Rozdział 38

Rozdział 38

- Evans!- usłyszałam krzyk tego babsztyla. Podniosłam wzrok.- Widzę, że jesteś bardzo skupiona. W takim razie zapraszam do tablicy!- wstałam z miejsca i ruszyłam do tablicy. No pięknie. Czyli, że ten rok i semestr zacznę od pały? – Co by ci tu dać?.. A już wiem!- zadała mi trzy pytania, a w tym w dwóch trzeba było dodatkowo coś obliczyć. Nic nie zrobiłam.- No to proszę, jedyneczka na dobry początek. Wracaj na miejsce i zacznij uważać!- i potem zaczęła coś omawiać. Kiedy usiadłam na swoim miejscu Luke zaczął rozmowę:

- Co ci jest?- zapytał.

- Nic.- mruknęłam. Nie uwierzył.

- Jasne. Mi możesz powiedzieć.

- Luke zrozum, że nic! Po prostu potrzebuję trochę samotności.- warknęłam. Chłopak się chyba na mnie obraził. Świetnie. Całą lekcje przesiedzieliśmy w ciszy. Kiedy zadzwonił dzwonek od razu wyleciałam z sali. Poszłam do łazienki. Ochlapałam twarz zimną wodą. Diana, musisz się ogarnąć. Słyszysz? Diana, musisz zacząć żyć. Ktoś wszedł do pomieszczenia.

- Diana?- to dziewczyny.

-Co?

- O co ci chodzi?- zapytała Layla.

- O nic.

- Jak to o nic?- tym razem Emily

- No kurde o nic jasne?! Zostawcie mnie w spokoju.- wyszłam z łazienki. Resztę lekcji spędziłam sama. A teraz trening. Pływam jak bym była inwalidką. Nie mogę się skupić. Parę razy prawie wpłynęłam w murek. Nie idzie mi. I ja jestem mistrzynią USA?

- Dobra, nie jesteście w formie, ale to się zmieni. Na trzy drużyna. RAZ. DWA. TRZY. DRUŻYNA. Diana mógłbym cię poprosić na słowo?- o boże. W „gabinecie” zaczął dalszą rozmowę.- Co się dzieje? To co dzisiaj wyprawiałaś przechodzi ludzkie pojęcie. Byłaś dzisiaj chyba najgorsza. Przecież dostałaś wielką szansę, nie możesz jej teraz zmarnować. Nie możesz odpuścić rozumiesz? – jestem wściekła.

- Tak rozumiem! Tak wiem, ale ma zły dzień okej? Czasami może mi się chyba zdarzyć? Nie jestem maszyną, mam prawo do błędów. Dajcie mi wszyscy święty spokój!- wybiegłam ze łzami w oczach. Nie płacz idiotko. Nie tu. Diana… W ekspresowym tempie opuściłam budynek i ruszyłam w stronę domu. Łzy leciały . Mam dosyć. Czemu nie mogę być normalna? Czemu musiałam go poznać? I jeszcze śnieg pada. Super. Idąc dosyć szybko usłyszałam klakson. Odwróciłam się. Harry jechał koło mnie z uśmiechem.

- Hej mała, podwieźć Cię?- zapytał. Już chciałam na niego nakrzyczeć, ale śnieg zaczął nawalać. Dobra. Wsiadłam i zapięłam pas.

- Odwieź mnie do domu. Proszę.

- Najpierw gdzieś cię zabiorę.- powiedział z cwaniackim uśmiechem.

- Ale ja muszę wrócić do domu, jutro mam szkołę. Po za tym..

- Nie zajmie nam to długo.- jechaliśmy w milczeniu. Mam dosyć. Chcę mi się płakać. Coś mnie rozrywa od środka. Wjeżdżamy do lasu.

- Gdzie my..

- Zobaczysz.- podjechaliśmy na polankę gdzie latem odbywają się pikniki.

- Co my tu robimy?

- Chciałem nas zabrać od reszty świata, żeby było milej.- mówi i delikatnie się uśmiecha. Zdziwiło mnie to. Pomógł mi wysiąść z samochodu. Usadowił mnie na masce swojego samochodu. Jeszcze dziwniej.

- Czemu płakałaś?- zapytał siadając koło mnie.

- Skąd wiesz, że płakałam?

- A czy to ważne?

- W sumie nie. Zły dzień.

- Rozumiem. Caine?- wzdrygnęłam się.

- Po części.

- Zapomnij o nim. On już taki jest. Niby taki dobry, a jednak. Nie zaprzątaj nim sobie swojej pięknej główki, nie warto. Żyj na całego.- mówi, a mi robi się lepiej.

- Dzięki. A tobie kiedyś coś takiego zrobiła jakaś dziewczyna?- posmutniał.

- Nie zrobiła mi tego co on tobie, ale mam podobne uczucia.

- Masz?

- Tak mam.

- Jak ma na imię?

- A czy to ważne- pokiwałam głową.- Dowiesz się w swoim czasie.

- Mhm.- między nami panuje niezręczna cisza. Po chwili chłopak wstaje i wyciąga do mnie ręce.

- Zatańczysz?

- Tu? Na śniegu przy -5 stopniach?

- Nie. Tam- wskazał na niebo.

- Ale jak? I to bez muzyki?

- A po co muzyka?- uśmiechnął się.- A tobie przydadzą się skrzydła.-podszedł do mnie. Wsunął ręce pod moją kurtkę i dotykał zimnymi dłońmi moich pleców. Przyjemne mrowienie. Potem wyrastają mi dwa małe czarne skrzydełka. U niego wielkie.- No to zaczynamy.- wzlecieliśmy. On złapał mnie za biodra, a ja zarzuciłam mu ręce na szyję. On zaczął prowadzić. Na początku nam zbytnio nie wychodziło, ale potem było idealnie. Tańczyłam w powietrzu. Z nim. Nie wiem ile czasu minęło, ale było ciemno. Czas się zbierać. Kiedy moje skrzydła zniknęły poczułam smutek.

- Jeszcze sobie polatasz- puścił mi oczko. Jechaliśmy śpiewając z radiem. Muszę przyznać, że ma cudowny głos. Nawet bardzo. Pod moim domem się pożegnaliśmy.

- Cześć.- zanim wysiadłam dałam mu całusa w policzek.- Dzięki za poprawę humoru.- i poszłam do domu. Odrobiłam lekcje, wzięłam prysznic, przygotowałam się na jutro. Położyłam się z wielkim bananem na twarzy po mimo, że dzień zaczął się nieciekawie.

---------------------

Heja. ;* Może być ten rozdział? Mi się w sumie podoba. Następny pojawi się za tydzień w pt albo sob, zależy o której wrócę z obozu ;/  A i teraz będzie więcej Harrego. Jak myślicie znamy dziewczynę, która zraniła go? ^^