Rozdział 64

 CZYTASZ=KOMENTUJESZ!!!

Rozdział 64

                                                      Diana

Obudziłam się w nieznanym mi miejscu. Ostatnie co pamiętam to upadek do wody. Ciekawe gdzie mnie zaniosło…

- Niemożliwe haha!- usłyszałam dziecięcy śmiech na korytarzu. Doskonale go znam.

Astrid

- Mówię jak było- odpowiedział jej kolejny wesoły głos. Astrid miała racje. To niemożliwe, że właśnie usłyszałam Rosaline. To dziwne, że może zaniosło mnie akurat do nich. Drzwi się otworzyły. Stanęły w nich one dwie i Melanie. Gdy tylko zobaczyły, że nie śpię rzuciły się na mnie i mocno przytuliły.

- Powiedźcie, ze to nie sen i jesteście prawdziwe- poprosiłam.

- Jeśli ty też jesteś prawdziwa , to nie jest sen. – odsunęłam się od nich, żeby móc na nie popatrzeć. Zmieniły się w ciągu mojej nieobecności. A minęło tylko…

- Który dzisiaj mamy, dziewczynki?

- Spokojnie, mamo- przemówiła Astrid- Jutro masz urodziny, cały czas pamiętamy. – otworzyłam szerzej oczy.

- Piętnasty lipca…- o nie… Jutra moja osiemnaście lat od ostatniej wojny. Wznów trzeba będzie walczyć. O nie… Usłyszałyśmy pukanie. Do pomieszczenia wszedł mój brat, Luke. Rozpromieniłam się na jego widok.

- Widzę, że śpiąca królewna już się wybudziła. Dasz radę wstać?- kiwnęłam głową. Przerzuciłam nogi i powstałam. Poczułam ostry ból z nodze. Syknęłam- Tak jak Grace mówiła.  Przez najbliższy czas będziesz miała problemy z nogą. Musiałaś w coś nieźle przyłożyć- trudno było czegoś sobie nie zrobić kiedy spadało się z nieba do tafli wody! – Dziewczynki, tata przyjechał. Lećcie się przywitać, ja zaniosę waszą mamę- rzuciły się biegiem. Blondyn popatrzył na mnie z troską.

- Grace mówiła przez ile będę kontuzjowana?- Wziął mnie na ręce.

- Minimalnie miesiąc. Nie możesz chodzić, chyba, że o kulach.

- A może jest jednak szansa, że do jutra wyzdrowieje?- uśmiechnął się i pokręcił głową.

- Chyba, że masz dar uleczania. To jedna szansa.

- Ah, niestety tego nie posiadam. Idziemy? – pokiwał głową i ruszył. Jejku, jak ja nienawidzę być noszona. A zwłaszcza przez Luke’a. Jest strasznie nie delikatny. Wyszliśmy na taras gdzie zgromadzili się wszyscy. Nikt nie zauważył naszego przyjścia poza Grace. Może to i lepiej?

- No i jest nasza poszkodowana- podeszła do nas obejmując Avril.- Jak się czujesz?

- Nie jest źle- stwierdziłam. – Luke, możesz mnie już postawić- chłopak ani drgnął- Luke, no proszę. Postaw mnie.

- Boisz się, że adoratorzy będą zazdrośni?- szepnął i oberwał w łeb.

- O, gwiazdeczka nareszcie się obudziła- usłyszałam głos David’a. Dzięki niemu wszyscy przenieśli wzrok na mnie.

- A dziwisz się jej, że tyle spała? Po tej dawce przeciwbólowych których w nią naładowaliśmy powinna spać z miesiąc. – zaśmiała się Margaret.

- Powiesz mi jak to możliwe, że jesteś przed nami?- zapytała z uśmiechem Layla i podeszła do mnie. A raczej do Luke’a który nadal mnie trzymał- Weź ją postaw- wywrócił oczami i w końcu spełnił prośbę. Dziewczyna mocno mnie przytuliła.

- Nawet nie wiesz ile bym dała, żeby być później od was i uniknąć tego jak się tutaj dostałam- podniosłam wzrok i napotkałam oczy Caine’a. Patrzył na mnie zmartwiony. Odwrócił się na chwilę do Harry’ego i coś mu powiedział. Myślałam, że Harry się skrzywi, warknie na niego lub cokolwiek na przekór szatynowi. On jednak skinął głową, objął swoje dzieci i je wyprowadził. Caine wraz z dziewczynkami podeszli do mnie.

- Cześć- powiedział. Cześć? Tylko cześć?

- Cześć- spojrzał na moją nogę.

- Nie za dobrze wygląda- spuściłam wzrok na kończynę. Była cała w siniakach i zadrapaniach, a w dodatku była bardzo krzywa niż wcześniej.

- Masz racje- Rosaline odchrząknęła.

- My z dziewczynami już idziemy do waszej sypialni. – pociągnęła dziewczyny za sobą. Przeniosłam wzrok na męża.

- Chodź tutaj- podniósł mnie bez problemu i udał się za dziewczynami.- Nie poruszymy tematu tej podróży przy młodych, prawda?

- Ani mi się śni. Dopiero jak zostaniemy sami…- modliłam się żeby na mojej twarzy nie pojawił się rumieniec- Caine, wiesz, który dzisiaj jest?

- Tak, wiem- mruknął.

- Co teraz? – spojrzał mi w oczy.

- Harry wpadł na bardzo dobry plan. On ci powinien o nim opowiedzieć- w jego głosie usłyszałam smutek.

- Mamy szansę wygrać?- zapytałam.

- Jeśli wszystko pójdzie tak jak zaplanowaliśmy to tak. Wygraną mamy jak w banku- znaleźliśmy się w sypialni. Mężczyzna położył mnie delikatnie na łóżku, a chorą nogę ułożył sobie na kolanach. Córki zajęły miejsca obok nas.  

- Opowiecie nam coś?- zapytała Melanie. Pogłaskałam ją po policzku.

- Długa, nudna historia. Strata czasu. Lepiej wy opowiedzcie co robiłyście- po tych słowach zapał Astrid się włączył. Zaczęła opowiadać wszystko co się działo od początku ich pobytu tutaj. Rose i Mel czasami coś dopowiedziały. Było cudownie słyszeć ich głosy.

- Mamo?- spojrzałam na najstarszą.

- Tak?

- Czy już jutro Ian do nas wróci? – wszystkie pary oczy wlepiły się we mnie.

- Tak. Tak, jutro wasz brat do nas wróci- starałam się żeby zabrzmiało to jak najbardziej wiarygodnie.

- Wybaczycie mu, prawda? On nie chciał niczego złego…

- Wiem, skarbie. Wybaczymy mu, choć nie mówię, że nie poniesie za to konsekwencji. – puk. puk. W drzwiach stanął Harry.

- Dać wam więcej czasu?- zapytał. Caine wstał i wziął Astrid na ręce.

- Nie trzeba. Lepiej  żebyś załatwił to jak najszybciej. Rosaline, Melanie chodźcie- kiedy wychodził poklepał Harry’ego po ramieniu. To nie zapowiada się zbyt dobrze. Zostaliśmy sami.

- Co tam, piękna?- zapytał i lekko się uśmiechnął.

- Jakoś leci. A u ciebie?- wzruszył ramionami.

- Jakoś leci- na chwilę zapadła cisza- Opowiesz mi co ostatecznie chciał pokazać ci Nathaniel?- streściłam mu wszystko co widziałam i słyszałam w niebie. On kiwał głową.

- Harry? Ja nie wiem czemu zaczęłam cię zdradzać. Naprawdę. Nie dowiedziałam się tego jeszcze- przysiadł na łóżku.

- Teraz to już nie ma znaczenia, Dianuś. Podejrzewam, że mogła cię odpychać moja rodzina- uniosłam brew.

- Wyglądało na to, że kiedyś „szanowałam” Nathaniel’a- odwrócił wzrok.

- On nie był moją jedyną rodziną w niebie. Miałem wcześniej dziadka, który nie słynął z bycia dobrym.

„. Nathaniel’u, zaufałem ci… Miałeś szansę pokazać, że nie jesteś taki jak ojciec”

- Lucyfer? – szepnęłam. Nie odpowiadał.- Nawet nie wiesz jak bardzo mi przykro…

- Pamiętasz fragment księgi, w którym była mowa o Szatanie?

- Słabo- westchnął.

- Na szczęście znam go na pamięć. „Główny przedstawiciel ciemności. Kiedyś był nim Lucyfer, jednak jego syn o nieznanym imieniu strącił go i sam przejął miano szatana. Można go osłabić, lecz jedynym sposobem na unicestwienie go jest jego pierworodny syn. W dzień wojny, kiedy Diament przejmie ciemność , Szatan wypuści wysłanników ciemności, zaspokoi głód swój i swego pana. Pierworodny syn natomiast złoży swoje ciało w ofierze”- wszystko zaczęło powoli mi się układać.

- I co chcesz zrobić Harry?

- Mój dziadek- powiedział jadowicie- nie ma ciała. To tylko dusza. Potrzebuje ciała i właśnie ja mam je mu dać. A jeśli je przejmie rozpęta się apokalipsa. Na wolność wyjdzie Śmierć, Zaraza, Głód i Wojna. Wszystkie demony zostaną uwolnione. Żaden człowiek nie przeżyje. Anioły albo będą zabijane albo wykorzystywane. Tylko jak księga powiedziała Ciemność musi posiąść Diament co jest równoznaczne z tym, że Diament wybierze Ciemność. A więc jeśli chcemy zapobiec temu i zabić Nathaniel’a musisz wybrać Światło. Dziś w nocy w jaskini ciemności dokonamy przemiany. Wszyscy ciemni poza jednym przejdą na stronę Światła.- teraz wszystko ułożyło mi się w całość.

- Harry, tylko ty zostaniesz po stronie ciemności?

- Tak- przełknęłam ślinę.

- Chcesz żebym wybrała Światło i cię zabiła?- uśmiechnął się smutny.

- Tak- pokręciłam głową. W moich oczach stanęły łzy.

- Nie ma mowy. Musi być inne wyjście… Możemy…

- Nie możemy Diana. To dobry plan. Już większość wie o nim. Diana, musimy to zrobić- przytulił mnie i na dobre się popłakałam.

- Nie chcę tego robić. Wiesz, że cię kocham- pocałował mnie w czubek głowy.

- Wiem kochanie. Ale kochasz też Caine’a…. Proszę cię nie płacz.

- Jak mogę nie płakać? Przecież już jutro masz być martwy…

- Tak powinno być. Proszę cię, żebyś zajęła się moim dziećmi. Możesz to dla mnie zrobić?- pokiwałam głową.

- Oczywiście- pocałował mnie w usta.

- Przyjaciele na zawsze?- uśmiechnęłam się przez łzy. 

- Na zawsze i na jeden dzień dłużej…

--------------------------

No i już wiemy co Harry wymyślił :/  Nie zabijajcie mnie proszę. Jak myślicie czy plan się uda? Co będzie dalej? Czy wszystko dobrze się skończy? Dzisiaj sobie uświadomiłam, że zostało mniej rozdziałów niż myślałam. Czekają nas prawdopodobnie 3 rozdziały i epilog :/ Trochę smutek. Nn jutro albo w pon, proszę o komentarze