Rozdział 67

 Rozdział dedykuję każdemu czytelnikowi/czytelniczce. Mam nadzieję, że zrobicie to dla mnie i zostawicie po sobie komentarz w tym ostatnim rozdziale. Bardzo was o to proszę. Oliwia

Rozdział 67

                                                     Ian

Na początku Bella przeszukiwała biurko dosyć zwinnie. Po minucie miała to gdzieś i wywalała wszystko po kolei. Na jej twarzy malował się niepokój.

- Cholera- mruknęła i walnęła pięścią w stół.

- Co jest?- zapytałem zestresowany.

- Musiał go zabrać ze sobą. Nie był na tyle głupi żeby zostawić coś tak potężnego co może go zabić bez opieki. – cała nadzieja ulotniła się jak ptak. To koniec. Nathaniel wygra. Zabije każde żywe stworzenie. Stworzy istne piekło. A to wszystko była moja wina. Gdybym nie był wtedy pełen nienawiści do osób które mnie kochały , gdybym nie był taki naiwny i samotny…Często  mi powtarzano, że ludzie są podli. Że kłamią. Czy te uczucia sprawiły, że rady poszły w las i dlatego byłem gotowy odejść z Nathaniel’em chociaż prawie nic o nim nie wiedziałem? Czy ludzka głupota naprawdę nie zna granic? Straszne było to, że on wiedział. Wiedział kim jestem , jaką mam moc. Nie powiedział mi o tym wprost. Ukrywał to przez ostatnie dwa miesiące. Zacisnąłem pięści. Jestem jedyną nadzieją dla ludzkości. Tylko ja mogę to powstrzymać. Nie zamierzam poddać się bez walki. Powstałem.

- Odzyskam go a potem zabiję go- Bella zaśmiała się. Nie było jednak słychać radości.

- Może i jesteś Diamentem Aniołów, ale nadal jesteś 16 letnim gówniarzem- skomentowała.

- jeśli nie spróbuję on nas zabije. Warto spróbować, nie sądzisz? – westchnęła.

- Będziesz musiał lecieć beze mnie. Jeśli Nathaniel mnie zauważy znów przejmie nade mną kontrolę. Moje sumienie jest wystarczająco przepełnione. Nie daj mu się, Ian. Jesteś o wiele potężniejszy , on o tym wie. Uważaj, dobrze?- skinąłem głową.

- Ty też- wybiegłem z pomieszczenia. Mama cały czas mi towarzyszyła. Ponownie rozłożyłem skrzydła. Cholera, trzeba znów latać… Wzbiliśmy się w górę. Trzeba tylko ich namierzyć… Mama wydała z siebie syk i skierowała się w dół na pobliskie wzgórze. Co ona wyprawia? Poleciałem za nią. Kiedy zostało nam jakieś pięć metrów zobaczyłem powód. Tata leżał zakrwawiony na ziemi. Po wylądowaniu podbiegłem do niego.

- tato… - potrząsnąłem nim- tato, obudź się. Żyj…

- To ty, Ian?- szepnął.

- Tak tato. To ja. Otwórz oczy- delikatnie uchylił prawe oko.

- Ale żeś wyrósł…- uśmiechnąłem się.

- Nie przesadzaj…- otworzył drugie oko i się rozejrzał. Kiedy dostrzegł obłąkanego odepchnął mnie i chwycił pobliską strzałę. – Nie!- krzyknąłem w ostatniej chwili.

- Dlaczego nie? Przecież to potwór!- warknął.

- Na zewnątrz tak. To mama, tato. –wpatrywał się w nią w osłupieniu. W jego oczach zagościł ból. Opuścił broń.

- Jak to się stało?- zapytał słabo.

- Nathaniel ją przemienił. Powiedział, że nigdy nie dokonała wyboru, więc jej się należało.

- A to gnój..- mruknął.

- Lecieliśmy właśnie do niego. Znamy sposób jak go powstrzymać. Ale może najpierw ty powiesz co ci się stało?

- 666 batów piekielnym batem- machnął ręką. – Ty mi lepiej powiedz co trzeba zrobić. Nie mam zamiaru się zawahać.

- Tylko ja mogę to zrobić. Potrzeba jednego anioła do ofiary. Słyszałem, że wujek Harry chciał się poświęcić. Kiedy mamy ofiarę , trzeba ugodzić Szatana Sztyletem Piekielnym. W tym problem, że ma go Nathaniel. Musimy go jakoś odzyskać.

- Masz plan jak chcesz to zrobić? – pokręciłem głową- Na szczęście ja mam coś w zanadrzu- uśmiechnął się tajemniczo.

                                                            ***

Plan nie był szczególnie trudny, ale bardzo ryzykowny. Tata miał odwrócić uwagę Nathaniel’a, a mama Lucyfera. Ja miałem się podkraść i wyciągnąć z pochwy przy pasku Nathaniela sztylet.

- Powodzenia- szepnąłem do rodziców. Popędzili w ich stronę. Mama przeleciała koło Lucyfera powalając go na ziemie.

- Nathaniel’u!- krzyknął do niego tata- Choć, choć. Mamy parę spraw do obgadania- mężczyzna się uśmiechnął i skierował w jego stronę.

- Powinieneś być już martwy. No cóż… Nastąpi to teraz- tata wystrzelił w niego strzałę. Trafiła ona w ramię. Syknął z bólu i upadł na kolana. To była moja szansa. Rzuciłem się pędem w jego stronę. Musi mi się udać, musi mi się udać. Kiedy chwyciłem za rękojeść Nathaniel odzyskał siły i mnie odepchnął. Poleciałem dwa metry dalej. Na szczęście zachowałem sztylet. Mężczyzna rzucił moim tatą kilka metrów dalej. Rzucili się na niego obłąkani. Lucyfer zajął się mamą. Cholera- Myślałem, że będzie z ciebie większy pożytek- warknął- jednak powinienem ci podziękować- na jego twarzy zagościł uśmiech rekina.- Gdyby nie ty, nie osiągnął bym tego – gestem ręki wskazał na około- Szkoda, że jesteś taki głupi. Nie żyją twoi dziadkowie, twój wujek, niedługo cała pozostała rodzina i przyjaciele do nich dołączą. W tym Nathalie. Czyż ona nie jest przeurocza? – zapadła chwilowa cisza- Zniszczyłeś wszystko na czym ci zależało, Ian. Zabiłeś tych którzy chcieli cię chronić przed takimi jak ja. Jakie to uczucie?- nie doczekał się odpowiedzi- Czas z tobą skończyć. Nie stawiaj oporu, dobrze?- poczułem, ze znów chce przejąć nade mną kontrolę. Nie wytrzymałem

- Nie!- krzyknąłem. Moja siła zmusił go żeby cofnął się o parę kroków.- Odebrałeś mi wszystko. Odebrałeś wszystko tym niewinnym ludziom! Nigdy nie widziałeś nikogo poza sobą! Twój własny syn ma cię dosyć i chce oddać życie żebyś był martwy! On jest moją ofiarą, Nathaniel’u. Ale to ty jesteś głównym daniem- moja podświadomość kazała mu stać w miejscu. Z każdym krokiem czułem jego strach- Ofiara moich bliskich czy też nie, nie pójdzie na marne. Dopilnuję żebyś został zniszczony raz na zawsze. Jakie to uczucie być pokonanym przez nie pełnoletniego gówniarza?- syknąłem. Nie odpowiedział- Ostatnie słowo, Nathaniel’u? – zmusiłem go żeby patrzył mi w oczy.

- Nie- uśmiechnąłem się.

- Pa, pa, sukinsynu- i ugodziłem go prosto w serce. Jego ciało zaczęło się przemieniać. Każdy skrawek zamieniał się w czarnego kruka, który odlatywał. Kiedy nic nie pozostało nastąpiła eksplozja światła, która odrzuciła mnie do tyłu. Straciłem przytomność.

                                                  

                                                         Diana

Obudziłam się w lesie. Czy przed chwilą nie znajdowałam się na polanie i nie walczyłam z Lucyferem w ciele Harry’ego. Ah, moja noga wygląda jeszcze gorzej niż… Zaraz! Moja noga! Ludzka noga! Znów jestem człowiekiem. To cudownie! Muszę się pokazać… Gdzie Ian i Caine? Rozejrzałam się panicznie. Ujrzałam syna. Doczołgałam się do niego.

- Synku- szepnęłam. Otworzył oczy i przeniósł się do pozycji siedzącej. Rozejrzał się.

- Czy ja umarłem?- zapytał się na co się uśmiechnęłam.

- Oczywiście, że nie- wzięłam go w objęcia- Tęskniłam- szepnęłam.

- Tak, ja też- wtulił się we mnie.- Nie wiesz jak dobrze widzieć cię jako człowieka mamo.

- Nie wiesz jak dobrze cię widzieć całego i zdrowego synku. Idziemy poszukać pozostałych?- może poprawniejszym sformułowaniem było „tych co przeżyli”? Miałam nadzieję, że było takich osób sporo. Wstaliśmy. Ian wziął mnie pod rękę i wyprowadził na polanę. Zgromadziły się tam chyba wszystkie anioły. Na sercu zrobiło mi się lżej kiedy ujrzałam Luka z Grace i Avril, Margaret i David’a z Nathalie, Laylę, Emily, Belle i wszystkie dzieciaki.

- Tam, mamo- powiedział Ian i pokazał mi na naszą rodzinę. Caine ledwo stał i tulił do siebie Rosaline, Melanie i Astrid. Kiedy do nich podeszliśmy dziewczynki rzuciły się na Ian’a. Caine pokuśtykał do mnie i złożył na moich ustach pocałunek.

- To koniec – szepnął. Oparł swoje czoło o moje.

- Tak, to koniec.- dziewczynki sobie o mnie przypomniały. Zaczęły mnie dusić. W tym czasie Caine przywitał się z Ian’em. Podeszli do nas zakrwawiony Zayn, zmartwiony Lou i spokojny Calum.

- Nikt poza nami nie przeżył- powiedział Tomlinson. W oczach zebrały się mi łzy. Tata, Kyle, Marshall… I wiele innych. Nie żyli.

- I co teraz?- zapytałam. Polanę oblało jasne światło słoneczne.

- Wrócicie do mnie moje dzieci- spojrzałam w górę. To nie było światło słoneczne.

To był Bóg.

- O matko..- szepnęłam.

- Tak jak wam obiecałem dawno temu bramy niebios są otwarte dla was i dla waszych dzieci- nikt się nie ucieszył. Nie znaliśmy nieba. Tutaj był nasz świat. Tutaj zakładaliśmy rodziny. A co z tą garstką ludzi, która jeszcze pozostała. Wszyscy po sobie popatrzyli. Ci, którzy stracili swoich bliskich też nie chcieli tam wracać.

- Przykro mi, Boże. Chcemy zostać tutaj na ziemi- podejrzewałam, że wybuchnie. Ze ukarze mnie za sprzeciw. A on się uśmiechnął.

- raduje mnie to, że jesteście całkowicie oddani ludziom. Wiem, że męczyło was bycie aniołami. Tak więc mam dla was podarunek. Cofnę czas o te kilkadziesiąt lat. Narodzicie się ponownie jako zwykli śmiertelnicy. Dopilnuję żeby każdy z was spotkał swoją drugą połówkę i potem począł te same dzieci. Tyle jestem wam winien. Macie dwie minuty żeby się pożegnać. – po moich policzkach spływały łzy. To naprawdę koniec. Teraz dostanę drugą szansę na zupełnie normalne życie. Spotkam na nowo moich przyjaciół, ponownie wyjdę za Caine’a i urodzę Rosie, Mel i Ian’a. Ale nie urodzę Astrid. Nie urodzą się także bliźniaki. Harry przecież nie żyje. Nie istnieje. Nikt jednak o tym nie myślał. Tack, Dolly, Cassie, Luke, Grace, Avril, Margaret, David, Nathalie, Layla, Niall, Luke, Yai, Emily, Liam, Mike, Zayn, Louis, Calum, Bella, Ashton, Ashley, Caine, Rosaline, Melanie, Ian, Astrid i ja przytuliliśmy się.

- No to czas się pożegnać.- powiedział ktoś.

- Kocham was- każdy powiedział w równym momencie. Wtedy poczuliśmy ulgę i wybawienie. Kto by pomyślał, że tak to się skończy? 

--------------------------

Pod koniec tego rozdziału miałam łzy w oczach. Nie wiem jak pożegnam się z tą historią, a został już tylko epilog i podziękowania. To takie smutne :/ Gdybym miała siłę poruszyłabym temat Zayna, ale... Nie. On wróci, ja to wiem.  Podobał wam się ostatni rozdział? Cieszycie się? Wiem, ze niektórym będzie smutno  z powodu Harry'ego (tak, mam na myśli ciebie Domi Nika ) Jutro zapraszam na epilog. Proszę przeczytajcie go. Moim zdaniem będzie najlepszym epilogiem jakie miałam do dyspozycji. I proszę was o komentarze. Blog zaczął się 7 komentarzami. Mam nadzieję, że nie skończy się 3 :/