Rozdział 39

Rozdział 39

Właśnie zadzwonił dzwonek na trzecią lekcję. Jezu, jak mi się nie chce. Usiadłam w ostatniej ławce, a koło mnie Layla. Siedziałyśmy najdalej jak się dało. Ja „przytuliłam” się do ściany, a ona prawie nie siedziała w ławce tylko obok. Oficjalnie jesteśmy wszyscy pokłóceni. Tylko, że ja jestem sama. Poczułam wibrację telefonu. Sms od Harrego.

Od Harry: Musimy się teraz spotkać. Mam niespodziankę. Gdzie mam przyjechać?

Do Harry: Jestem w szkole, nie mogę.

Od Harry: Możesz, możesz. Udaj, że cię boli brzuch czy coś, weź zwolnienie, a ja będę czekał przed szkołą. Dasz radę ;)

Nie odpisałam mu. Nie rób tego Diana. Nie rób.

- Proszę pani, źle się czuję. Mogę iść do pielęgniarki?- zrobiłam skwaszoną minę i złapałam się za brzuch. No pięknie.

- Jasne. Weź swoje rzeczy. Ktoś ma Cię odprowadzić?

- Dam sobie radę.- spakowałam się i wyszłam z sali. Pokonałam parę korytarzy, aż w końcu doszłam do gabinetu . Zapukałam.

- Proszę.- usłyszałam miły głos. Weszłam do środka.- Witaj Diana, co Cię tutaj sprowadza?- mam nadzieję, że uda mi się kłamstwo.

- Brzuch mnie boli.

- Siadaj.- wskazała na krzesło. Zrobiła mi szybkie badanie, zadała parę pytań i stwierdziła diagnozę.- To zatrucie pokarmowe. Lepiej wróć do domu.- wypisała mi zwolnienie.

- Dziękuję.- wyleciałam z gabinetu. Odebrałam swoją kurtkę i wyszłam przed szkołę. Harry już na mnie czekał.

- Cześć piękna.

- Cześć.

- Widzę, że stajesz się niegrzeczna- puścił mi oczko.

- Raz chyba można zrobić coś złego, co nie?- zaśmiał się.

- Tak, ale to nie jest złe w porównaniu co ja robię.- jechaliśmy słuchając  muzyki.

- Gdzie jedziemy?

- Tak gdzie wczoraj.

- Po to żeby znów sobie posiedzieć lub potańczyć? Harry ja mam maturę i powinnam siedzieć na lekcjach, a nie..

- Uwierz mi, że teraz nauczysz się czegoś przydatniejszego niż w szkole. To może uratować ci życie.- zamilkłam. Czego on chce mnie nauczyć? Po kilkunastu minutach byliśmy na miejscu. Wysiedliśmy.

- Zaczekaj.- powiedział i ruszył do bagażnika. Wyjął z niego jakieś tarczę, łuk i strzały. Zaraz, zaraz. Czy on chce mnie nauczyć strzelać?

- Harry, po co..

- Słuchaj, lubię z tobą rozmawiać, bawić się itd., ale za pół roku jest wojna. Bardzo ważna wojna. I niezależnie od strony musisz umieć się bronić. I chciałbym Cię nauczyć strzelać z łuku.- powiedział i zaczął rozwieszać tarcze na pniach drzew.- Gotowa?- zapytał.

- Nie zbyt.- westchnął.

- Diana, musisz umieć się bronić rozumiesz? Musisz ratować siebie i swoją stronę. To jest twój obowiązek. Nie chcę patrzeć jak stoisz bezbronna i obrywasz strzałą. – mówił to szczerze.- Pozwól mi Cię nauczyć..- było mi smutno, ale też miło.

- No dobrze.- uśmiechnął się.

- Chodź. Złap łuk o tak.- pokazał.- Naciągnij strzałę. Zamknij jedno oko. Skup się i wystrzel.- zademonstrował. Potem była moja kolej. Zrobiłam tak jak mi kazał. Wystrzeliłam, ale strzała ledwo doleciała do drzewa.- Musisz jeszcze trochę poćwiczyć.- motywował mnie do dalszego działania. Z każdym kolejnym strzałem, strzała padała bliżej celu. I z każdym strzałem czułam żądze. Muszę dalej strzelać. Muszę, muszę, muszę. Nie wiem czemu, ale strzelanie daje mi przyjemność. I to wielką. W tak krótkim czasie opanowałam to do perfekcji. Chcę jeszcze, ale Harry musiał to przerwać.

- Księżniczko, zaraz zacznie prószyć śnieg. Zbierajmy się.- powiedział. Posmutniałam. Pozbieraliśmy tarcze i strzały i wsieliśmy do samochodu.- Jedziemy do mnie.- nie miałam siły zaprzeczyć. Jechaliśmy w milczeniu. Nie wiarygodne jaki smutek może sprawić odebranie czegoś co sprawia ci zabawę. Dojechaliśmy na miejsce. Przepuścił mnie w drzwiach. No proszę. Na kanapie siedział Zayn z papierosem i piwem. Oglądał mecz. Kiedy zauważył mnie wyłączył TV i wyszedł.

- Nie przejmuj się, on już taki jest.- powiedział Hazza.

- Mhm.- usiadłam na kanapie. On obok mnie.

- Chcesz coś do picia, jedzenia ?

- Nie dzięki.- do salonu właśnie wszedł Liam uśmiechający się od ucha do ucha, gwiżdżąc pod nosem.

- Payne, co ty taki wesoły?- kiedy usłyszał głos wzdrygnął się.

- O Styles wróciłeś.. O cześć Diana.

- Cześć.

- No to odpowiesz mi na pytanie?- zapytał loczek.

- Jadę po Emily..

- A po tą rudą. Dobra.

- Wrócę wieczorem.- śmiesznie to wyglądało. Zachowywali się jak tłumaczący się syn przed surowym ojcem.

- Liam?

- Tak Diana?

- Nie powiesz nic Emily? No wiesz, że tu byłam i że mnie widziałeś?

- Dobrze.- chwycił kurtkę i kluczyki i wyszedł . Poczekałam chwilę i zaczęłam mówić:

- Czemu jesteś taki wredny?

-Że ja?

- Tak ty. Czemu oni muszą się przed tobą tłumaczyć? I czemu reagujesz na Em tak chamsko?

- Bo to zwykła kolejna laska, która nie zasługuje na anioła. Jestem panem tego domu i jestem najwyżej postawiony, musza się mnie słuchać.- prychnęłam. Co za frajer.

- A gdybym nie była aniołem? Też byś mnie tak potraktował?

- Ciebie nie.

- Czemu? W końcu byłabym zwyczajna i nie zasługiwałabym na ciebie.

- Ale jesteś aniołem skończ temat.- siedzieliśmy z godzinę w niezręcznej ciszy. Zajebiście. Spojrzałam na zegarek. Muszę wracać, jeśli mam być przed mamą. Wstałam i ruszyłam do wyjścia.

- A ty dokąd?

- Do domu, muszę wracać.

- Odwiozę cię.

- Nie mu..- i znów nie skończyłam.

- Powiedziałem, że Cię odwiozę.- udaliśmy się do samochodu. Jechaliśmy w milczeniu. Już byliśmy na mojej ulicy.

- Nie idziesz jutro do szkoły. Przyjadę po ciebie o 10.00

- Niby czemu?

- W końcu masz zatrucie , nie? Rób co mówię. No i nie spieprz niczego. Jutro postrzelamy sobie do żywych celów.

- Co?! Mam strzelać do ludzi? Ciebie powaliło?!

- Nie będziemy ich zabijać. Bądź gotowa. Cześć.- wysiadłam i ruszyłam do domu. Położyłam się w łóżku. Pół godziny później weszła mama. Opowiedziałam jej o moim zatruciu i, że nie idę do szkoły. Dała mi spokój. W co ty się władowałaś? Poszłam wcześnie spać.

 ------------------

No i jak?  Mam nadzieję, że się podoba. Następny jutro ;) Diana teraz będzie coraz to bardziej niegrzeczna ^^