanim wjechał do garażu wypuścił mnie żebym jako pierwsza przywitała się z moją córką. Weszłam do domu.

- Diana, już jeste…- urwałam. W domu panowała demolka! Wszystko było porozwalane.- Diana?- cisza- Diana?!- pobiegłam na górę do jej pokoju. Meble były porozwalane, zdjęcia i plakaty podarte lub zgniecione. Weszłam do łazienki. Było tam pełno zaschniętej krwi. I rozbite lustro. Stałam tam przerażona. Zbiegłam na dół- Roger!- on już tam stał i się nad czymś pochylał. Spojrzał na mnie smutny i podał mi to. Mój pamiętnik i jakąś kartkę… O nie… Nie, nie, nie. Ona nie mogła… Ale jak? Chwyciłam list.

„ Mamo jeśli w ogóle mam cię tak nazywać,

Nienawidzę was obu. Skrzywdziliście mnie, to mocno zabolało, jak widać po zdemolowanym domu. Już nigdy się nie zobaczymy. Moim przeznaczeniem jest śmierć i powinnam już dawno umrzeć dzięki mojemu rzekomemu „ojcu”. Dziękuję, że starałaś się mnie wychować i nie dziękuję, że wychowywałaś mnie w kłamstwie. Przez ciebie nigdy nie miałam ojca. I doskonale o tym wiesz. Życzę powodzenia w dalszym życiu.

                                                                                        Diana”

Osunęłam się na ziemię a w moich oczach stanęły łzy. Straciłam ją… Straciłam ją na zawsze. Roger uklęknął i mnie przytulił.

- Znajdziemy ją i  wszystko wyjaśnimy- szepnął mi do ucha.

- A jeśli ona już nie… Nie żyje?- z trudem przeszło mi to przez gardło.

- Gdyby nie żyła byś pewnie to odczuwała. Musimy mieć nadzieję.

- Tak, masz rację. Muszę się ze wszystkimi skontaktować- ruszyłam do wyjścia.- Wrócę wieczorem.

                                                       ***

Byłam u wszystkich. Nawet u Meggi. Nikt nic nie wie. Został mi tylko Caine. Zapukałam i otworzyła mi jakaś kobieta.

- Dzień dobry. Nazywam się Carren Walker. Czy tu mieszka Caine?- kobieta założyła ręce na piersi.

- Tak, a pani w jakiej sprawie.

- Moja córka zaginęła. Dobrze się znali z Caine’m więc pomyślałam, że on wie gdzie ona może być- kobieta złagodniała.

- Zapraszam, zaprowadzę panią- dom robił wrażenie. Widać, że milionerzy.- Przykro mi z powodu pańskiej córki. Nie wyobrażam sobie życia bez Caine’a. Znam ten ból jeśli chodzi o stratę dziecka. My też mieliśmy… to znaczy mamy syna, który wyjechał na pięć lat. Strasznie to przeżyliśmy. To te drzwi.- otworzyła je delikatnie i wpuściła mnie do środka. Chłopak siedział przed oknem i coś malował. Nie usłyszał, że weszłam. Spojrzałam na obraz. Przedstawiał on wielkie zielone oko. Nie musiałam się domyślać, że to Diany.

- Caine?- podskoczył.- Przepraszam.

- Nic się nie stało. Co pani tutaj robi?

- Przyszłam w sprawie Diany…

- Proszę niech pani siada.- uśmiechnęłam się słabo i zajęłam miejsce.- Mam rozumieć, że pani jej tez szuka?

- Co to znaczy „też”?- uniosłam brew.

- Można powiedzieć, że mam paru znajomych w każdym mieście w Ameryce tak jak Harry i powiadomiliśmy każdego. Ale jak na razie nikt jej nie widział…

- Czyli, że też nie wiesz gdzie ona jest?- pokręcił głową.- Dziękuję, że próbujecie ją znaleźć. Muszę jej wszystko wyjaśnić lecz boję się, że będzie za późno.

- Musimy czekać. Niech pani wróci do domu i odpocznie. Jest pani przemęczona.

- Dobrze- zanim wyszłam jeszcze się do niego zwróciłam.- Masz talent. Dianie na pewno by się spodobało- uśmiechnęłam się lekko i opuściłam dom.

Oczami Diany:

Jeszcze kilka godzin. Za chwilkę jest dwudziesta druga. Jestem ubrana w koronkową, czarne bieliznę, mam na sobie prześwitujące czarne rajstopy i na to za kolanówki, moje martensty i białą luźną koszulkę. Na rękach mam bandaż i pełno bransoletek. Paznokcie pomalowane na czarno, mam też kreski i pomalowane rzęsy. Włosy rozpuszczone. Siedzę na łóżku i czekam na śmierć. Pukanie. Kto to do cholery? Otworzyłam drzwi, a tam stała kobieta emitująca dziwnym blaskiem.  Weszła do środka.

- Kim pani jest?- warknęłam.

- Wyrocznią słoneczko. Przyszłam ci uświadomić parę spraw.- usiadła na krześle.

- Już wszystko wiem, dziękuję. A teraz pai może już wyjść.

- Aby na pewno? Powiedz mi słońce co się dzieje z aniołami podczas wojny.- uniosłam brew.

- W jakim znaczeniu?

- Z nimi. Z ich zachowaniem.- wzruszyłam ramionami.

- Po co mi to wiedzieć? I tak nie jestem prawdziwym aniołem. Nie mam swoich skrzydeł. Nie mam swojej strony.

- No właśnie. Ty jesteś nadzwyczajna. Wyjątkowa. A teraz ci powiem co się dzieje z aniołami. Wpadają w trans. Nie słuchają nikogo. Po prostu chcą zdobyć władzę. Działają jak w hipnozie. I pomimo, że nie wybrałaś żadnej ze stron, ten tras będzie na nich działał tak, że oni i tak będę walczyć na śmierć i życie. Twoja ofiara pójdzie na marne.

- Nie da się ich powstrzymać?- zastanowiła się.

- Jest cień szansy, że ty zdołasz ich przekonać.

- Ja? Dlaczego ja?- przewróciła oczami.

- Jak ci już mówiłam jesteś wyjątkowa słoneczko. Jesteś w końcu Dianą Evans, tak? Masz w sobie to coś i może ci się udać. Nie bój się zaryzykować.- zamknęłam oczy.

- A jeśli mój sen się sprawdzi?- szepnęłam.

- Tez z polaną, chłopcami i zatrutymi strzałami? To jest przestroga! Jeśli nic nie zrobisz właśnie się tak stanie! Musisz tam lecieć! Musisz ich powstrzymać. A wiesz cokolwiek o wojnie? O tym dniu?

- Nie. Wiem, że jest jutro w moje urodziny i oni będą walczyć o Diament Aniołów. I kto wygra zdobędzie władzę nad światem.

- Wojna rozpocznie się o północy. Wtedy będzie tzw. Świto-mrok. Światło będzie walczyć z ciemnością. Rozumiesz? A diament będzie emitował tym swoim dziwnym świto/mrokiem. Będzie wyróżniał się ponad wszystko. Czy teraz już wszystko rozumiesz?

- Tak rozumiem.- kiwnęłam pewnie głową.

- To co teraz zamierzasz zrobić?

- Przerwać wojnę i nie umrzeć na marne- wyrocznia się uśmiechnęła.

- Zuch dziewczyna- pokój pogrążył się prawie w ciemności gdyż ona zniknęła.

---------------------------------

I jak? Podoba się? No to jutro wojna. Kto nie może się doczekać? Ja w sumie też na to czekałam xd Jutro nn, prosze o komentarze,bo znowu liczba maleje, zapraszam na pozostałe blogi. A i odp na pyt: Jared nazywa się Max Irons i kojarzę go z Intruza ;)