Rozdział 43

Rozdział 43

                                                          Diana

Nastawiłam wodę na herbatę. Chwilę potem na dół zeszły Melanie i Astrid. Podałam im ciepłe napoje.

- Rosaline jest u Caluma?- zapytałam.

- Z tego co wiadomo to tak- odpowiedziała mi Astrid.

- Czy obrazicie się jak po raz ostatni was zostawię same? Muszę po nią pojechać i od razu wracam.

- Co jej powiesz?- zapytała Mel.

- Że potrzebujemy jej. Że nie jestem już z tatą i Harrym. Że znajdę Ian’a i wyjedziemy w piątkę. To jak, mogę?

- Przywieź ją, mamo- uśmiechnęłam się i prędko opuściłam dom.

                                                           ***

Drzwi otworzył mi Louis.

- Rosaline się dzisiaj wyniosła- oznajmił.

- A wiesz dokąd?

- Nie mam pojęcia, ale może Calum… Cal! Chodź tu na chwilę- sekundę później chłopak stał już obok nas.

- Cześć. O co chodzi?

- Calum, wiesz gdzie poszła Rosie? To ważne. – przez chwilę się wahał.

- Podobno ma jakiś znajomych w Bostonie i teraz jest na peronie…

- Dziękuję. Do zobaczenia- prędko wskoczyłam w samochód i pojechałam na dworzec. W ciągu minuty wiedziałam na którym peronie mogę znaleźć moją córkę. Siedziała na ławce ze spuszczoną głową. Jedynym jej dobytkiem była nie za duża torba. Przysiadłam się koło niej.

- Co ty tutaj robisz?- zapytała.

- Przyszłam się upewnić, że jesteś pewna swojego wyjazdu.

- Nie zamierzasz mnie powstrzymać?- wzruszyłam ramionami.

- Jesteś niepełnoletnia i jako porządna matka bez gadania powinnam cię zaciągnąć do domu. Jednak uważam, że jesteś na tyle duża i rozsądna, że sama jesteś gotowa dokonywać wyborów. Możesz wsiąść w pociąg i jechać do Bostonu do jakiś tam znajomych, albo wrócić do domu. Nie musisz ze mną rozmawiać. Po prostu będziesz tam mieszkać. Ze mną, Mel i Astrid. A już niedługo obiecuje, że z Ian’em.

- A tata?

- Wyprowadził się do Beatrice.

- Co? I nic mi wczoraj nie powiedział? Jak mógł… To co? Teraz Stylsowie zajmą jego miejsce? – zamknęłam oczy.

- Wczoraj z nim skończyłam. – spojrzała na mnie zaskoczona.

- Na serio?

- Na serio. Wasze szczęście jest dla mnie ważniejsze. Tak, więc skończyłam z mężczyznami i zamieniam się w matkę Teresę, czy jak jej tam było- zaśmiała się. – Co potem? Co potem jak wyjedziesz?

- Coś wymyślę. – pokiwałam głową.

- Jak tylko znajdziemy Ian’a zamierzam kupić dom w Londynie. Chcę zostawić to wszystko i wziąć tylko was. Tak na przyszłość- na stację zajechał pociąg.

- Ten jest mój. – powiedziała niepewnie.

- Okej. No to do zobaczenia. – uśmiechnęła się lekko i skierowała się w stronę maszyny. Wiedziałam, że oczekiwała, że jej to ułatwię i powiem, że ma zostać. Ale ja chciałam zobaczyć co zrobi. A raczej chciałam się utwierdzić w swoim przekonaniu. Odwróciła się i przybiegła do mnie.

- Nie chcę wyjeżdżać- przytuliłam ją.

- To cudownie. Chodź, wróćmy do domu.

                                                        ***

- Ty idiotko- wrzasnęła Melanie po czym od razu mocno przytuliła siostrę- Wiesz jak się o ciebie martwiłam? Nigdy więcej czegoś takiego nie rób!

- Masz to jak w banku- uklęknęła i zwróciła się do Astrid.- Przepraszam za to co powiedziałam. Byłam nie w sosie- dziewczynka się uśmiechnęła.

- Ja też przepraszam- i przytuliły się. Uśmiechnęłam się na ten widok. Postanowiłam zostawić je same, a sama pójdę poprzeglądać księgę. Może coś ciekawego się pojawiło? Zaraz się przekonamy.

Część dedykowana Harry’emu z okazji 21 urodzin : )

                                                     Harry

Życie jest piękne, bolesne i krótkie. Ale jak piękno i ból mogą iść w parze? Już tłumaczę. Miłość jest częścią bólu, a miłość pasuje do piękna. Bycie zakochanym to uczucie niebiańskie. Ma się ochotę latać, tam wysoko, w niebie, czuć wiatr we włosach, w skrzydłach… A co jest lepsze od bycia zakochanym? Być kochanym. Mieć osobę, która jest gotowa zrobić dla ciebie wszystko. A co zostaje jak miłość się kończy? Nic. Pustka. Otchłań. Chce się uciec gdzieś daleko. Gdzieś gdzie można znów być szczęśliwym. Niektórzy sobie ułatwiają sprawę i po prostu kończą. Kończą wszystko. Ale ja nie mogę tego zrobić. Za to mam inny plan. Plan dotyczący każdej istoty żyjącej. Ale musze czekać. Jeszcze nie na to pora. Przysiadłem na parapecie i spojrzałem do środka. Ujrzałem ją. Piękna jak zawsze. Długie, złociste blond włosy zakrywały skupioną twarz. Jej wyrazisto zielone oczy czytały coś w skupieniu.

- Nie rozumiem czemu nadal się za nią uganiasz. Jest już nic nie warta- usłyszałem głos za sobą.

- Co ty możesz wiedzieć o wartościach , Nathanielu- usłyszałem rechot.

- Tyle samo co ty, synu. Anioły ciemności nie potrafią kochać.

- Teraz panuje pokój- wyśmiał mnie.

- Czyżby, Harry? Myślisz, że przypadkowo wybrałem tą porę do ataku? Wypuszczono mnie z piekła w dniu wojny. Oczywiście z czyjąś małą pomocą. Ale na razie to będzie mój mały sekret. Pomyśl co się szykuje Harry?

- Wojna?- miałem nadzieję, że zaprzeczy.

- Dokładnie, wojna. To taka cudowna sprawa. Aż chce się śmiać. A skoro szykuje się wojna, to raczej nadal jest podział, czyż nie?

- Jest. Nie rozumiem cię. Jesteś zły, myślisz o tym, żeby ciemność wygrała... To czemu masz pretensje o to, że się za nią uganiam?

- Po pierwsze: bo uganiasz  się za nią z powodu „miłości” a nie celów ciemności. Po drugie: ty się już nie martw o Diament. Martw się raczej o swoje dzieci podczas wojny.

- Nie zamierzam ich w to mieszać. A ty się do nich nie zbliżaj.

- Czemu mnie teraz nie złapiesz? Czemu mnie nie zabijesz? Przecież taka okazja może się już nie zdarzyć- spojrzałem znów na Dianę.

- Nie mam warunków żeby cię złapać. Dam ci jeszcze trochę wolności. Potem znów wrócisz do piekieł.

- Już nie mogę się doczekać- odparł sarkastycznie i odleciał. Ja nadal wpatrywałem się w dziewczynę. Po głowie chodziła mi piosenka Eminema. A dokładniej refren. Refren, który dotyczy tego co nas czeka.

                                                            Diana

Przeglądałam księgę. Pojawiło się dużo obrazów i zdjęć. Niektóre twarze wydawały się dziwnie znajome. Zatrzymałam się na jakieś dziwnej łacińskiej formułce.

lux et tenebrae

tenebrae et lux

duo latera aeternam

sumo...

I krótka instrukcja: po wypowiedzeniu tych słów należy obejść się za stroną, która ma przejąć świat. No proszę. Czego ja się dowiaduje. Ciekawe jak miałabym wybrać którąś ze stron osiemnaście lat temu, nie znając tego? Przewróciłam stronę. Rysunek przedstawiający jakieś piękne budowle. Nie mogłam się oprzeć i przejechałam po nich opuszkami palców. I wtedy cos się stało. Straciłam oddech. I widziałam te budowle w rzeczywistości. Nad nami było piękne niebieskie niebo. Słyszałam głosy, śmiechy… A potem nagle wybuch i znów znalazłam się w pokoju. Z trudem łapałam powietrze. Co to miało być? Zamknęłam z trzaskiem księgę i schowałam ją do sejfu na miejsce po czym prędko popędziłam do dziewczyn na dół. 

-----------------------------

 Myślę, że ten rozdział nie jest najgorszy, ale do najlepszych też nie należy. Rosie powraca, księga trochę ujawniła, Nathanielowi ktoś pomógł się wydostać z piekieł, a Harry ma jakieś tajemniczy plan.... Macie pomysły co do tej osoby i planu? Bo jestem strasznie ciekawa o myślicie. Już za 3-4 rozdziały kończymy drugą część i wkraczamy w trzecią i szczerze mówiąc nie nie mogę się doczekać , bo wtedy zacznie się dziać^^ Albo raczej zacznie się akcja za dwa rozdziały. Ten jutrzejszy pewnie też nie wniesie zbyt dużo. Ale i tak go przeczytajcie xd No to do jutra i czekam na komy ;p