Rozdział 102

 CZYTASZ=KOMENTUJESZ!!!

Rozdział 102

- Będziesz mi się tak przyglądał?- zapytałam chłopaka. Odkąd usiedliśmy przy stoliku w małej kawiarence ciągle mi się przygląda. Mieliśmy iść na obiad, ale jest +30 stopni na dworze.

- Tak.- nadal nie odrywał wzroku.

- To przestań.

- Dlaczego? Jesteś naprawdę zjawiskowa.- mam nadzieję, że nie zauważy rumieńca, który wkradł się na moją twarz.

- Nie słodź tak.- przewróciłam oczami.

- Ja nie słodzę. To cała prawda. Poza tym pewnie słyszysz to codziennie. – machnął ręką.

- Nawet nie wiesz jak bardzo się mylisz.

- Nie mów mi tylko, że to nie prawda. Pff. Ale są tutaj wybredni w tym Portland. Najpiękniejsza dziewczyna jaką tu spotkałem. – moje serce było bardzo rozgrzane. Jak on na mnie działa…

- Czyli, że nie jesteś stąd.- uśmiechnął się.

- Jestem z Los Angeles.

- To wspaniale. To naprawdę śliczne miasto.

- Byłaś tam?- pokiwałam głową.

- Co cię sprowadza do Portland? – czemu tak nagle mnie to interesuje?

- Strasznie ciekawska jesteś. Ciekawska, uparta, zadziorna. No i piękna. Lubię takie.- puścił mi oczko.- Dla mnie zaczęły się już wakacje. Trenuję siatkówkę zawodowo i sezon się skończył. I pod koniec maja mam ślub wujka właśnie tutaj.

- Skoro trenujesz zawodowa to ile ty masz lat?

- 28.- powiedział poważnie. Potem się roześmiał.- Żartuję. 19.

- Jakiego wujka? To znaczy nazwisko.- błagam, tylko nie to.

- Harrison. Marshall Harrison.- no to ładnie.

- Cholera.- mruknęłam, a on usłyszał.

- Co? Znasz go?

- Tak, to mój trener.

- Czyli trafiłem na pływaczkę? – uśmiechnął się cwaniacko.

- Najwidoczniej.

- Zaraz chwileczkę. Ty jesteś Diana Evans?- zdziwiłam się.

- No tak. A co?

- Parę lat temu w wigilię się tobą chwalił. Że jesteś jego najlepszą zawodniczką, że masz szanse na wielką karierę itd. No i teraz mam szansę poznać cię osobiście.- czy on mnie oczarował? Tak, chyba tak. Co się z tobą dzieje, Diana? – Podoba mi się jak się rumienisz.- czyli, że zauważył.

- Ja wcale się nie rumienię.- spuściłam wzrok.

- Ej, niw rób mi tego. Daj mi chwilę na ciebie popatrzeć.- uniósł mój podbródek. Popatrzyłam mu w oczy i utonęłam. Chwilę  potem leżał na ziemi…

Oczami Caine’a:

Nie mogłem wytrzymać. Musiałem iść pogadać z Louisem. Nie dał bym rady bez tego. Podjechałem pod jego dom. Zapukałem. Strasznie się denerwuję. Po dłuższej chwili otworzył mi właśnie on.

- Cześć. Możemy pogadać.- bez słowa wpuścił mnie. Usiedliśmy w salonie.- Louis, proszę przestań.

- Co mam przestać?- zapytał.

- Być taki jaki teraz jesteś. Kiedyś byłeś taki wesoły, pełen życia, dziecinny…

- To było kiedyś.- wpatrywał się pusto przed siebie.

- Kim on był? Kogo kochałeś.

- Kocham..- szepnął.

- Kochasz.- spojrzał na mnie wściekły.

- Nie powiem ci. Nie powiem Niall’owi. To zostanie pomiędzy naszą dwójką i Dianą. Nikt więcej!

- Louis spokojnie!

- Nie będę spokojny!- walnął w szklany stolik, który roztrzaskał się w drobny mak. Przy okazji jego ręce były całe pokaleczone.

- Louis…- uklęknąłem koło szlochającego przyjaciela i go przytuliłem.- Jestem tu…

Oczami Diany:

Carol oberwał mocno w twarz. Odwróciłam się i zobaczyłam rozwścieczonego Harry’ego.  Carol był w szoku. Nie dziwię się. Doskonale wiem jaki Harry jest silny…

- Harry!- wydarłam się na niego.

- Wychodzimy.- warknął w moją stronę.

- Ale…

- Żadnych ale.- ruszył w kierunku drzwi. Spojrzałam na blondyna. Szepnęłam do niego „ do zobaczenia” i poszłam za loczkiem. Wepchnął mnie do auta. Ruszył z piskiem opon. Droga minęła nam w ciszy. Pojechał na polanę. – Wysiadaj.- wysiadłam. Chłopak zaczął krążyć w koło cały zdenerwowany.

- Co to miało być? Czemu go uderzyłeś? Co on ci zrobił?!- zaczęłam się wydzierać.

- Nic mi nie zrobił. Wkurzyłem się. Zrobiłem to żeby twoja dobra opinia przetrwała.

- Co to ma kuźwa znaczyć?!- wściekły stanął tuż przede mną.

- Chcesz wiedzieć?! Jesteś dziwką Diana! Latasz z kwiatka na kwiatek! Caine, ja, Luke! Teraz on. Nie chcesz być sama i chcesz mieć jak najwięcej! O każdą porażkę obwiniasz ojca, który cię nigdy nie kochał! Kiedyś byłaś zdolna odbić przyjaciółce chłopaka, bo w końcu wszystko ci się należy prawda?! Jesteś samolubną dziwką! – nie oddychałam. Wiecie co było najgorsze? Że powiedział cała prawdę. To cholernie wszystko bolało, ale chyba to najbardziej.- Czemu nie zaczniesz się bronić?!

- Bo powiedziałeś prawdę!- prychnął.

- Powinnaś się bronić! A no tak, bo ty lubisz cierpieć. Lubisz cierpieć, bo potem wszyscy wokół ciebie skaczą tak?!

- Przestań!- krzyknęłam. Harry nagle leżał na ziemie. Jego ramie było we krwi. O nie… Oparzyłam go!!! Patrzył na mnie z przerażeniem. Odwróciłam się i rzuciłam się biegiem. Kiedy byłam dosyć daleko przystanęłam i się załamałam…

 ----------------------------------

I jak wam się podoba? Rozdział gorący jak pogoda za oknem ^^ Hazz przesadził? Piszcie wasze zdanie w komentarzach i dodatkowo możecie dać swój pomysł do tego opowiadania ;p NN pojawi się do soboty, zapraszam na moje pozostałe blogi ( DDS, wczoraj nowy rozdział)