Rozdział 24

Rozdział 24                                                                               

                                                        Diana

Obudziłam się mojej sypialni. Czułam się bardzo słabo. Nie pamiętam co się stało. Ciekawe jak się tu znalazłam…

- Obudziłaś się- spojrzałam w stronę drzwi i ujrzałam Grace. – Przynajmniej jakiś plus. – podeszła do łóżka i podała mi szklankę wody. Od razu ją opróżniłam. – Jak się czujesz?

- Fatalnie- wycharczałam.

- Podejrzewam. Straciłaś dużo krwi…- teraz mi się przypomniało. Wczoraj była akacja na której zostałam postrzelona. Gdyby nie Harry…- I mamy chyba do pogadania- miała poważna minę- Wytłumaczysz mi rany na nadgarstku i biodrach?- zamknęłam oczy.

- Miałam powód o którym nie mogę nikomu powiedzieć.

- Załatwiłam ci osobę, która może nie ma wykształcenia psychologicznego , ale powinna ci w pewien sposób pomóc. Pójdę po nią. Wrócę za jakąś godzinę żeby zmienić ci opatrunki. Trzymaj się Diana- opuściła pokój. Usłyszałam rozmowę paru osób na dole. Bardzo nerwową. Chwilkę potem w moim pokoju stanęła osoba, której mówiąc szczerze nie spodziewałam się. Layla. Podała mi szklankę wody z którą zrobiłam dokładnie to samo co z poprzednią.

- Słyszałam, że z tobą niezbyt dobrze- wzruszyłam ramionami.

- Same kłamstwa. Przecież jest fantastycznie- odparłam sarkastycznie.

- Wiesz, że możesz mi wszystko powiedzieć. Może chociaż trochę ci ulży i nie będziesz się okaleczać- wskazała na moją rękę.

- Jak myślisz czy mogę być w dobrym nastroju kiedy: nasze dzieci są z jakimś szaleńcem nie wiadomo gdzie, mój mąż mnie zdradził/zdradza, moja ciotka nie żyje, moja matka jest ciężko chora i nie wiadomo ile jej zostało, a moi przyjaciele mnie opuszczają? Bo mi się wydaje, że nie będzie mi lepiej… - przytuliła się do mnie , co nawiasem mówiąc trochę mnie zabolało ze względu na ranę.

- Nawet jak będziemy na dwóch końcach świata, jak będziemy pokłócone i będziemy się nienawidzić to i tak będziesz moją najlepszą przyjaciółką. I zawsze możesz na mnie liczyć. Zawsze, pamiętaj. Dobrze?- pokiwałam głową. Ktoś zapukał. Drzwi się otworzyły, a w nich stanął Caine.

- Dasz nam chwilę?- zapytał.

- Później porozmawiamy- zwróciła się do mnie. Opuściła pokój, a Caine zajął jej miejsce.  Zanim zdążył się odezwać zadałam pytanie.

- Co z księgą?

- Luigi ją przegląda w gabinecie. Ale teraz to nie ważne. Ważne jest co z tobą. – chwycił mnie za rękę.

- Słabo, ale stabilnie. – to bardzo głupio zabrzmiało.

- Chciałbym żebyś oddała mi żyletki.- walnął prosto z mostu.

- Kto jeszcze o tym wie?- zapytała z irytacją.

- Harry. Oddasz mi je po dobroci?

- Nie mam żyletek- odparłam sucho. Przez chwile obserwował mnie badawczo. Potem zrobił większe oczy.

- Czy zrobiłaś to, tą filiżanką co jest w śmieciach?- kiwnęłam głową. I wtedy nastąpił wybuch.

- Oszalałaś?! Wiem, że jest ci ciężej, ale nie możesz tak robić! Przecież to nie jest normalne! Szkłem? Na serio? Czasami za bardzo świrujesz… I masz zakaz chodzenia na akcje! One są zbyt niebezpieczne!- parsknęłam  śmiechem.

- Nie masz mi prawa zabraniać chodzenia na akcje! I co może jeszcze mam z tobą i jakąś twoją laską przesiadywać i patrzeć jak to się kochacie?

- Nie zmieniaj tematu! Nie rozumiesz, że się o ciebie martwię? A teraz jasno nie myślisz, więc trzeba się tobą zająć!- na jego ramieniu wylądowała czyjaś ręka. A dokładniej Harry’rgo.

- Przyszła jakaś Beatrice, mówi, że coś ma ważnego z pracy- odparł cicho. Caine przez chwilę się zastanawiał po czym westchnął i wyszedł.

- Pomóż mi wstać- powiedziała twardo.

- Musisz leżeć, Diana…

- Powiedziałam coś. Pomóż mi wstać- nie zamierzał się ruszyć. Przeklęłam pod nosem i sama podniosłam się do pozycji siedzącej. Sprawiła mi ogromny ból, ale mam to w dupie. Opuściłam nogi i wstałam. Jeszcze większy ból. Pokuśtykałam do parapetu. Wbiłam w niego paznokcie. Cholera, ale pali! Caine właśnie wyszedł. Ta suka z uśmiechem go przytuliła i pocałowała w policzek. Ten ją lekko odepchnął i założył ręce na klatkę piersiową. Zaczęli coś mówić, ona podała mu jakiś papier z uśmiechem. On szybko to przeczytał i wrócił do środka. Potem znów wyszedł z założoną marynarką. Ruszyli podjazdem, a on trzymał rękę na jej plecach. Otworzył drzwi i odjechali. Łzy które najwyraźniej zebrały się wcześniej popłynęły. Osunęłam się na ziemie i zaczęłam szlochać. Harry uklęknął przede mną.

- Błagam cię nie płacz…. Nie warto, Diana… Proszę cię- spojrzałam mu w oczy.

- Chyba źle sobie dobraliśmy drugie połówki co?- wtuliłam się w niego i dalej płakałam. On mnie kołysał. Poczułam jego rękę na ranie.

- Ty krwawisz Diana- spojrzałam w dół. Faktycznie, moja miała koszulka była już przesiąknięta od krwi. – Musze lecieć po Grace… Nie ruszają się, zaraz będę- wyleciał jak rakieta. Powoli znów tracę przytomność. Czemu nie mogłabym umrzeć? Oczywiście Diana musi być aniołem, a anioły nie umierają…  Harry pojawił się z Grace, która od razu koło mnie uklęknęła i zaczęła wydawać polecenia Styles’owi.

- Ratuj ją, Grace. Ratuj kobietą którą…- ciemność.

                                                      ***

Kiedy się obudziłam koło mnie siedział Luigi.

- No nareszcie. Martwiłem się- odparł z uśmiechem.

- Która godzina- pokazał mi wyświetlacz telefonu. Siedemnasta. – Znalazłeś coś?- westchnął.

- Jest tylko wstęp, który mówi, żeby odczytać sekrety księgi potrzebne są: złota moneta, pióro i klucz. Obok podane są współrzędne geograficzne, które dzisiaj poszukam. Jeszcze trochę przed nami jest pracy.

- Jestem tego świadoma. Skoro już się obudziłam możesz iść robić coś pożytecznego. Do zobaczenia jutro. – pokręcił z rozbawieniem głową i wyszedł. Po chwili pojawił się Harry.

- Jak się czujesz? 
- Lepiej.

- Grace założyła ci inny opatrunek z jakimś wyciągiem. Może dlatego. A i do jutro musisz cały czas leżeć- pogroził mi palcem.

- To co ja mam robić?- jęknęłam.

- Opowiedz mi swoją historię- zaskoczył mnie, ale nie miałam nic lepszego do roboty.

- To lepiej się połóż bo to długa historia- usłuchał. Zaczęłam opowiadać. O swoim dzieciństwie, jak to przez lata trenowałam, jak to był kiedy w naszym życiu pojawił się Roger a potem Kyle, jak czułam się kiedy on reszta aniołów się pojawili w moim życiu, jak było kiedy wyszłam za Caine’a i urodziłam dzieci. Jak było wspaniale kiedy je wychowywałam. I jaki to był ból kiedy je straciłam. A potem on opowiadał. Jak to sam się wychowywał, jak to było kiedy zabił matkę i tego alfonsa. Opowiadał co czuł kiedy poznał Belle i mnie. I potem jak ją odzyskał. I jak się popłakał kiedy urodziły się bliźniaki. Jakie było cudowne dać zaplatać sobie warkoczyki Ashley albo uczyć Ashton’a jeździ…c na rowerze. I jak nienawidził się z nimi kłócić. Zwłaszcza z Ashtonie. I jak cierpiał po stracie całej trójki. Po obu tych opowieściach usnęliśmy.

 -------------------------------------

Nie ma nic o Ianie i reszcie, bo nie byłoby nic ciekawego. Jutro coś o nich napiszę, a także pojawi się zapowiedziana przeze mnie kochana scena. Podobało się? W zasadzie nic istotnego, ale jednak... Jutro nn, prosze o komentarze ;/