Rozdział 44

Rozdział 44

Obudziło mnie jasne światło. Wszędzie biel. Gdzie ja jestem? Obok mnie na krześle siedział Luke.

- Nareszcie się obudziłaś.- powiedział z wyraźną ulgą.

- Gdzie ja jestem?

- W szpitalu. Nic nie pamiętasz?- w szpitalu?! Pokręciłam głową.- Bal, pożar, Layla. Nic?- teraz już pamiętam. Te obrzydliwe stwory rozpoczęły pożar. Wszyscy zdołali uciec poza Laylą po którą wróciłam. Ale jak to możliwe, że nas uratowali? Właśnie co z Lay?!

- Luke co się stało z Laylą?- uśmiechnął się lekko.

- Jest bezpieczna. Leży w pokoju obok.- ulżyło mi.- Słuchaj Diana, nie chciałbym tego robić w tym miejscu, ale…

- Puk. Puk. Mogę?- w drzwiach stała Dolly.

- Jasne.- powiedziałam. Chłopak posmutniał.

- Nie chciałabym być niegrzeczna, ale zostawiłbyś nas same, przystojniaczku?- Luke wstał, posłał mi słaby uśmiech i wyszedł.

- Co tutaj robisz?- zapytałam.

- Wpadłam zobaczyć jak się masz i przy okazji ci wszystko wyjaśnić.

- Wyjaśnić co?

- Wyjaśnić ci to czym są te kreatury. To co widziałaś to byli obłąkani. Współpracują oni z demonami. Mają oni podobne cele, ale różnią się oni wyglądem, pochodzeniem i rozumem. Demony mają czerwone oczy, czarne włosy, białą cerę i czarne postrzępione skrzydła. Są to wygnańcy. Obłąkani to brzydkie głupie stworzenia, które nie mogły lub nie chciały się zdecydować po której stronie się obejść. I właśnie te istoty po mimo twojej nie śmiertelności mogą cię zabić.- zatkało mnie. Jak to mogę mnie zabić? – Przed nimi próbowaliśmy cię ostrzec, ale ty nie chciałaś słuchać. Sytuacja jest jeszcze gorsza niż w zeszłe wakacje. Ich coraz więcej przybywa. Musisz nauczyć się bronić. Jak tylko będziesz mogła to zaczniesz szkolenie.- boję się…

- No dobra.. Dolly? Layla i ja straciłyśmy przytomność tam w środku. Nie wiesz kto nas stamtąd wyciągnął?- uśmiechnęła się.

- Twoją przyjaciółkę blondyn, chyba Niall ma na imię, a ciebie Caine.- Caine?! Jak to możliwe? Skąd on się tam wziął? I czemu to zrobił po tym wszystkim? Zauważyłam moje buty, torebkę i bransoletki leżące obok. Wstałam z łóżka czego pożałowałam. Głowa zaczęła mnie boleć. Gdyby nie Dolly przewróciłabym się. Teraz zauważyłam jaka ona jest wysoka. Wyglądam przy niej jak Layla przy mnie. Usiadłam na łóżku i ubrałam moje buty.- Jesteś pewne, że chcesz to zrobić?

- Tak jestem.- skończyłam ubierać buty. Wstałam i ruszyłam do drzwi z jej pomocą.

- Uparta jesteś.- powiedziała. Wyszłyśmy na korytarz gdzie siedzieli Lou, Caine, Luke, Margi, David, Emily, Liam. Wszyscy spojrzeli w naszą stronę.- Gdzie leży ta cała Layla?- zapytała. Wskazali na pokój obok.

- Poradzę sobie.- powiedziałam i podeszłam do drzwi.

Oczami Layli :

Obudziłam się w jakimś jasnym pokoju.

- W końcu się obudziłaś.- powiedział Niall, który siedział przy moim łóżku.- Jak się czujesz.

- Wszystko mnie boli. Gdzie ja jestem?

- W szpitalu. Wczoraj na balu wybuchł pożar i..

- Pamiętam już.- powiedziałam.- Co mi jest?

- Jesteś poobijana i masz skręconą kostkę.- faktycznie.

- Kto mnie stamtąd wyciągnął? Diana? Właśnie co z Dianą?!

- Leży w pokoju obok. Nic jej nie jest. Diana próbowała cię uratować, ale nie dała rady i też straciła przytomność. Ja wyciągnąłem ciebie, a Caine ją..

-  Oooo.. Dziękuję… Ale skąd ty się tam wziąłeś?

- Może jestem twoim aniołem stróżem?- zaczęliśmy się do siebie przybliżać,  ale ktoś wszedł do pomieszczenia…

Oczami Diany:

Niall i Layla mieli właśnie się pocałować, a ja im przeszkodziłam…

- Przepraszam. Zaraz wrócę.

- Nie, zostań. To ja może pójdę.- powiedział Niall i opuścił pomieszczenie.

- I jak się czujesz?- zapytałam.

- Bywało lepiej, a ty?

- Tak samo.- zapadła cisza.

- Powinnam ci podziękować za próbę ratunku.

- To nic takiego.- powiedziałam.

- Jak to? Mogłaś umrzeć, a i tak pobiegłaś mi na pomoc. Jesteś najlepszą przyjaciółką jaką można mieć…- przytuliłyśmy się.

- Panno Evans czy nie powinna być teraz pani w swoim pokoju? Proszę tam wrócić.- powiedziała pielęgniarka, a ja wróciłam do swojego „pokoju” Na korytarzu został tylko Caine. Dałam mu znak żeby poszedł za mną.

W pomieszczeniu ściągnęłam buty i ułożyłam się na łóżku.

- Dziękuję.- powiedziałam.- I przepraszam..

- Nie masz za co.

- Jak to nie?! Przecież próbowałeś mnie ostrzec, a ja cię tak potraktowałam.. I po tym wszystkim ty ryzykowałeś życie dla mnie…

- Wiem, że masz wszystkiego dosyć. Że to cię przerasta. Nie dziwię ci się. A i jestem aniołem światła. To był mój obowiązek.- no tak…- Wszystko przyjęte. Mam prośbę do ciebie.

- Słucham.

- Zostańmy przyjaciółmi. Tylko o tyle proszę.- uśmiechnęłam się.

- Dobrze.- on też posłał mi uśmiech i ruszył w kierunku drzwi.

- Ja się już zbieram. Odpoczywaj. Spotkamy się nie długo.

- Jasne.- odwrócił się do mnie a potem wyszedł. A ja zasnęłam ze łzami w oczach…

Wieczorem wróciłam do domu. Mama mnie wyściskała, ale to dla mnie nie miało znaczenia. Równie dobrze mogło by jej nie być. Weszłam do pokoju. Na łóżku były czerwone róże i liścik.

Diana

Mam nadzieję, że szybko dojdziesz do siebie. Wpadnę jutro zobaczyć jak się masz.

                                    Harry xx

To słodkie. Kwiaty wstawiłam do wazonu i ruszyłam pod prysznic. Dokładnie się obmyłam i założyłam świeżą piżamę. Wskoczyłam pod kołdrę i wzięłam laptopa. Otworzyłam fb, tt, yt itp. Stronki. Na facebooku dostałam wiadomość od Luke’a:

17 marca w Portland grają „ Sleeping with sirens” Idziemy? xx

Oczywiście xx

Przypomniało mi się coś. Przecież tam śpiewa Kellin…

---------------------------------

Heja :) Oto nowy rozdział. Nie wiem czy jest zbytnio ciekawy. Następny jutro lub w piątek zależy czy będę na siłach :P Tak dla przypomnienia Kellin to brat Caine'a.+ Zapraszam na mojego nowego bloga, na którym pojawi się dzisiaj trzeci rozdział.