Rozdział 20

Rozdział 20

                                                       Diana

- Diana, do cholery! – uśmiechnęłam się pod nosem. Właśnie brałam prysznic po porannym biegu, a mój kochany mężulek zostawił coś potrzebnego mu na tą chwilę w łazience. O jejku.  

- Jeszcze piętnaście minut, kochanie- usłyszałam jak przeklina i schodzi na dół. 1:0 dla Diany. Wychodzę z pod prysznica i opatulam się ręcznikiem. Sama w końcu nie wiem czego on stąd chciał. Wycieram się dokładnie, ubieram koronkową bieliznę i podsuszam trochę włosy. Usłyszałam ponowne pukanie.

- Otworzyć już możesz!- nie zwracałam zbytnio na niego uwagi.

- Nie mogę, jestem w samej bieliźnie- zaczęłam malować rzęsy.

- Zrobiłem ci trójkę dzieci, nie masz nic przede mną do ukrycia! – westchnęłam i przekręciłam zamek. Do łazienki wparował Caine. Obrzucił mnie spojrzeniem i podszedł do szafki z lekarstwami. Wyjął jakiś flakonik i udał się do wyjścia. Jednak jeszcze postanowił się odezwać.- Bardzo ładnie wyglądasz w tej bieliźnie kochanie- rzuciłam w niego ręcznikiem . Zszedł na dół ze śmiechem. Ja tylko pokręciłam głową.

- Głupek- mruknęłam i wróciłam do oporządzenia się. Kiedy zeszłam na dół Caine szykował się do wyjścia, do pracy. W ciszy zaczęłam sobie robić kawę. Posłodziłam i wymieszałam. Wzięłam łyka i od razu wyplułam do zlewu. Caine zaczął śmiać się pod nosem. Podmienił cukier na sól.

- Ha ha ha. Bardzo śmieszne- przepłukałam usta wodą.

- Mała zemsta za łazienkę- puścił mi oczko. Wziął teczkę- A buziaka na do widzenia dostanę?

- Jeśli Brithney będzie w pracy to tak- posłałam mu pogardliwy uśmiech.

- Beatrice. – poprawił.- Ale jesteś zazdrosna.- parsknęłam śmiechem.

- Zła, wkurzona, zagubiona tak. Zazdrosna? Nie- odwróciłam się do niego plecami.- Cześć.

- Miłego dnia, kochanie- wywróciłam oczami. Godzinę później wsiadałam do samochodu Luigiego.

                                                             ***

Nic się tutaj nie zmieniło. Jest dokładnie tak jak kiedyś. Tylko ludzie są inni. Weszliśmy do kamienicy. Chciałam już dzwonić dzwonkiem, jednak Luigi mnie powstrzymał. Wyjął klucz i otworzył je. Zdziwiło mnie to. Skąd on go ma?  Weszliśmy. Mieszkanie też zbyt się nie zmieniło. Może trochę było tu ciszej i szarzej. Brakowało tutaj tej wesołej aury cioci. Właśnie, gdzie ona jest? Już dawno powinna tu stać i mnie przytulać. Luigi chyba zrozumiał i wskazał na jej sypialnię.

- Uważaj- powiedział a sam poszedł do salonu. Co się dzieje? Weszłam po cichu. Na łóżku leżała dobrze znana ni kobieta. Otworzyła oczy.

- Diana, na reszcie- posłała mi słaby uśmiech. Uklęknęłam koło jej łóżka- Miała zadzwonić- zamknęłam oczy.

- Wiem ciociu, ale wszystko…

- Zaczęło się walić. Wiem. Przepraszam, starałam się- spojrzałam na nią zdziwiona.

- Za co przepraszasz?

- Próbowałam ich znaleźć. Namierzyć Nathaniela, ale ta siła… Ciemność mi nie daje. Tylko ją widzę. Jest okropna. Zabija mnie … Ale spróbuję jeszcze raz, dla ciebie… - pokręciłam głową.

- Nie ciociu nie możesz.

- Ona ma racje Magnolio- usłyszałam głos mężczyzny za mną.

- Luigi, najdroższy… Muszę to zrobić. To moje zadanie, sam przecież wiesz… Opiekuj się nimi dobrze? – zwróciła się do niego.

- Oczywiście, kochana- ciocia zamknęła oczy.

- Zanim jednak to zrobię muszę ci coś powiedzieć Diana. Uważaj na siebie. Musisz być silna, jeszcze tyle przed tobą. Tyle walk, tyle wrogów… Musisz walczyć żeby utrzymać przy życiu tych których kochasz. Nie poddawaj się moja droga. I pozdrów Carren ode mnie. Przekaż jej, że bardzo ją lubię i bardzo mi przykro z jej choroby. A teraz muszę wypełnić przeznaczenie- puściła moją dłoń. Zaczęła się trząść. Miałam łzy w oczach.- Nie widzę ich… Oni są…. On jest… Głodny w ciemności…- wtedy się uspokoiła. Nie ruszała się.

- Ciociu?- dotknęłam jej policzka. Był zimny. Nie oddychała. Była martwa.

- chodź Diana- Luigi zaprowadził mnie do salonu – Ona była medium, to był jej obowiązek służyć aniołom, a zwłaszcza tobie…

- To przeze mnie nie żyje…- kiedyś widziałam śmierć babci, teraz widziałam śmierć cioci. Niedługo przyjdzie mi zobaczyć śmierć matki. Kogo jeszcze będę musiała oglądać?

- Nie przez ciebie. Przez Nathaniel’a i ciemność. Ona oddała życie za próbę dowiedzenia się czegoś. Teraz ty musisz walczyć, spełnić obowiązek…

- O co chodziło z tym co powiedziała?

- Jeszcze nie wiem, ale się dowiem.

- Kim masz się opiekować Luigi? O co chodziło z tym najdroższym, z kluczami z…

- Każdy z nas kiedyś umarł, ja też… Kiedyś byłem z twoją ciocią, ale wyjechałem na wojnę z której nie wróciłem…

- A ciocia była w ciąży z Shelią, która potem urodziła Anne…- dokończyłam. Pokiwał głową.

- Ale chodziło jej również o ciebie. Zawsze będziesz jej małą siostrzenicą mimo, że jej brat nie jest twoim ojcem.

- A ona zawsze będzie moją ciocią… Zajmiesz się nią? Muszę iść pomyśleć…- uśmiechnął się. Wyszłam na zewnątrz. Muszę znaleźć tego zasrańca i pomścić moją ciotkę.

                                                                 Ian

- Chłopcy napadają na bank, biorą kasę, a Cassie i Ashley wezmą jako zakładniczki. – powiedział Nathaniel- Pozostałe dziewczyny zostaną ze mną. – podniosłem rękę- tak, Ian?

- Myślę, że Avril i Nathalie powinny iść jako klientki i po prostu ich nie zgarniemy. Nie będzie podejrzeń jeśli zabierzemy dwie przyjaciółki z czterech. One odbędą krótkie zeznania, a my będziemy bezpieczniejsi.- mężczyzna pokiwał głową z uśmiechem.

- No dobra, zrobimy tak - wczoraj kiedy on wyszedł dokądś powiedziałem reszcie o planie uwolnienia Avril i Nath. Z niechęcią się zgodzili.

- Obiecałeś nam, że opowiesz nam o naszym dziedzictwie- przypomniał Ashton. Nathaniel westchnął.

- Masz rację. Niektórzy umierają i dostają drugą szansę. Tak właśnie było z niektórymi waszymi rodzicami.- Zaczął wyliczać- Cece, Alex, Harry,Zayn,Liam, Niall, Louis i Caine.. No i oczywiście Diana. Jakbym mógł o niej zapomnieć. Osiemnaście lat temu był podział na światło i ciemność. Poza Niallem, Louisem i Cainem z wymienionych reszta była w ciemności. A nie przepraszam Diana była w niczym. Do osiemnastych urodzin musiała wybrać stronę, która miała zwyciężyć w wojnie o Diament Aniołów. Ale matka waszej trójki- wskazała na mnie i moje siostry- Była taka szlachetna, że postanowiła oddać życie żeby inni żyli. I wtedy nastąpiła era jedności, żeby jednak przeżyła. Ale przed jej urodzinami wszystko szlak trafił. Światło zaczęło być złe, a ciemność stawała się dobra. Ale oczywiście zachowywały swoje korzenie. Wiecie, że Harry zabił człowieka żeby zdobyć względy Diany?- zaczął chichotać- A wcześniej kazał jej strzelać do ludzi ze strzał. Porąbane nie? Nie mam teraz zbytnio czasu, ale opowiedziałem to co najważniejsze. Teraz dążymy do lepszego świata. Zaufajcie mi. Muszę lecieć, do zobaczenia- wstał i wyszedł. Popatrzyliśmy po sobie  zdziwieni. Czy to prawda co powiedział o naszych rodzicach? Czy na serio tak się zachowywali? Naprawdę taka była moja mama?

 --------------------------

No to tak na święta xd Nie zabijajcie , tak musi być, ja mam plan xd Co sądzicie? Caina (Caine+Diana) taka urocza xd Co będzie dalej? O co chodziło ze słowami cioci Meggi "Nie widzę ich… Oni są…. On jest… Głodny w ciemności…"? Może jutro już poznacie odpowiedź ;p Czekam na komentarze ;)