Light or Darkness?: Rozdział 47

Rozdział 47

                                                          Diana

Wpatrywałam się w mojego syna. Przysięgam zabiję Nathaniel’a za to co mu zrobił.

- Ian…

- Weź księgę mamo i chodź z nami. Będziesz z nami bezpieczna. – przełknęłam ślinę.

- A jak nie to co mi zrobicie?- uśmiechnął się.

- Krzywdę, kochanie- odezwał się Harry za moimi plecami. Ponownie wymierzyłam w niego strzałą.

- Pytałam Ian’a, a nie ciebie- warknęłam. – Żywej mnie nie dostaniecie- moje oczy płonęły. Co ja mam teraz zrobić? Przecież nie strzelę do nich. Może oni są tam jeszcze w środku.. A ja przecież ich kocham.

- Diana, jesteś ?- usłyszałam zaniepokojone wołanie Layli. Cholera… Zupełnie zapomniałam, że ma tu przyjść! Styles się wyszczerzył.

- Jesteś pewna, że nie chcesz z nami iść? – pokiwałam głową. – Ian, przechodzimy do planu B- mój syn chwycił leżący na komodzie młotek i zaczął rozwalać ścianę.

- Co ty robisz! Przestań- on mnie jednak nie słuchał. Dalej niszczył ścianę, aż powstała wielka dziura. Podleciał obłąkany. Ian wsiadł na jednego, a Harry zrobił to zaraz po nim. W jego ręku ujrzałam jakąś kulkę z małym przyciskiem, który wcisnął. Zaczęło pikać. Rzucił to na podłogę.

- Ostrzegałem- odlecieli na bezpieczną odległość. Pędem rzuciłam się w stronę wyjścia. Na swojej drodze napotkałam Laylę.

- Szybko- chwyciłam ją za rękę i ciągnęłam ją za sobą. Jak się okazało na marne. Było już za późno. Za późno na wszystko. Nastąpiła eksplozja światła, a potem nastąpiła ciemność i grobowa cisza…

                                                         Caine

Harry usiadł, złapał się za głowę i zaczął wrzeszczeć. Podbiegliśmy do niego i próbowaliśmy go uspokoić. On jednak nie przestawał. On dalej krzyczał .

- Musimy coś zrobić! Trzeba sprowadzić Grace i księgę! Może to nam pomoże ! Szybko!- pozostali rzucili się w stronę wyjścia.

- Stać! – spojrzeliśmy zdezorientowani na Styles’a. Nadal był roztrzęsiony. – Grace nic nie pomoże. Muszę jechać z wami, do księgi, do Diany… - próbowałem ukryć jak te słowa mnie wkurzyły. Musimy mu pomóc.

- Zayn, pomóż mi go zanieść do auta. – mulat podszedł do nas i wziął loczka pod ramię. Zrobiłem to samo. Droga do samochodu wydała się dziwnie długa. Położyliśmy go na tylnym siedzeniu. Luigi usiadł na siedzeniu pasażera, ja zaś za kierownicą. – Jak myślisz, o co tu chodzi?

- Myślę, że nie wiąże się z tym coś dobrego- ruszyliśmy.

                                                      Diana

Otworzyłam powoli oczy. Au, moja głowa. Byłyśmy w piwnicy, a raczej w tym co kiedyś nią było. Nad nami układała się sterta gruzu (po moim kochanym domu). Rozejrzałam się. Pierwsze co rzuciło mi się w oczy to sejf. Był otwarty, a zawartości nie było. Czyli mają księgę! Ona nie była tego warta.. Teraz to wiem. Mogłam negocjować, że jak im ją oddam zostawią w spokoju mnie i … O matko, Layla! Próbowałam ją wypatrzeć. Leżała kilka metrów ode mnie. Doczołgałam się do niej.

- Co ja narobiłam…- pochyliłam się nad dziewczyną. Lekko oddychałam. Dla pewności sprawdziłam puls. Jeszcze żyje!- Layla, obudź się- delikatnie potrząsnęłam dziewczyną.

- Daj mi spać- mruknęła. Potrząsałam ją dalej.

- Otwórz oczy, proszę- delikatnie uchyliła powieki. Kiedy zobaczyła scenerię z jej gardła wydobył się pisk. Zatkałam jej buzie. – Cicho, bo może dojść do zawalenia.

- O matko, o matko. Co się stało?

- Sprawka Nathaniel’a- wstałam. Po krótkim przeglądzie nie zauważyłam żadnej możliwej drogi ucieczki. Nie mamy tutaj także żadnych zapasów ani wody. Jedyne coś co mamy to łuk i trzy niezłamane strzały. Zajebiście.

- Jak my się stąd wydostaniemy?- zapytała zmartwiona przyjaciółka. Wzruszyłam ramionami.

- Na razie pozostaje nam tutaj siedzieć i czekać, aż zjawi się pomoc, czyli prawdopodobnie za jakieś 4 godziny przyjedzie Caine z Astrid, ale za nim sprowadzą jakiś fachowców , którzy odkopią nas z pod tej tony gruzów ze starannością, żeby nic si nie zawaliło wyjdziemy jutro rano- oczy brunetki powiększyły się dwukrotnie.

- Nie uważałam zbytnio w szkole, ale wiem, że nie dożyjemy do rana. – zamknęłam oczy i się położyłam. – Błagam zaprzecz. Powiedz, że jestem kretynką i wystarczy nam tlenu do jutra.

- Przykro mi, ale nie jesteś kretynką i tak. Udusimy się tu. – usłyszałam wiązankę przekleństw.

- Chciałaś powiedzieć, że ja się uduszę- pokręciłam głową.

- Zanim się udusisz, strzelisz we mnie tą strzałą. Nie zamierzam wyjść z tego bez ciebie- roześmiała się.

- Oszalałaś, że cię zabiję. – moje oczy zaczęło drażnić niebieskie światło.

- Layla, proszę, mogłabyś nie świecić mi swoim Iphone’m po oczach?

- Kochana, mój Iphone zgubił się gdzieś w tym gruzie. Jak mam ci świecić?- za zdziwieniem otworzyłam oczy i spojrzałam na źródło światła. Dziewczyna zrobiła to samo- Co to do cholery jest? Już umarłyśmy?- pokręciłam głową.

- Jeszcze nie. To wygląda mi na jakiś portal- wstałam i wyciągnęłam do niej rękę- Wstawaj. Idziemy- prychnęła.

- Ani mi się śni żeby…

- Wolisz siedzieć tutaj i skazać się na pewną śmierć czy zaryzykować i wejść w portal, który może okazać się dla nas ratunkiem? Gdzie podziała się ta odważna Layla?- przewróciła oczami i wstała. Splotła nasze palce. – Nie wiem co nas czeka. Ale musimy- zrobiłyśmy pierwsze niepewne kroki, a już chwilę potem przekroczyłyśmy go.

                                                          Caine

Na miejscu wszyscy przerażeni wpatrywali się w dom. A raczej pozostałości, bo teraz to była jedna wielka ruina. Nie wiedziałem czy mam rzucić się pędem w tamtą stronę, usiąść, wrzeszczeć, płakać i tak dalej. Postanowiłem dalej stać i dalej się wpatrywać… Niall uklęknął i podniósł jakiś przedmiot. Zmiażdżona komórka.

- To komórka Layli, miała tu dziś przyjść… Layla!- wydarł się na cały głos i zaczął przerzucać kamienie. – Layla! Caine, pomóż mi, Diana też tan na pewno jest!- po jego polikach spływały łzy bezradności. Podszedłem do przyjaciela i go przytuliłem. Na dobre się rozpłakał. Za plecami usłyszałem szloch Styles’a. Odwróciłem się wściekły.

- Możesz się zamknąć? Dianie nic nie będzie! Niedługo ją wyciągniemy! – pokręcił głową i dalej szlochał.

- To moja wina. Jestem zbyt słaby… Mogłem wam powiedzieć wcześniej. – puściłem blondyna i skierowałem się w stronę Harry’ego.

- Powiesz o co ci do cholery chodzi?- spojrzał na mnie zapłakany. Bardzo dziwny widok nawiasem mówiąc.

- Jestem.. Jestem synem Nathaniel’a. Coś mi zrobił i opanował mój umysł. Kiedy wtedy byliśmy u mnie…On zmienił się we mnie i… I on tu przyszedł … Żądał księgi i jej. Nie zgodziła się… Podrzucił bombę i sam uciekł… Nie sam, bo pomagał mu… Tak mi przykro Caine. On też opanował Ian’a… On też tutaj był i mu pomagał. Kiedy wyrzucił bombę przyszła Layla, miały 10 sekund… Diana się starała, ale… - nie wytrzymałem i z całej siły przywaliłem mu z pięści. Gdyby wcześniej powiedział może udałoby się do powstrzymać! Patrzyłem na niego wściekły- Widziałem to wszystko… To było straszne. I on… Wiem kto mu pomagał. Wiem kto pomógł mu uciec z piekła, był z nim w kontakcie i wszystko mu mówił… - zacisnąłem pięści.

- Niech zgadnę, ty?- wycedziłem przez zęby. Pokręcił głową.

- Beatrice już znasz, ale ona zrobiła tylko część dla niego. Kluczową rolę odegrała jej siostra, którą wszyscy doskonale znają… Osoba, której ufaliśmy… Której ja ufałem- dostrzegłem przeogromny ból w jego oczach. Teraz do mnie dotarło.

- Bella. – pokiwał głową.

- Przysięgam , że dowiedziałem się o tym dopiero jak był w mojej głowie. W życiu bym jej nie podejrzewał… On jej zrobił to samo co Raven kilkanaście lat temu. Jego część jest w niej. On ją steruje… Nawet nie wiesz jak mi przykro- ukrył twarz w dłoniach. Uspokoiłem się trochę. Wyobrażam sobie co przeżywa. Jego żona okazała się zdrajcą, kobieta którą kochamy leży gdzieś pod stertą gruzu, a jego ojcem jest Nathaniel.

- Harry, proszę idź do samochodu i ochłoń. Luigi, Dolly, Tack- odwróciłem się i podałem Luigiemu kartkę- Masz tutaj wszystko co potrzeba. Musicie dopilnować żeby jak najszybciej ewakuować tam dzieci, Emily, Luke’a, Grace, Margaret i David’a. Jedźcie, szybko- władowali się do jednego auta i odjechali z piskiem opon. Wyjąłem kartkę i napisałem list do mojego ojca. Podałem go Louis’owi.

- Jedź do firmy, daj to mojemu ojcu i wróć i z pomocą. Nie odpowiadaj na jego pytania. – Tomlinson chwycił świstek i również odjechał. – A my zaczniemy wykopy. Róbcie to delikatnie, żeby nie doszło do zawalenia. Musimy je stamtąd wyciągnąć żywe.

-------------------------------

Witam w 3 części "Peace or Darkness:Light or Darkness?" Czemu taki podtytuł? Bo ta część ma dużo wspólnego z LoD , więcej nie zdradzam.  Dużo osób podejrzewało Belle, więc pewnie zbytnio nie zaskoczyłam :/ Pamiętacie jak w ostatnim rozdziale LoD napisałam, że nie wiem jak odżyła?  No to teraz wiem, wy też się niedługo dowiecie tego i też jak Nathaniel uciekł z piekła. Pytanko: Co dziewczyny zastaną po przekroczeniu portalu? Jestem ciekawa co wymyślicie ^^ No to nn jutro, proszę o komentarze (liczyłam na większą ilość pod ostatnim rozdziałem )