Rozdział 5

Rozdział dedykuję Natalce za pomoc ;) Mam nadzieję, że przezwyciężysz swoje lenistwo i skomentujesz rozdział xd

Rozdział 5

                                                    Diana

W jadalni Harry’ego siedzieli Caine, Louis, Niall, Zayn, Liam, Luigi, Dolly, Laura, Tack ja i pare innych wysoko postawionych aniołów.

- Zaczniesz?- zwrócił się Styles do  Caine’a. Skinął głową.

- Pewnie zastanawiacie się co tu robicie. Z harry’m podjęliśmy decyzje, ale zanim podzielimy się nią z resztą chcemy ogłosić ją wam. Musimy wiedzieć czy się z tym zgadzacie.

- Mamy teraz pokój, jedność, jak zwał tak zwał.  Czyli świat żyje w harmonii. Doszliśmy do wniosku, że nie potrzeba więcej bawić się w anioły. Powinniśmy zapomnieć o tym co było i zacząć żyć jak ludzie. Czy ktoś się z tym nie zgadza?- zaczęła się rozmowa i każdy był za tym, żeby tak się stało.

- Pamiętaj, że zawsze możesz do mnie przyjść z jakimkolwiek problemem- szepnął Luigi- Ja się z tym nie zgadzam- co on wyprawia.

- Czemu luigi? To już nie ma sensu.

- Ma sens, Caine. Tylko ty go nie dostrzegasz.

- Nie, to ty jesteś na tyle głupi i się upierasz. Walczysz o przegraną sprawę facet. Jak masz problem odejdź i rób co tam chcesz. Ale nie zbliżaj się do naszych- odparł ostro Harry. Ku mojemu zaskoczeniu Luigi wstał, skinął mi głową i opuścił dom. Spojrzałam na twarz Caine’a. Starał się ukryć ból. W końcu Luigi był dla  niego jak ojciec. Myślałam, że spotkanie potoczy się normalnie tak jak powinno się stać lecz dom stanął w płomieniach a wokół pojawili się obłąkani i zaczęli nas atakować. Jeden z nich powalił mnie na ziemię. Zanijm jednak mnie zabił spojrzał na okno. Zobaczyłam  czarne oczy. Gdzieś je już kiedyś widziałam. Lecz zanim przypomniałam sobie do kogo należały, byłam martwa.

Obudziłam się z krzykiem i zalana potem. To tylko sen, tamtego dnia było inaczej. I nie umarłaś. Ze mną jest coraz gorzej. Zeszłam na dół gdzie nikogo nie zastałam. No tak w końcu mąż w pracy, a dzieci w tej swojej knajpce. Zresztą i tak zaraz mam trening. Szybko się oporządziłam i pojechałam na basen.

                                                       ***

- Miłego dnia- powiedziała kelnerka podająca mi kawę.

- Dziękuję – odpowiedziałam. Upiłam łyk kawy. Nie ma to jak stare dobre „Sweet Coffee”. Przychodzę do tej kawiarni od trzynastego roku życia od kąt to ona powstała. Wyjrzałam za okno. Na chodniku stał jeden samochód, a w nim rozmawiał mężczyzna z dziwnie znajomą kobietą. Kiedy wysiadła od razu ją poznałam. Bella Styles.Po odjeździe samochodu weszła do kawiarni i złożyła zamówienie. Kiedy tylko się odwróciła pomachałam do niej, a ona się dosiadła.

- Cześć Diana. Co słychać?

- Cześć Bella. A nic, a jak u ciebie? – wzruszyła ramionami.

- Nic ciekawego. – kiwnęłam głową w stronę gdzie wcześniej stało auto.

- Kto to był?- uśmiechnęła się.

- Podglądasz mnie?

- Nie, to po prostu przypadek. To jak? – spojrzała na mnie jak na naiwną.

- Znajomy u którego mam wielki dług wdzięczności.

- A Harry wie?...- zapytała niepewnie

- Że mam u kogoś dług wdzięczności?- kiwnęłam głową. Roześmiała się tym swoim słodkim śmiechem. Głupia, perfekcyjna, Bella. – Nie bądź śmieszna. Nie muszę mu mówić wszystkiego, tak jak ty Cainowi i udawać szczęśliwą parę. – kelnerka przyniosła jej kawę.- Przepraszam, ale muszę się zbierać. I dam ci dobrą radę. Uważaj na tego swojego pięknisia. Do zobaczenia – zostawiła mnie z pytaniem : o co w tym wszystkim do cholery chodzi?!

                                                         Caine

Siedziałem sobie spokojnie w biurze kiedy pojawił się mój ojciec. Zdziwiło mnie to trochę.

- Tato- podałem mu dłoń.

- Caine- skinął mi głową- Muszę ci kogoś przedstawić.- do biura weszła ładna dziewczyna, chyba w moim wieku.- Poznaj Beatrice Alexandre Daddario- dziewczyna ze słodkim uśmiechem podała mi rękę- Będzie twoją osobistą asystentką.- co? Po co mi asystentka.

- Przecież daję radę sam, a czasami Diana mi pomaga, więc nie- spojrzał na mnie zły.

- Diana tu nie pracuje, ma własne zajęcia, a ty potrzebujesz kogoś do pomocy. Już podpisaliśmy umowę, właśnie zaczyna. Dziękuję, dowiedzenia- oburzony wyszedł. Super, zostawił mnie z nową asystentką i nie wiem co mam robić.

- A więc, Beatrice, dobrze pamiętam?- pokiwała głową- Masz może jakieś CV? – uśmiechnęła się i wyciągnęła je z torby. Zacząłem czytać. Jest o rok młodsza, skończyła studia z wyróżnieniem, ma doświadczenie, wcześniej była asystentką w McVey Corporation… zaraz co? W McVey Corporation? Przecież ta korporacja siedzi nam od lat próbuje wykryć anioły! Czy dlatego chce tu pracować?- McVey Corporation? Co tam robiłaś?- wzruszyła ramionami.

- Przynosiłam kawę, drukowałam i przynosiłam papiery, odbierałam telefony. Nic ciekawego. Odeszłam, bo szukanie aniołów, które i tak nie istnieją jest bezsensowne.

- A byś się zdziwiła- mruknąłem.

- Słucham?

- Nic, tak do siebie powiedziałem. Co według mojego taty masz dla mnie robić?

- Pomagać panu i wykonywać znaczną część pańskiej pracy..- nadal za bardzo nie wiedziałem co jej zadać. Zauważyła moje zmieszanie i się uśmiechnęła. Jezu, jaki ma piękny uśmiech.- Może na początek przyniosę panu kawę?- odwzajemniłem uśmiech.

- Bardzo poproszę- opuściła biuro a ja przez kolejne dwie minuty wpatrywałem się we drzwi z uśmiechem.

                                                              Ian

- Naucz się w końcu grać w bilarda siostrzyczko- powiedział z uśmiechem Ashton.

- Jak na razie z tobą wygrywam, braciszku- odpowiedziała „słodko” Ashley. No nie, zaraz się zacznie.

- Idę po coś do picia- oznajmiłem i ruszyłem do lady. O dziwo dzisiaj stał tam Billy.

- Co sobie życzysz Ian?- zapytał z uśmiechem.

- Red Bull’a.

- Aty Rosaline? – odwróciłem się i ku zdziwieniu ujrzałem moją siostrę.

- To samo- podałem sumę pieniędzy za naszą dwójkę i odebrałem napoje. Po jej minie widziałem, że coś jest nie tak. Usiadłem przy jednym ze stolików. Usiadła naprzeciwko.

- O co chodzi?

- O Calum’a- spuściła wzrok. Westchnąłem.

- Konkretniej?

- Jest zimny. Odtrąca mnie. I nie, nie gadałam z nim, bo nie chce mnie słuchać.- cenna rada: jeśli nie wyjdzie ci z muzyką, zostań psychologiem. Tak Ian, to świetna rada.  Akurat Calum szedł w stronę kasy. Uśmiechnąłem się.

- Cal, stary. Dosiądź się do nas- poklepałem krzesło koło mnie. Chłopak z uśmiechem usiadł, a moja siostra się jak widać na mnie zdenerwowała.- I jak ci się żyje?- wzruszył ramionami.

- Od ostatniego czasu nieziemsko. W końcu czuję, że oddycham pełną piersią. Czuje, że mój największy problem zniknął- moja siostra nie wytrzymała . Wstała tak, że krzesło się od razu przewróciło. Ruszyła do drzwi nie oglądając się za nikim.

- Przesadziłeś, stary- odparłem szorstko- Jej na tobie zależy, ale boi się zranienia- chyba nie słyszał, bo wpatrywał się pusto w drzwi- Halo, ziemia do Calum’a. Leć za nią stary- poklepałem go po ramieniu. Usłuchawszy mojej rady pobiegł do drzwi.

                                                        Rosaline

„Czuję, że mój największy problem zniknął”… Te słowa odbijały się w mojej głowie. Jak on mógł tak powiedzieć?! To cholernie zabolało.

- Rosie zaczekaj!- mimo moich starań dogonił mnie.- Rosie ja strasznie cię przepraszam. Nie chciałem tego powiedzieć. Po prostu chciałem…

- Co chciałeś Calum? Wyniszczyć mnie?! O to ci chodziło? No to gratulacje! – nim się spostrzegłam przyciągnął mnie do siebie i namiętnie pocałował. Na początku odwzajemniłam pocałunek jednak potem go odepchnęłam

- Jak mogłeś to zrobić?- zaszlochałam i uciekłam. Nie gonił mnie.

                                                   Harry

- Hunter nie obchodzi mnie to, że mieliście grać koncert. Odwołaj to i spróbuj się dowiedzieć do cholery co tu się dzieje!- wrzasnąłem do telefonu.

- Nienawidzę cię Styles- mruknął i się rozłączył. Czyli, że to zrobi. Usiadłem koło łóżka Isy.

- Kto cię tak skrzywdził?- szepnąłem. Przecież ona była jedną  z nas… Zabiję tego kto jej wyrządził tą krzywdę. Gdybym jeszcze wiedział co dokładnie się stało… No i kto jej to zrobił.  Kuźwa mać. Siedziałem zamulony i nawet nie wiem kiedy nadszedł Zayn.

- Cześć Styles- klepnął mnie w ramię- I jak ? Dalej nic nie wiadomo?

- Nic a nic.- pokiwał głową.

- Isabelle była dobrą osobą…

- Nie mów o niej w czasie przeszłym- warknęłam.- Ona z tego wyjdzie. Jest silna. A kiedy się obudzi dowiem się co się stało i nie będzie tak przyjemnie..- zamilkliśmy . – Właściwie co cię tu sprowadza, Malik?

- To może poczekać stary.

- Nie nie może Zayn. Mów- westchnął. Przez chwile szukał słów.

- Pamiętasz Nel? – pokiwałem głową. Dalej się nie odzywał. A ja chyba zrozumiałem o co chodzi.

- Czy ją spotkało to samo co Isabell? – jego milczenie, było potwierdzeniem.

 --------------------------

Nie zabijajcie mnie za ten rozdział :/ Mogłam go napisać lepiej . Obiecuję, że wynagrodzę to wam w późniejszych rozdziałach. Jak myślicie co będzie dalej z Rosie i calumem? I czy Isabelle wyjdzie z tego cało? No i czy będzie więcej "ofiar"? No i jeszcze czy Beatrice namiesz?xd Następny pojawi się w niedziele, i może jutro jeśli bd 7 komentarzy i nie będę miała dziwnej blokady przez którą pisałam ten rozdział 1,5 tygodnia ;/ No to tyle :)