Rozdział 33

Rozdział 33

Dzisiaj jest 20 grudnia. Wigilia klasowa, koniec semestru, wszystko zaliczone. Ogólnie mam same szóstki i piątki poza fizyką, z której mam dwóje, ale trudno. Za parę dni sylwestrowy. Naprawdę się cieszę. Idę teraz z Lukiem i Laylą do szkoły. Luke i ja oficjalnie jesteśmy przyjaciółmi. Od trzech tygodni dużo ze sobą rozmawialiśmy, przebywaliśmy i w ogóle. Poznałam go z resztą moich przyjaciół, a oni go zaakceptowali. Layla tylko czasami robi maślane oczy do niego, więc jest dobrze. A i dostaliśmy 6 z biologii za projekt. A chłopak dzisiaj będzie przechodził egzamin, który ma go sprawdzić czy nadaje się do drużyny.

- Komu robicie prezent?- zapytała Layla.

- Willow Marks.- powiedział Luke.

- Emily.- powiedziałam.- A ty?

- Alison.

- Tej ślicznej blondynce?- zapytał Luke.

- Tak tej.

- Macie farta, że robicie normalnym osobom prezent, a nie tej dziwce Willow.- zaczęłyśmy chichotać z przyjaciółką.- No co?

- Nic.- on zaczął się śmiać razem z nami.

Przed szkołą wpadliśmy na Margaret, Emily i Davida. Po przywitaniu ruszyliśmy do Sali w której odbędzie się wigilia klasowa. Sala była udekorowana, pełna jedzenie i miała sztuczną choinkę.  Ustawiliśmy prezenty pod nią i zajęliśmy miejsca przy stole. Siedziałam pomiędzy moimi towarzyszami podróży.  Nasza wychowawczyni, pani Montgomery wygłosiła przemowę o tym jak czas szybko mija, że to nasza ostatnia wspólna wigilia, że będzie jej nas brakować i takie tam różne. Chciało mi się płakać. Ostatnia wspólna wigilia. Ostatnia. Potem studia, praca, rodzina, emerytura, starość i śmierć. Życie jest za krótkie. I za krótko jest się dzieckiem/ młodym. Stanowczo za krótko. Mówi jeszcze, że to pierwsza i ostatnia wigilia Luka w naszej klasie i ma nadzieje, że będzie ją dobrze wspominał. Potem dzielimy się opłatkiem, jemy to co jest na stole. Śpiewamy kolędy nieźle przy tym się śmiejąc.  Robimy sobie też wspólne zdjęcia. Nawet z tymi z którymi się nie lubimy. Nawet z Willow. Na koniec wręczamy sobie prezenty. Kupiłam Emily apaszkę, która jej się podobała, a do tego kolczyki. Mi prezent robił David. Na szczęście. Kupił mi czarny lakier do paznokci, koszulkę z The Beatles i jakiś ładnie pachnący perfum. Fajny prezent. Posiedzieliśmy jeszcze trochę w Sali, a potem wszyscy się rozeszli.

- Luke, kiedy zdajesz do drużyny?- zapytała Layla.

- Za trzy godziny mam być na basenie gotowy.- popatrzyłyśmy na siebie z Laylą z uśmiechem. – Co wy kombinujecie?

- Nic.- zaczęłyśmy się śmiać po raz kolejny tego dnia.

- Nie wnikam.- potem on poszedł do siebie, a my do mnie. Zdążyłyśmy obejrzeć film, poobgadywać parę osób i wyjeść mi połowę kuchni. O 14.30 wyszłyśmy i udałyśmy się w stronę pływalni, żeby pooglądać Luke’a. Mam nadzieję, że uda mu się dostać do drużyny. Widać, że to kocha. Zostało pięć minut do piętnastej. Siedziałyśmy na trybunach. Luke właśnie wszedł. Mojej przyjaciółce szczęka opadła jak zobaczyła jego ciało.

- Lepiej zamknij buźkę, bo ci mucha wpadnie.- powiedziałam na co ona mnie szturchnęła. Luke się zdziwił na nasz widok.

- Co wy tu robicie?

- Przyszłyśmy popatrzeć jak się błaźnisz.

- Dzięki.- znów śmiech.

- Gotowy?- usłyszeliśmy głos trenera.

- Jasne.- podszedł do niego. Trener mu wyznaczył trasę którą ma pokonać w wyznaczonym czasie. Luke wszedł na stopień. Założył okularki. Przygotował się. Gwizdek. Wskoczył do wody i zaczął pływać. Szybko, ale i z dobra techniką. Trener był pod wrażeniem.  Po krótkim czasie. Luke się zatrzymał. Skończył. Jestem dumna. Wyszedł z wody.

- Jak go oceniacie?- zwrócił się do nas Marshall.

- Bardzo dobrze.

- Też tak uważam. Gratuluję i witam w drużynie.- podał mu rękę, którą uściskał. Biłyśmy brawo.  Po kwadransie spotkaliśmy się przed szkołą. Rzuciłyśmy mu się na szyję.

- Gratulację!

- Dziękuję.- powiedział odwzajemniając nasz uścisk.

- Trzeba to oblać. Chodźmy na kawę.- zaproponowała Layla.

- Ok.- ruszyliśmy. Oczywiście do Sweet Coffee. Zamówiliśmy sobie po kawie i usiedliśmy. Dużo rozmawialiśmy. Strasznie i to strasznie się cieszę, że się dostał.

- Idę po dolewkę.- oznajmiłam i ruszyłam. Idąc nie zauważyłam kogoś na kogo wpadłam.

- Przepraszam.- mówimy jednocześnie. Harry. Co on tutaj robi?!

- Diana? Nawet nie wiesz jak się cieszę.- uśmiechnął się.

- Bez wzajemności.

-Proszę, porozmawiaj ze mną.

- A mamy o czym?

- Mamy. Proszę. Chce Cię przeprosić.

- A jest sens przepraszania się skoro i tak się znowu pokłócimy?

- Z takim założeniem daleko nie zajdziemy. Proszę, wybacz.

- No… Niech Ci będzie. Wybaczam jest OK. – uśmiechnął się.

- To dobrze.

- Harry!- zawołał Zayn.- Wychodzimy.

- Dobra. Muszę iść. Do zobaczenia.- powiedział i wyszedł. Poszłam po ta dolewkę i wróciłam. Oczywiście zadawali pytania. Pod wieczór wróciłam do domu. Weszłam do pokoju. Na moim łóżku siedział Caine.

- Cześć piękna.- powiedział. Pocałowaliśmy się na powitanie. Nasz związek kwitnie.

- Nie słodź.- usiedliśmy. Rozmawialiśmy do późna o tym co się wydarzyło, jak bardzo się kochamy i oczywiście były pocałunki. Potem on musiał lecieć. Nie chętnie się z nim pożegnałam. Potem poszłam spać, po całym dniu wrażeń.

Przez kolejne dni trwały przygotowania do świąt, ostatnie zakupy, gotowanie, spotkania z przyjaciółmi. Jest wieczór

jutro wigilia. Nie mogę się doczekać!

---------------------------------------------------

Heja. I jak się podoba? Ogólnie to humor mi dzisiaj nie dopisuje, jestem smutna, ale nie ważne, bo udało mi się napisać rozdział.  Jutro koło 12 dodam kolejny rozdział i jutro będzie się działo. Diana z kimś się pogodzi, a z kimś się pokłóci i ogólnie jej wigilia nie będzie zbytnio przyjemna ;) Macie pomysły co może się stać?