Rozdział 51

Rozdział 51

Wchodzę do szkoły. Są walentynki. Jakoś się nie cieszę.  Niby mam chłopaka, na którym mi zależy, ale… Nie wiem. Pod salą od fizyki widzę moich przyjaciół. Nie ma tylko Luka, ale wiem, że dopiero w nocy wrócił. Przywitałam się z każdym po kolei. Na koniec zostawiłam sobie moją najlepszą przyjaciółkę.

- Cześć piękna.- powiedziała. Nie miała dzisiaj butów na obcasie. To taki dziwny widok. Ale miała skręconą kostkę, więc..- To dziwne. Są walentynki, a żadna z nas nie rzuciła się na druga i nie krzyknęła bądź moją walentynką. To znaczy, że ty z kimś chodzisz, prawda?

- No tak.. Nie było okazji ci powiedzieć.- trochę mi głupio. Przez całe ferie nie  miałam z nią kontaktu.

- Znów jesteś z Cainem?- co kurna?!

- Nie.. Nie wiem czemu tak pomyślałaś. Z Harrym.. Ej, czekaj. Czyli, że ty też kogoś masz, racja?

- No jeszcze nie.. Ale jestem na dziś umówiona z Niallem!- zaczęłyśmy piszczeć.

- Dobra, później mi wszystko opowiesz. WSZYSTKO. Co jeszcze mnie ominęło?- zapytałam.

- Yyy. Nie uwierzysz. Rozmawiałam z tatą.- zdziwiło mnie to. I poczułam ból. Rodzice Lay rozwiedli się kiedy ona miała siedem lat. Jej tata wyjechał do Europy. Jest świetnym chirurgiem. Płacił przez te lata alimenty. Dość słabe.- Przyjechał do jakiegoś klienta. A ja byłam akurat w szpitalu. Prawie w ogóle się nie zmienił. I wiesz co? Mieszka w Paryżu! I będzie się starał o miejsce w szkole dla modelek dla mnie. Rozumiesz to? Mam szansę! Myślałam, że to koniec z aferę, ale…

- Jaką aferę?- o co tu chodzi?

- A bo ty nie wiesz… No bo sama wiesz jak nam jest ciężko. Nie mamy kasy. Starałam się o stypendium do szkoły modelarskiej w NY i już prawie je miałam, ale moja mam zrobiła mi taką aferę, że nie mam czasu na studia, muszę iść do pracy żeby nas utrzymać i stypendium uciekło..- zamurowało mnie.

- O boże.. Czemu mi nie powiedziałaś? A no i to świetna wiadomość. Cieszę się że znów się spotkaliście. Paryż to cudowne miasto.

- No bo nie było kiedy… Tez tak uważam! Czy ty rozumiesz jak to będzie studiować w Paryżu, spełniać swoje marzenia, odciąć się od mojej matki i brata. Cudownie!- zadzwonił dzwonek. Weszłyśmy do Sali. Może to dobrze? Chciało mi się płakać. Przecież po liceum stracę ich wszystkich. A tego nie chcę… Zajęcia w szkole minęły dość szybko. Trening też. Dzisiaj szło mi bardzo dobrze.

- Na trzy drużyna. RAZ. DWA. TRZY. DRUŻYNA!- wszyscy się rozeszli, ale ja postanowiłam zostać.

- Marshall możemy chwilkę porozmawiać?- zapytałam.

- Jasne, Evans. O co chodzi?

- O to, że chciałabym żeby to zajście wczoraj się nie powtórzyło. Wiem, że jesteście starymi znajomymi, ale to mogło by wyglądać dziwnie na oczach przechodniów. Możemy mieć przez to kłopoty.

- A o to ci chodzi. Nie rozumiem czym się tak przejmujesz, ale dobra. Niech ci będzie. A teraz zmykaj do szatni.- i tak też zrobiłam. Przebrałam się szybko i ruszyłam w stronę mieszkania Luka. Strasznie się stresuję. Co ja mu powiem? Nie wiem. Kiedy stałam pod drzwiami akurat wychodziła jego mama.

- Oo ty pewnie jesteś Diana. Proszę. Luke jest w swoim pokoju. Ja muszę jechać coś załatwić. Do widzenia.- powiedziała drobna kobieta.

- Do widzenia.- zamknęłam drzwi i ruszyłam do jego pokoju. Zapukałam trzy razy, po czym usłyszałam proszę. Weszłam.

- Diana? Co ty tutaj robisz?!- warknął.

- Przyszłam dać ci lekcje. Twoja mama mnie wpuściła. A przy okazji wszystko ci wyjaśnię.- był zły.

- Nie ma tu czego wyjaśniać! Wyjdź stąd! Leć do Harrego chyba, że znalazłaś już sobie innego!

- Ty nic nie rozumiesz! Wszystko się zmieniło kiedy dowiedziałam się kim naprawdę jestem!- krzyknęłam.

- No to kim jesteś? Dziwką?!- łzy zaczęły mi lecieć po policzkach.

- Jestem aniołem…- i wybiegłam z mieszkania..

Oczami Layli:

Nuciłam sobie jedną z piosenek pod nosem. Miałam na sobie czarną, obcisłą sukienkę, cieliste rajstopy i szpilki. Mam to w dupie. Uwielbiam szpilki. O dziewiętnastej zadzwonił dzwonek do drzwi. Zeszłam na dół i moim oczom ukazał się Niall ubrany w smoking.

- Cześć. To dla ciebie.- podał mi czerwone róże, które od razu wstawiłam do wazonu.

- Dziękuję, są piękna.- wyszliśmy.

- Nie tak jak ty.- zaczerwieniłam się. Jak dżentelmen otworzył mi drzwi do auta. Cała droga minęła nam w ciszy. To miała być niespodzianka. Zaparkowaliśmy pod jakąś restauracją. Była ona bardzo elegancka, ale też pusta. Stał tam jeden nakryty stolik ze świecami. W tle leciały romantyczne piosenki. Niall zamówił dla nas po przepysznej kolacji. Dużo rozmawialiśmy, żartowaliśmy.. Było cudownie.

- Zatańczysz?- zapytał. Zgodziłam się. Wstaliśmy od stołu. Zarzuciłam mu ręce na szyję, a on chwycił mnie w talii. Kołysaliśmy się w rytm wolnej muzyki.- Layla, bo ja.. Mam pytanie. Czy.. Czy zostaniesz moją

dziewczyną?- był zestresowany. Stanęłam na palcach i pocałowałam go. Długo i namiętnie.

- Czy taka odpowiedź wystarczy?- zapytałam z uśmiechem.

- Możesz powtórzyć żebym uwierzył?- uśmiechnął się słodko. Powtórzyłam czynność. Czyżbym zaczynała być szczęśliwa?

Oczami Diany:

Gdy tylko przybiegłam do domu rzuciłam się na łóżko i rozpłakałam się. Ma

rację. Jestem dziwką. Czemu moje życie jest takie do dupy? Po kilku minutach poszłam do łazienki i rozebrałam się. Chwyciłam za żyletkę i zrobiłam nacięcia. Nienawidzę się.  Zrobiłam sobie nacięcie w kształcie krzyża. Boże skończ moje cierpienia. Wybaw mnie. Boże błagam. Czemu to ja zawsze muszę cierpieć? Czy zawsze będę nieszczęśliwa?...
-----------------------------------
No to rozdział 51 :) Podoba się? Proszę o komentarze, nawet jeśli to będą hejty. Następny w pt. Jutro mam ten konkurs na opowiadanie fantasy. Jak myślicie mam szansę? :P A i zapraszam na Dolly Dark Story :) Akcja się rozkręca ;)