Rozdział 55

Rozdział 55

- Nie możliwe! Co za frajer!- powiedziała oburzona Layla.

- W sumie tak, ale to też moja wina…

- Twoja?! To nie twoja wina! To on jest zazdrosnym dupkiem!- wściekła się.

- Zluzuj trochę. - zaśmiałam się. Opowiedziałam jej historię z Harrym, ale zmieniając treść o aniołach. Szkoda, że muszę ją okłamywać… Czemu powiedziałam Lukowi a nie jej? Nie wiem sama. Tyle się zmieniło.- A no właśnie. W końcu co tam u ciebie i Nialla?- zarumieniła się. Ona się zarumieniła! Ta Layla, która nigdy tego nie robi! Zapiszczałam.- Mów mi wszystko łącznie ze szczegółami.

- No bo my… Spotykamy się od tamtego wieczoru. Wiesz kolacja, śmiechy, dużo rozmawiania, wolny, pocałunek. Nic takiego.

- Nic takiego? To wspaniale! Szczęścia życzę wam miśki!- rzuciłam jej się na szyję.

- Dusisz.- zachichotała.- Przepraszam, że nie powiedziałam ci wcześniej. Nie było okazji.- wzruszyła ramionami .

- Nic się nie stało. Mam nadzieję, że będziecie szczęśliwi.

- Ja też. A właśnie, miałam cię wcześniej zapytać. Co się dzieje pomiędzy Tobą, a Lukiem?- spuściłam wzrok.

- Długa historia.

- Mamy czas.- próbowała mnie zachęcić.

- Eh… No bo w ferie opracowywałam te moje wagary i jednego dnia on też przyszedł. Było super, a pod koniec on mnie pocałował…- szerzej otworzyła oczy.

- Pocałował cię?! No to nieźle.- wbiłam w nią wzrok.

- Wcale nie. On jest dla mnie jak brat, a teraz zlewa nas dla Willow.

- Właśnie widzę.- wskazała w drugą stronę korytarza gdzie nasze gołąbeczki się śmiały.- Nie podoba mi się to…

- Mi też.- nagle blondyn ruszył w naszą stronę.

- Cześć- przywitaliśmy się.- Layla, dasz nam chwilkę? -zapytał.

- Czekam w Sali.- uśmiechnęła się i odeszła.

- Więc o co chodzi?- skrzyżowałam ręce na piersiach.

- Pamiętasz jak mówiłem ci o koncercie?- pokiwałam głową. Chłopak wyciągnął w moją stronę kopertę. Zajrzałam do środka i ujrzałam bilet na Sleeping with Sirens! Odebrało mi mowę.- Niespodzianka.

- Czy ty mi kupiłeś bilet na koncert?- zapytałam.

- Tak. Nie cieszysz się?

- Cieszę się, ale nie mogę tego przyjąć. Albo muszę ci chociaż oddać kasę za to.- zaczęłam szukać portfela. On złapał mnie za dłonie.

- Nie chcę pieniędzy. Chcę żebyś to przyjęła i poszła ze mną na ten koncert. – patrzył mi w oczy.

- A Willow?- prychnął.

- Willow nie ma nic do powiedzenia. My tylko się kolegujemy i tyle.

- Mhm… No to chętnie z tobą pójdę.- uśmiechnęłam się lekko.

- To świetnie.- zadzwonił dzwonek. Weszliśmy do Sali. Zajęłam miejsce obok mojej przyjaciółki.

- Co było w kopercie?- zapytała, a ja dałam jej kuśtyka.

- Podglądałaś?- zrobiła minę niewiniątka.

- Ja? Nigdy.- zaśmiałyśmy się.

- Bilety na kocert.

- Uuuu. To ostro.- i zaczęła się lekcja

                                                      ***

Wracam do domu. Nie spotykam się dzisiaj z Harrym, bo jest na mnie obrażony. Nie rozumiem czemu. Powiedziałam mu prawdę. Zagapiłam się na głośno śmiejące się dziecko. Wyglądało słodko. Bawiło się ze swoim tatą. Poczułam lekki ból. A potem upadłam, bo na kogoś wpadłam.

- Przepraszam.- powiedziałam w tym samym momencie co Caine.

- Mam nadzieję, że nic ci się nie stało.- pomógł mi wstać.

- Nic mi nie jest.- posłałam mu uśmiech. Schylił się i podniósł bilet, który mi wypadł. Wpatrywał się w niego pustym wzrokiem.

- Idziesz na koncert, widzę.- podał mi bilet.

- Tak. Luke mnie zaprosił- spuściliśmy wzrok.

- Mam nadzieję, że będziecie się dobrze bawić.

- Możesz iść z nami.- zaproponowałam.

- Nie… To nie dla mnie. Przepraszam. Spieszę się.- powiedział i odszedł. A mi się chciało płakać.

Oczami Caine’a:

Dość szybko znalazłem się w domu. Pobiegłem do swojego pokoju.

Podleciałem do biurka. Po przewalałem moje szkice, rysunki itd. W końcu znalazłem portret mojego brata. Kellin…

- Pięć lat braciszku. Pięć lat temu zostawiłeś mnie dla tego wszystkiego…- rozpłakałem się. Tak po prostu. Wszystkie rzeczy z biurka wylądowały na podłodze. Czemu on mnie do cholery zostawił?! Chwyciłem tabletki na uspokojenie. Zażyłem 2, ale wiedziałem, że to nie pomoże. Zbiegłem na dół i nalałem sobie wody. Byłem cały czerwony. Oparłem się o blat.

- Caine synku?- zapytała mama ze zdziwieniem kiedy mnie zobaczyła. Wbiłem w nią spojrzenie pełne cierpienia.- Co się stało.

- Zostawił mnie mamo…- rozpłakałem się tak jak wtedy

kiedy odszedł. A mama mnie przytuliła…

-------------------------------------------

Heja. No to dzisiaj dodałam rozdział, bo jutro nie dam rady, bo mam połowinki. Mam nadzieję, że jakoś wyszedł i chciałabym przeprosić za długość i treść rozdziałów. Jeszcze parę takich będzie, a potem akcja się zgęszczy :) 

CZYTASZ=KOMENTUJESZ. DLA CIEBIE TO CHWILKA, DLA MNIE MOTYWACJA :p