Rozdział 95

CZYTASZ=KOMENTUJESZ!!!

Rozdział 95

Oczami Diany:

Siedzę sobie w szkole wraz z przyjaciółmi. Został nam tylko angielski. Ja chcę już do domu. Ewentualnie na trening. Czemu muszę mieć przerwę? Po co brałaś idiotko? Po co ci to było?

- Słuchasz mnie czy nie?- z moich przemyśleń wyrwał mnie głos Luke’a.

- Przepraszam, co mówiłeś?

- Napisałaś to wypracowanie?- otworzyłam szeroko oczy i klepnęłam się w głowę.

- Zapomniałam. Jak myślicie Isabell mnie zabije?- popatrzyli po sobie.

- Nie, Isabell nie powinna. To jedna z milszych nauczycieli. Ale powinnaś iść z nią teraz pogadać.- doradziła mi Margaret.

- Macie rację. Do zobaczenia na lekcji.- w szybkim tempie znalazłam się koło nauczycielki.

- Oh, Diana. Jak miło cię widzieć. Jak się masz?- zapytała z uśmiechem.

- Nie najgorzej. Słuchaj, Isabell… Jak bardzo się wkurzysz jeśli ci powiem, że nie napisałam wypracowania?- pokręciła głową.

- Powiem, że trochę mnie zawiodłaś. Ale wiem, że masz teraz trudne chwile, więc dam ci dwa dni dodatkowo. Jako, że „siedzimy” teraz w Wielkiej Brytanii, chciałabym żebyś napisała o księżnej Dianie. Pewnie już o niej słyszałaś. Mam nadzieję, że wszystko jest jasne.

- A można dokładniej? Temat to o jej osobie, ale co konkretnie?

- Co zrobiła, czy mogła by być autorytetem. Nie chcę ci ułatwiać zadania. To już od ciebie zależy co przedstawisz.- i kolejny uśmiech od niej.

- Dziękuję za przesunięcie terminu.

- Nie ma sprawy. W końcu osoby takie jak my powinny trzymać się razem.- puściła mi oczko i poszła po dziennik. Osoby takie jak my? Co to miało znaczyć? Poszłam do klasy i po chwili zaczęła się lekcja.

                                                  ***

-31 sierpnia 1997 roku o godz. 0:24 w Paryżu, Mercedes S280 uderzył w 13. filar tunelu Alma. Samochód, wiozący księżną, uciekał przed paparazzi w trakcie drogi z hotelu Ritz Paris.- nie wiem czemu, ale zamknęłam z hukiem laptopa. Bardzo dobra osoba zginęła, bo chciała mieć chwilę prywatności i uciekała. Nie żyje, bo paparazzi musieli mieć parę zdjęć do jakiegoś gówna. I przez to nie żyje. Co to za sprawiedliwość? Czemu musiała umrzeć? Czemu ona nie dostała drugiej szansy? Czemu ja ją dostałam? Gdzie ta sprawiedliwość do cholery?!- Księżna była przytomna i do ośmiu otaczających ją paparazzich (niektórzy robili zdjęcia) powtarzała „O mój Boże” i „Zostawcie mnie w spokoju”.- doczytałam i powtórzyłam czynność sprzed chwili. Robili zdjęcia zamiast jej pomóc?! Czy ci ludzie są chorzy psychicznie? Idioci, idioci, wszędzie idioci. Aaaaaaaaa!

- Diana, dom się zaraz zawali od twoich kroków.- powiedziała mam , która znalazła się w pokoju.- Co się dzieje?- opadłam na łóżko.

- Życie jest niesprawiedliwe.- zaśmiała się i usiadła koło mnie.

- Dopiero teraz się o tym przekonałaś? Co to?- zaczęła czytać bezsensowny początek mojej pracy.- Księżna Diana?

- Na angielski. Wiem to od dawna, ale teraz jakoś mnie wzięło, żeby się powkurzać.

- Rozumiem. A nie mogłabyś trochę ciszej?- spiorunowałam ją wzrokiem, a ona się zaśmiała.- Przepraszam. Nie denerwuj się. Ja wracam robić kolację.- skierowała się do drzwi.

- Kiedy będę mogła wrócić do treningów?- zapytałam. Westchnęła.

- Nie wiem, Diana.  To trudne pytanie.- zostawiła mnie samą, a ja z niechęcią wróciłam do pisania wypracowania.

                                                               ***

Puk. Puk. Puk. Uniosłam wzrok i ujrzałam Caine’a ze słodkim uśmiechem.

- Przeszkadzam?- zapytał. Podeszłam do balkonu i otworzyłam mu go.

- Właśnie skończyłam.- usiedliśmy na łóżku. Wziął się za czytanie.

- No proszę. Nie dość, że wysportowana to jeszcze taka mądra.- uśmiechnęłam się lekko i spuściłam wzrok.- Powiedziałem coś nie tak?

- Nie. Po prostu chciałabym zacząć znów pływać.- przytulił mnie.

- Uśmiechnij się. Na pewno nie długo wrócisz do treningów.

- Oby. Dobra, dość o mnie. Co tam u ciebie? Co z Kellin’em?

- A co ma u mnie być? Jak zawsze nudno. Teraz na koncercie, za parę dni przyjeżdża z Cope.

- To kto się nią opiekuje?

- Dziewczyna Justin’a.- pokiwałam głową.

- Nie wiesz co z Dolly?

- A wiesz, że wiem? Laura z nią teraz dużo siedzi i  się nią opiekuje. Nie jest z nią najlepiej. Strasznie za nim tęskni.

- Rozumiem ją.- strasznie mi jej szkoda. I szkoda mi Tack’a. Chciał dobrze i umarł. No i gdzie ta sprawiedliwość?

- Ja też ją rozumiem.- zapadła cisza, którą przerwała mama.

- Kolacja!- wstała i pociągnęłam za sobą Caine’a.

- Liczę, że zjesz z nami.

- A co na to twoja mama?- wzruszyłam ramionami.

- Nie mów tylko, że jej się boisz jak Harry?- zaśmiałam się, a on udał obrażonego.

- Auć.- zachichotałam i zeszliśmy na kolację.

                                                            ***

- Moim zdaniem księżna Diana to osoba z której wszyscy powinni brać przykład. Jest dumą dla wszystkich kobiet, a także dla mnie, jej imienniczki.- nagrodzono mnie brawami.

- Wspaniale. Szóstka.- podziękowałam i wróciłam na miejsce. Siedzę koło okna. Wyjrzałam przez nie i ujrzałam Caine’a. Pokazałam mu na palcach sześć, a on podniósł ręce do góry, na znak, że się cieszy. Jak dobrze go mieć.

--------------------------

Jestem z was dumna, pod ostatnim rozdziałem pojawiło się 9 komentarzy i to jak na razie największa liczba jaka dotąd się pojawiła. mam nadzieję, że będzie tam dalej. Rozdział może nieciekawy, przepraszam. Nie mam weny za bardzo, jestem zła, źle się czuję, z moich planów nici ;/ Przepraszam :(( A co wy sądzicie? O co chodziło Isabell? Nn jutro albo w pt i zapraszam na  moje pozostałe blogi gdzie pojawiły się nowe rozdziały. A teraz odp( jak macie pytania to zadawajcie ja na asku, link u góry, bo tak będzie chyba wygodniej): Nie planuję drugiej części. Niestety :/