Rozdział 42

Rozdział 42

                                                       Caine

Spojrzałem w lustro. Stanowczo nie jestem tym samym człowiekiem co kiedyś. Poczułem objęcia. Uśmiechnąłem się pod nosem i odwróciłem. Beatrice posłała mi szeroki uśmiech.

- Jak się spało?

- Powiem, że masz tutaj bardzo przytulnie- pocałowałem ją w nosek.

- Muszę się z tobą zgodzić. Powinieneś tutaj częściej wpadać. Czuję się tutaj bardzo samotna.

- Daje ci dwa tygodnie i będziesz miała dość mojej obecności.

- Twojej? Nigdy?- chwyciłem kurtkę.

- To co Tess, zbieramy się do pracy?

- Z panem zawsze panie Turner.

                                                  ***

Siedziałem w biurze kiedy nagle przyszedł Zayn.

- Cześć, Malik- podałem mu dłoń.

- Wróciłeś wczoraj do domu?- zapytam zdenerwowany.

- Nie i zbytnio nie rozumiem o co ci chodzi- westchnął.

- Diana z wami nie mieszka, bo nie chcecie przebywać w swoim towarzystwie, rozumiem. Ale skoro nie chciałeś wracać do domu to mogłeś ją uprzedzić żeby została. Dla twojej wiadomości Melanie i Astrid całą noc spędziły same. Może powiesz mi gdzie jest Rosaline? – skrzyżował ręce. – No właśnie, nie masz pojęcia. Przyszła do nas wczoraj z prośbą o zatrzymanie się u nas na parę dni. Oczywiście mi jej obecność nie przeszkadza, to świetna dziewczyna. Tylko tutaj chodzi o sam fakt, że ty nadal nie wiesz o jej „wyprowadzce”.

- Ale czemu…

- Przed wczoraj pokłóciła się strasznie z Dianą. Jest załamana zdradą matki. Wczoraj postanowiła umówić się ze swoim chłopakiem na lunch a tu co zastaje? Ojca z kobietą z którą wcześniej zdradził matkę. Jak myślisz jak ona teraz się czuje?

- Mogę przyjechać do was po pracy, żeby z nią porozmawiać?- zapytałem z nadzieją.

- Czy możesz? Ty musisz do niej pojechać. Do zobaczenia- ruszył w kierunku drzwi.

- Dzięki, Zayn.

- Nie ma sprawy, Caine. 

                                                         Rosaline

Przeglądałam album ze zdjęciami. Musiałam ze sobą zabrać choć cząstkę swojej rodziny. A raczej cząstkę tego co było kiedyś. Patrzyłam na Ian’a, Melanie i mnie. Zawsze byliśmy trójką rodzeństwa, która w każdej sytuacji była za sobą, a teraz? Teraz Ian był z Nathanielem. Melanie postanowiła stać się starszą siostrą i cały czas siedzi z Astrid. A ja? A ja mieszkam z Calumem, który okazał się ostatnią osobą której zależy na mnie. Przewróciłam stronę. Mama i tata, uśmiechnięci, całujący się. Zawsze chciałam mieć takie idealne małżeństwo jak ich. Oni były w sobie tacy zakochani… A teraz tego już nie ma. Zniknęło. Kolejna strona. Ja i tata. Zawsze byłam jego ulubienicą i nie ma się co kryć. Ian był synkiem mamusi. A Mel była traktowana po równo. Wpatrywałam się w fotografię . Puk. Puk. Puk.

- Proszę- powiedziałam słabym głosem. Spojrzałam na drzwi, a osoba która tam stanęła bardzo mnie zaskoczyła. Proszę państwa, we własnej osobie Caine Turner. Prędko zamknęłam album.- Po co przyszedłeś?

- Porozmawiać z tobą- prychnęłam.

- Na to jest już trochę za późno.

- Może i tak? Podobno chcesz tu zostać- rozejrzał się po pokoju.

- Na parę dni.

- A co potem?- wzruszyłam ramionami.

- Mam oszczędności, na dwa tygodnie wystarczy na motel, może zamieszkam u któryś dziadków. A może wrócę do Nathaniel’a? On mnie by pewnie chętnie ugościł. I bym miała Ian’a. Jemu pewnie jeszcze na mnie zależy.

- Nie mów tak- warknął.

- Bo co? Taka prawda, tatusiu. I wiesz co czuję? Że Nathaniel wygra. Wszystko z dnia na dzień runęło. Niedługo nie zostanie już nic, a on z tego skorzysta. I proszę nie zaprzeczaj.

- Jesteś pewna, że chcesz przejść na jego stronę?

- Nie. I na razie nie będę trzymać się żadnej strony. Teraz będę trzymać się z boku.

- Skoro taki jest twój plan, to proszę, droga wolna. Pamiętaj, że jeśli chcesz możesz do mnie przyjść- wyszedł trzaskając drzwiami. Po moich policzkach spłynęły łzy. Zrobił dokładnie to samo co mama. Po prostu zostawił. No proszę, Rosaline. Od teraz jesteś sierotą.

                                                   Ian

- I co ja mam z tym robić?

- A jak myślisz Ian, do czego służą strzały?

- Do kogo mam strzelać?

- Nie strzelaj do zwykłych ludzi, to marnotrawstwo. Te strzały służą dom zabijania istot nadludzkich, tak jak np. anioły czy obłąkani. – wytrzeszczyłem oczy.

- Mam strzelać do…

- Tak. Dokładnie. A teraz potrenujesz. Spójrz, widzisz tego obłąkanego. Musisz w niego trafić- wskazał na jedną z tych poczwar. Nie mogę tego zrobić. Nie umiem zabijać, nawet jeśli to ten potwór.

- Nie zrobię tego- oznajmiłem.

- Ian, to jest wojna. Wtedy nie patrzy się na to czy jest się ze sobą spokrewnionym i na inne pierdy. Wtedy wpadasz w trans i strzelasz zanim ktoś strzeli do ciebie. Musisz umieć się bronić. Słyszysz?- westchnąłem.

- A jeśli nie chcę brać udziału w wojnie?

- Nikt nie chciałby brać udziału, ale to nasz obowiązek. Spróbuj- napiąłem łuk i wystrzeliłem w obłąkanego. Zmienił się w kupkę popiołu.

- Co się dzieje z ich duszą?

- Obłąkani nie mają dusz. To puste stworzenia. – spojrzałem  na niego.

- A anioły?

- Ich dusze idą smażyć się piekle, a ciała zmieniają się w popiół. Przykra sprawa. Strzelaj dalej!

                                                     Diana

Kiedy weszłam do domu zastałam Astrid i Mel na kanapie. Ta starsza płakała.

- Melanie, co się stało?- spojrzała na mnie wściekła.

- Tata postanowił oddać ci dom, a sam się wyprowadza do tej swojej dziwki! – wybuchła jeszcze większym płaczem.

- Co?- spytałam zaskoczona.

- Tata chce nas zostawić, mamo- powtórzyła Astrid.

- Czemu wszystko popsuliście?! Czemu musiałaś odchodzić do Harry’ego? Czemu on musiał odejść do niej?! Przez to wszystko Rosie się wyniosła! I my też mamy szczerze dosyć tego wszystkiego! Nie kochasz go? To się  z nim rozwiedź słyszysz?! Rozwiedź się z nim skoro go nie kochasz! Zostaw go! – wtedy w pokoju pojawił się zaniepokojony Caine z torbą przewieszoną przez ramię. – Skoro ona nie potrafi tego zrobić, ty to zrób! Rozwiedź się z nią, przecież jej nie kochasz! Rozwiedź- z jej gardła wydobywały się krzyki i szloch. Z oczu płynęły łzy. Podeszłam szybko do niej i mocno ją przytuliłam. Caine zrobił to samo- Rozwiedźcie się, rozwiedźcie się.. skoro się już nie kochacie- po paru minutach uspokoiła się, a nawet usnęła. Biedaczka, zmęczona jest tym wszystkim.

- Zaniesiesz ją do pokoju?- zwróciłam się do Caine’a. Pokiwał głową i wziął ją na ręce. Pocałowałam Astrid w czoło. – Ty też to tak znosisz?- pokiwała głową- Masz dosyć tego, że jestem z Harrym?- powtórzyła czynność. – Przypilnujesz Melanie? Muszę pojechać załatwić bardzo ważną sprawę.

- Dobrze, mamo- pobiegła na górę a na dole z powrotem  znalazł się Caine.

- Śpi jak kamień- stwierdził.

- To dobrze. Możesz mi wytłumaczyć o co chodzi z Rosaline?

- Teraz mieszka u Calum’a, a za parę dni zaczyna swoją tułaczkę, bo świecie z oszczędnościami, które starczą jej może na tydzień.- prychnęłam.

- Czemu jej tutaj nie sprowadziłeś?

- Jak to sama stwierdziłaś, są podobne do ciebie i potrzebuje trochę czasu. Sama wróci.- wyminęłam go. – Dokąd idziesz?

- Załatwić parę spraw dla dobra wszystkich. Miłej przeprowadzki- wyszłam trzaskając drzwiami.

                                                         Harry

- A ty dokąd?- wydarłem się na wściekłego Ashton’a.

- Wychodzę. Nie możesz cały czas mnie trzymać w zamknięciu. Sam dam sobie radę.

- Przecież wiesz, że to niebezpieczne!

- Masz czelność mnie osądzać? Przecież to ty umawiasz się z mężatką i to w dodatku sam będąc w związku małżeńskim!

- Który nie istnieje od ponad miesiąca! Wracaj- kiedy chłopak otworzył drzwi wpadł na Dianę.

- No proszę, o wilku mowa- odparł sarkastycznie.

- Cześć, Ashton. Ja na chwilkę i chciałabym żebyś też uczestniczył w rozmowie. Ty Ashley też- zwróciła się do dziewczyny na kanapie. Po minie Diany sądzę, że to nie będzie miła rozmowa. – Na samym początku chciałabym zacząć od tego , że kocham waszego ojca- od razu zrobiło mi się cieplej w sercu.- Ale wiem, że dla was, dla naszych dzieci nie jest to zbyt przyjemna sytuacja. Widzę to po was jak i po moich dziewczynach. A wasze dobro jest najważniejsze. Tak, więc przykro mi to stwierdzać, ale… To koniec Harry- w jej oczach pojawiły się łzy- To koniec nas, to koniec mnie i Caine’a. Znów muszę żyć w rozdwojeniu i szczerze mówiąc ja sama mam tego dosyć. Przykro mi. Przepraszam ciebie, przepraszam was wszystkich. Do zobaczenia- wyszła z domu zostawiając naszą trójkę w rozdwojeniu.

- Tato, nawet nie wiesz jak mi przykro…- zaczęła moja córka.

- teraz to nie ma znaczenia. Teraz już nic nie ma znaczenia. Proszę, Ashton. Możesz iść jak chcesz- sam udałem się do swojego gabinetu i zakluczyłem go. Usiadłem i dałem palącym łzą wolność. Odeszła. Kolejna kobieta, którą kochałem odeszła. Moje szczęśliwe dni właśnie dobiegły końca.

----------------------

Trochę dramy w tym rozdziale xd Podoba wam się? Co sądzicie o wyprowadzce Caine'a i Rosie, zachowaniu "dzieci" i decyzji Diany? Słuszne czy raczej nie? W nn postaram się dać więcej wątków o aniołach. No to do jutra, proszę was bardzo o komentarze ;p