Rozdział 54

Rozdział 54

                                                          Harry

Muszę się do czegoś przyznać. Bałem się tego spotkania jak cholera. Niestety moja tutejsza wersja to zauważyła.

- Może jednak przełożymy tą rozmowę na kiedy indziej? – zasugerował.

- Nie. I tak długo czekałem. Teraz albo nigdy- powiedziałem twardo i dalej szedłem.  – gdzie to jest?

- Bar u Rose, zaraz za rogiem.

- Bar u Rose? Tutaj jakieś restauracje są czynne?

- Niewiele. Ruchu wielkiego nie ma, ale zawsze coś. Anioły ciemności mają swoje prywatne lokale chociaż z naszych też korzystają.

- A co z normalnymi ludźmi?- uśmiechnął się.

- „Miasto nie jest wielkie, kotku I wszyscy gramy razem” Jako, że anioły ciemności tutaj rządzą żelazną ręką , żyjemy w przymierzu z normalnymi ludźmi. – podeszliśmy pod bar. Ściany podrapane, literka „e” ledwo wisi. Niezbyt przyjazne miejsce.

- Nasza matka nazywa się Rose?- pokręcił głową.

- Anne. Rose to właścicielka, mama jest tylko kelnerką no i współlokatorką. Mają mieszkanko na górze.

- Czemu i wy i one mieszkacie w swoim miejscu pracy?

- Wszyscy się boją. Duże ryzyko jest wychodzić z domu bo nie wiadomo czy się tam wróci. To co wchodzimy?- zanim zdążyłem coś powiedzieć, otworzył drzwi. Zabrzęczał dzwonek. Przy kasie siedziała kobieta, czarne włosy, około 30 lat, miała pełno tatuaży. – Cześć Rose. – dziewczyna uniosła wzrok z nad gazety, którą właśnie czytała.

- Cześć Harry. Widzę, że przyprowa…- kiedy spojrzała na moją twarz jej oczy zrobiły się większe- Jasna cholera! Co to ma znaczyć?

- To moja starsza wersja z innego wymiaru. Błagam uwierz i nie zadawaj pytań- przyglądała mi się jeszcze przez chwilę po czym wzruszyła ramionami.

- Okej.- chwyciła dzbanek z czarną cieczą- Kawy?

- Ja poproszę- uśmiechnął się do niej Harry.

- Dzięki, ale nie skorzystam- szturchnąłem młodego i spojrzałem na niego znacząco.

- A no tak… Jest mama? – Rose wskazała palcem na sufit. Klepnął mnie- Chodź.- otworzył drzwi, których dotąd nie zauważyłem. Poszliśmy schodami do góry. Przy kolejnych drzwiach się zatrzymał i zapukał.

- Kto tam?- usłyszałem kobiecy głos. Serce zaczęło walić mi mocniej.

- To ja mamo. Przyprowadziłem ci gościa. – drzwi się uchyliły i zobaczyłem ją.

Moją mamę

Kobieta spojrzała na mnie. Przez chwilę mi się przyglądała bez

jakiegokolwiek wyrazu, a potem kąciki jej ust lekko drgnęły w górę.

- Mnie już chyba nic nie zaskoczony- szepnęła- Zapraszam- najpewniej jak mogłem, wszedłem.

- Harry ma parę pytań mamo.. Zostawię was samych. Bądź grzeczny- zwrócił się do mnie i odmaszerował. Uśmiechnąłem się.

- Nie mam zbyt wiele do zaoferowania… Czerstwe herbatniki?- zaśmiałem się.

- Jestem co dopiero po śniadaniu.

- Rozumiem. Czy na początku mogę ja ci zadać parę pytań?- skinąłem głową.- Harry powiedział, że jesteś z innego wymiaru. Mógłbyś mi coś o tym opowiedzieć?

- U nas panuje pokój. Ciemność i światło żyją w zgodzie. No i u nas jest na odwrót. Ja jestem po stronie ciemności- lekko się skrzywiła- A Caine po światła- prychnęła.

- Nie wyobrażam sobie, żeby taki dupek mógłby być dobry.

- A jednak. Nawet jest tutaj ze mną. Znaczy został w motelu. I u nas jesteśmy już dorośli. Aktualnie mam 38 lat. – uśmiechnęła się.

- Doczekałam się wnuków?

- Mam szesnastoletnie bliźnięta, Ashley i Ashton’a – odblokowałem telefon i pokazałem jej ich zdjęcie.

- Podobni do ciebie. A kim jest moja synowa?

- Bella – odparłem z niechęcią. Z jej buzi też zniknął uśmiech.

- Myślałam, ze ktoś inny. Nie kojarzę jej. Nie jest z Portland?

- Studiowała tutaj. Długa historia. To chyba zamknięty rozdział mojego życia. – patrzyła na mnie ze zrozumieniem. Serce mnie ścisnęło. Ta kobieta jest taka dobra. I traktuje mnie jak bym był jej synem (teoretycznie tak jest) – Przepraszam, ale powinienem już pójść. Nie odpowiesz na moje pytania, bo jesteś zupełnie inną osobą niż matka z mojej rzeczywistości. Moja była nic nie wartą szmatą- uśmiechnęła się smutno.

- Ja też byłam prostytutką. Przez jakieś 1,5 roku. Nie miałam z czego się utrzymać. Jednak kiedy dowiedziałam się o ciąży zrezygnowałam. Udało mi się zatrudnić u Rose. Dwa lata później wszystko się zmieniło.

- Tym bardziej nie mam teraz pytań. Ona na mnie nie zważała. Dalej była dziwką i próbowała mnie ze swoim szefem utopić w stawie.

- Czemu nie zadasz jej tych pytań, które chciałeś zadać mi? – spuściłem wzrok.

- Ponieważ ją zabiłem- zapadła cisza. – Przepraszam, już sobie pójdę- z prędkością światła zszedłem na dół- Chodź, młody idzie…- urwałem. Rose i Harry nie byli sami. Byli tutaj jeszcze anioły ciemności.

                                                        Diana

- Hawaje!- krzyknęła Layla. – Tego nie musisz mi przypominać- tak, przeniosłyśmy się na Hawaje. Od razu przypomniały mi się chwile i te dobre i te złe. To tutaj Layla i Niall wrócili do siebie, to tutaj Margaret straciła pamięć, to tutaj Zayn i Lou na nowo wrócili do siebie, a potem musieli znów się rozstać przez Caine’a no i moje dziwkarstwo… Tak, nie byłam święta. Co prawda nie uprawiałam z nim seksu, ale latałam od jednego do drugiego. – Patrz. To ty i Luke- no i oczywiście ta scena, która zaraz się przed nami rozegra. Usiadłyśmy koło tej dwójki.

- Czemu mi nie powiedziałeś od razu?- chłopak się spiął.

- O czym?- wyjąkał.

- O tym, że wyjeżdżają. Czemu od razu nie przyszedłeś?- rozluźnił się. No tak. Wtedy Harry i Zayn wylecieli szybciej.

- Eh nie wiem sam… A co? Stara miłość odnowiona?- zapytał.

- Co? Nie… To znaczy… To wszystko jest takie skomplikowane…

- Jesteśmy sami. Mów- westchnęłam.

- Zachowuję się jak dziwka.- tak jak wcześniej wspomniałam.

- Nie prawda. Czemu tak uważasz?- bo tak było Luke. W sumie to nadal jest.

- Nie zauważyłeś? Caine, Harry, Caine, Harry i tak ciągle…

- A masz na to uzasadnienie?- kiwnęłam głową.- No to słucham.

- Ja… Wiesz, że muszę wybrać… I ja… Nie wiem. Chcę zobaczyć, która strona jest dla mnie… Tylko, że w tym cały problem. Jestem zarówno dobra jak i zła. I kocham ich obu. Ale oni są tak różni i trudno powiedzieć, którego bardziej… Jezu nawet nie wiesz jakie to wszystko jest trudne!- trudne? To za mało powiedziane! To jest… To było… Ugh!

- Nie jesteś dziwka, Diana. Byłabyś nią gdybyś tak latała do nich dla szpanu, dla tego żeby nie być sama. Ty szukasz odpowiedzi. Nic w tym złego- uśmiechnęłam się słabo.

- Chciałam żeby tak było.- niestety  tak nie było i nie jest.

- Tak jest!- zapadła cisza- Musze ci coś powiedzieć… Im bardziej będę z tym zwlekał tym bardziej mnie znienawidzisz.- i tak ci wybaczyłam po niecałych dwóch dniach.

- O co chodzi, Luke?

- Pamiętasz jak się pokłóciliśmy i ja zacząłem trzymać się z Willow?

- Nawet ja to pamiętam- szepnęła do mnie Layla.

- Tak- na mojej buzi malował się strach. I słusznie.

- Byłem na ciebie wściekły… I tata Willow ma znajomości i… W złości powiedziałem, że chciałbym żebyś się nie dostała do żadnej uczelni do której chciałaś iść… I ona to załatwiła, a kiedy chciałem ją przekonać do zmiany decyzji powiedziała, że za późno i że masz się cieszyć, że chociaż do PU cię przyjęli…- pobladłam. Tak było mi w tej chwili szkoda młodszej mnie.

- Powiedz, że to kłamstwo.- spuścił wzrok- Zaprzecz, Luke!

- I tak długo kłamałem- szepnął.

- Przez ten cały czas miałeś czelność patrzeć mi w oczy po tym co zrobiłeś?! Miałam cię za przyjaciela! Ufałam ci! Mówiłam ci wszystko, nawet sprawy których Layli nie powiedziałam!  Nienawidzę cię!- wykrzyczałam i pobiegłam w stronę hotelu.

- Diana!- krzyknął za mną Luke, a po jego policzkach spłynęły łzy.

- Czemu dowiaduję się o tym dopiero teraz?- zapytała Layla. Wzruszyłam ramionami.

- Nie chciałam go udupiać. Myślałam, że moja nienawiść do niego będzie wystarczającą karą. – Luke wstał i ruszył w stronę małego ryneczku przy plaży- Możemy za nim iść? Nie wiem co u niego się wydarzyło po naszej kłótni. – skinęła głową. Popędziłyśmy za chłopakiem. Nie patrzył jak idzie. Co chwile walił kogoś z bara. Pod koniec stoisk zwinął jeden ze sznurków. Wszedł do najbliższej restauracji.

- Co on kombinuje…- wszedł do toalety. Najpierw sprawdził przy wszystkie kabiny są puste. Były. Wszedł do jednej z nich i stanął na klozecie. Wziął sznur i przywiązał go do jednej z rur. Z drugiej strony zrobił pętelkę, którą przełożył przez głowę…

- Luke, nie!- wrzasnęłam , a z moich oczy trysnęły łzy. Mimo, że wiem, że  A) mnie nie usłyszy B) i tak nie zginie, strasznie mnie to zabolało.

On mógł być martwy

I to przeze mnie

Miał właśnie zeskoczyć. Miał właśnie w tej chwili się powiesić, ale nagle zamarł. Patrzył zaskoczony na lustro. Odwróciłam się i zobaczyłam tam siebie. Czyżbyśmy się odbijały w lustrach. Nie. Widać było, że ta Diana jest młodsza i ma inny strój. Była cała rozmazana a jej usta mówiły bezgłośnie „proszę, nie” Chłopak się rozpłakał. Zdjął pętelkę, odwiązał sznur i wrzucił go do kosza. Usiadł na klozecie i zaczął łkać.

- Przepraszam, przepraszam Diana…. Nie chciałem- podeszłam do niego i uklęknęłam przed nim.

- Wybaczam ci Luke. Wybaczam ci przyjacielu- szepnęłam. 

-------------------------- 

Przepraszam za brak niedzielnego  rozdziału, ale byłam padnięta, a w tygodniu brak weny i kupa nauki. Myślę, że ten rozdział może dostać 7/10 Nie jest zły, ale nie jest jakoś zaskakujący. Podejrzewałyście, że Luke chciała się kiedyś powiesić z powodu Diany?xd Jak myślicie co się wydarzy w drugim wymiarze? Anioły ciemności przyszły w pokojowych zamiarach? I mogę zaspojlerować , ze to nie była ostatnia rozmowa Harry'ego z mamą. Nn jutro, proszę o komy ;p