Rozdział 96

CZYTASZ=KOMENTUJESZ!!!

Muzyka : The Vamps- Dangerous

  

Rozdział 96

- Muszę przyznać, że pięknie piszesz.- powiedziała Isabell kiedy spotkałam ją wychodząc z budynku.

- Dziękuję.- posłałam jej uśmiech. Przed szkołą spotkałyśmy Harry’ego.

- Cześć piękna. Witaj Isa.- przywitał się Harry. Isa?

- To wy się znacie?- popatrzyłam po nich.

- Oh tak. Nadal się dziwie, że mnie wtedy nie zauważyłaś.- powiedziała Isabell.

- Kiedy?- popatrzyli po sobie uśmiechając się.

- Parę dni temu. No bo wiesz, Isa, to znaczy Isabell jest aniołem ciemności.- otworzyłam szerzej oczy. To, że jest aniołem samo w sobie było szokujące, ale to że ciemności to już w ogóle.

- Ty i ciemność?

- Yhm.- była z tego bardzo dumna.

- Czemu o tym nie wspomniałaś wcześniej?

- Dawałam ci wiele wskazówek, chociażby parę dni temu, ale ty jakoś ich do siebie nie brałaś.- Harry przewrócił oczami.

- Ty i te twoje wskazówki.

- Śmieszne, Harry. Przepraszam was, ale mam do sprawdzenia parę prac. Do zobaczenia.- posłała nam uśmiech i poszła do swojego samochodu.

- Ona jest zbyt poważna, a ma zaledwie 24 lata.- pokręcił głową z rozbawieniem.- Gdzie panienkę podwieźć? Jakieś plany na piątkowy wieczór?

- Mam jechać na kontrolę lekarską, żeby sprawdzić kiedy będę mogła pływać. Ale to na dziewiętnastą i teraz kierunek dom.- uśmiechnął się.

- Mogę ci potowarzyszyć?- zrobił słodką minkę.

- Jeśli chcesz.- mruknęłam mu do ucha i wsiadłam do auta. Uśmiechał się jak głupi.

- Bardzo chcę.- i te jego słodkie dołeczki. Niby taki twardziel, ale wygląda jak słodziak. O czym ty myślisz Diana? Zachowujesz się jak pokręcona. Ostatni raz popatrzyłam na jego cudowna twarz i resztę drogi podziwiałam dobrze znany krajobraz Portland. Kocham to miasto. Po mimo wszystkich nieprzyjemności kocham je. Nie wyobrażam sobie życia bez tego miejsca i tych ludzi.

                                                        ***

- Harry!- zaczęłam wrzeszczeć kiedy ten umazał mój nos bitą śmietaną. Zachowuje się jak przerośnięte dziecko.

- Diana!- zaczął się śmiać. Przerzucił mnie sobie przez ramię i zaczął się kręcić.

- Lecz się!

- Okej.- postawił mnie i udawał smutnego i przybitego. Jego loki spadały mu na twarz.

- Nie obrażaj się.- zrobiłam podkuwkę, a on znów umazał mi nos. – O nie!- wzięłam mąkę i sypnęłam mu w twarz.

- Nie zrobiłaś tego.

- A jednak.- zaczął mnie gonić. W kuchni pojawił się mama.

- Co tu się stało?- wrzasnęła. Harry stanął i spuścił wzrok. On się jej naprawdę boi. Zaczęłam się śmiać.- Co cię tak bawi?

- On.- wskazałam na Styles’a, który na mnie spojrzał.

- Posprzątajcie tu, a potem Diana do lekarza.- powiedziała surowo. Wzięliśmy się z Harrym za porządki. Czasami na niego zerkałam. A on na mnie…

                                                            ***

- Panno Evans, pani stan się poprawił i mogła by pani wrócić do treningów, ale doradziłbym pani jeszcze sobie darować dla bezpieczeństwa.- oznajmił lekarz.

- A gdybym wróciła teraz?

- Pani organizm mógłby przeżyć szok i mogła by pani stracić kontrolę. I to by prowadziło do nieprzyjemnych skutków.

- Dobrze. Dziękuję.- wyszłam smutna i przytuliłam się do loczka.

- Słyszałem.

- To niesprawiedliwe!- uśmiechnął się.

- Pozwól, że zabiorę cię w jedno miejsce.- zawiązał mi bandankę na oczach i wsadził do samochodu.

                                                      ***

- Po co mnie tu przywiozłeś?- zapytałam smutna. Staliśmy właśnie na basenie. Zapach chloru drażnił moje nozdrza.

- Żeby udowodnić, że lekarz się mylił i sprawić ci przyjemność.- uśmiechnął się lekko.

- Niby jak chcesz to zrobić?- wziął mnie na ręce i wskoczył do basenu.- Oszalałeś?

- Nie.- chciałam szybko wyjść z wody, ale powstrzymał mnie.- Uspokój się. Połóż się i dryfuj. Bądź jak kłoda.- sam to zrobił i zamknął oczy. Może to nie taki zły pomysł? Dołączyłam do niego. Faktycznie jest wspaniale. Spokojnie. W mojej głowie leci spokojna melodia, która mnie uspokaja.- A teraz zacznij pływać.- otworzyłam oczy i delikatnie przewróciłam się na brzuch. Płyń, podpowiadał mi głos. Więc płynę. Powoli, spokojnie. Dopłynęłam do murku. Robię przewrotkę, która wyszła mi perfekcyjnie pomimo, że miałam długą przerwę i mam na sobie zwykłe ubrania. Dopłynęłam do chłopaka.- I jak?

- Cudownie. Dziękuję…- złączyliśmy usta w pocałunku, który okazał się jednym z najwspanialszych jakie dotąd przeżyłam.

----------------------------------

Dziękuję, że tak ładnie komentujecie i mam nadzieję, że tutaj też pojawi się dużo komentarzy ;) I jak wam się podoba? Moim zdaniem mógłby być lepszy. Przepraszam was, ale ostatnio nie jest ze mną najlepiej ;/ Mam nadzieję, że wybaczycie :(( Jutro albo pojutrze następny. Zapraszam na pozostałe blogi :p