Rozdział 21

Rozdział 21

                                                          Diana

Nie wiedziałam co mam zrobić. Byłam zagubiona. Nie mogłam zadzwonić do Caine’a. On wybrał tą Beatrice czy jak tam ona się nazywa. Nie mogę zadzwonić do Layli. Nasz kontakt ostatnio nie był najlepszy. Luke, Kyle i rodzice mieli własne problemy. Zresztą kto ich nie miał? Marzyłam o tym, żeby cofnąć czas i żeby nie dostać drugiej szansy. Gdybym się nie urodziła wszystko było by inaczej. Kto wie może i lepiej? Co prawda pewnie nikt ze znanych mi tu osób nie związał by się ze sobą, nie urodziły by się nasze dzieci, ale przynajmniej nie były by skazane na to cierpienie. Nikt by nie był. Wyjęłam telefon i wybrałam numer Harry’ego. Jedynej osoby na którą teraz mogłam liczyć.

- Halo?- odebrał wesoły. W tle słyszałam śmiech Astrid. Co jak co, ale Harry był dobrym ojcem. A przynajmniej dla Ashley.

- Słyszę, że jesteś zajęty. Nie przeszkadzam- chciałam się rozłączyć.

- Nie! Nie przeszkadzasz. Przyjedziesz do nas?

- Jestem w Lewiston. Muszę czekać aż Luigi coś załatwi, a to może potrwać parę godzin. – przez chwilę milczał.

- Nie możesz przylecieć?- westchnęłam .

- Nie robiłam tego dawno i za bardzo nie mam siły do tego.

- Coś się stało?

- Tak. Ale nie chcę o tym rozmawiać. Jakoś spróbuję wrócić. Do usłyszenia. – rozłączyłam się. Wezmę stopa. Zatrzymałam się na mało ruchliwej drodze niedaleko autostrady. Brawo, Diana. Po jakimś kwadransie szczęście mi dopisało. I to naprawdę. Przede mną zatrzymał się van Sleeping with Sirens, zespołu brata Caine’a.

- Nie wierzę kogo moje oczka widzą- odezwał się Kellin.

- Świat jest mały.

- Caine nie daje ci samochodu? – powstrzymywałam się do powiedzenia, ze nie chcę słyszeć o tym debilu.

- Dużo cię ominęło- otworzył drzwi.

- Chętnie posłucham- władowałam się na tył vana razem z Kellinem. – Słyszałem o dzieciach. Przykra sprawa. Nie wiem co bym zrobił gdybym stracił Copeland. I tak strasznie przeżyłem śmierć Shelii…

- Ciesz się, że cię nie zdradziła- mruknęłam, co on niestety usłyszał.

- Nie mów mi tylko, że on…

- Tak, Kellin, zdradził mnie- pod nosem rzucił wiązankę przekleństw w stronę młodszego brata.- I jak widzisz nie jest zbyt kolorowo.

- I my jesteśmy spokrewnieni?  Ja pierdole – klepnął się w czoło.- gdzie mamy cię podwieźć? – przez chwilę się zastanawiałam .

- Pod dom jak możecie. Tam już wezmę auto.- Kellin nachylił się do przodu.

- Pod dom mojego brata.

                                                       ***

Po ponad godzinie zajechałam pod dom Styles’a. Całkiem niezły czas. Zadzwoniłam dzwonkiem. Chwilę później otworzył mi sam Harry. Przytulił mnie mocno.

- Jak cię czujesz, księżniczko?- zapytał.

- Jeśli miałabym być szczera to fatalnie. Ale dosyć już o mnie. Co u ciebie Harry?- weszliśmy do środka.

- Jakoś żyję. Nie wiem za co mam się brać. I…

- Diana!- na szyi zawisła mi Astrid.

- Astrid, malutka! Jak się czujesz? – wzruszyła ramionami.

- Jest okej. Z Harrym jest super- przytuliła mężczyznę a ten się uśmiechnął. – Mieliśmy w planach oglądać film. Przyłączysz się?

- Jeśli nie będę wam przeszkadzać…

- Nie będziesz! Harry włączysz film?

                                                        Ian

Ubieraliśmy się właśnie z Calumem. Mamy być ubrani cało na czarno. Wiązałem martensy kiedy do pokoju weszła Nath.

- Dasz nam chwilę, Cal?- spytała z lekkim uśmiechem. Chłopak chwycił kominiarkę, torbę i broń. Odwzajemnił uśmiech.

- pewnie. A tak wgl. To do pożegnaj się ze mną- przytulili się.

- Trzymaj się Calum. I uważaj na Rosie- pogroziła mu palcem.

- Raczej powinnaś powiedzieć,  żebym uważał na naszego pięknisia- kiwnął głową w moją stronę.

- Na niego też- chłopak wyszedł. Nath podeszła do mnie i musnęła moje usta. Po jej policzkach spłynęły łzy.

- Ej, co się dzieje?- spytałem, ścierając je z policzków.

- Nareszcie nam się udało, a będziemy rozdzieleni- przytuliła się do mnie mocno.

- Nathalie, spójrz na mnie- spojrzała mi w oczy.- To tylko na jakiś czas. Potem wrócę i będziemy razem. Rozumiesz? Zależy mi na tobie.

- Mi na tobie też, Ian- w pokoju pojawiła się smutna Rosie. Pewnie ją też boli fakt, że Nath nie będzie. W końcu są najlepszymi przyjaciółkami.

- Czas się zbierać.

                                                     ***

Wszystko potoczyło się dość szybko. Najpierw weszły dziewczyny. Kwadrans po nich weszliśmy my. Mike złapał Cassie, a Ashton Ashley. Chłopacy mówili dziewczynom co maja powiedzieć, a one to wykonywały. Bliźniaki Horan, Calum i ja zbieraliśmy kasę do toreb. Kiedy wszystkie były pełne opuściliśmy w ósemkę bank, zostawiając Avril i Nath w środku. Było mi ciężko. Z resztą Jai’owi też. On i Avril byli nieoficjalną parą, jak ja i Nathalie. Walczyłem żeby po nią nie wrócić. Wsiedliśmy do vana i odjechaliśmy.

                                                     Diana

Harry został telefon, że wszyscy do niego przyjadą bo to coś ważnego. Przyjechali wszyscy  nasi przyjaciele a zarazem rodzice zaginionych. Hunter, były anioł ciemności, a także komisarz policji w Newton podobno coś ma ważnego i zaraz tu będzie. Panowała krępująca cisza. W końcu rozległ się dzwonek do drzwi. Harry poszedł otworzyć. Zszokowany powrócił na miejsce. W pokoju pojawił się Hunter.

- Cześć wszystkim.- odwrócił się- No chodźcie. Nie ugryzą was.- usłyszeliśmy kroki. To kogo zobaczyliśmy nas zszokowało. Przed nami stały Avril i Nathalie, przerażone. Trzymały się za ręce a ich oczy były lekko załzawione. Już po chwili znalazły się w ramionach rodziców dla których to była najwspanialsza rzecz na świecie. Odzyskać swoje dzieci.

 --------------------------

Trochę krótki, ale przeżyjecie. No i dziewczyny wróciły :) Podobał wam się rozdział? W prawdopodobni jutrzejszym rozdziale  pojawi się odpowiedź gdzie jest księga. W poprzednim poście były życzenia ale jeszcze raz: Wszystkiego Najlepszego! Czekam na komy ;p