Rozdział 66

Rozdział 66

                                                 Diana

Nastąpiła eksplozja czerni. Myślałam, że to koniec. Że świat w tamtej chwili się skończył. Jednak to był dopiero początek

Początek końca.

Z wielkiej chmury zaczęły wylatywać demony. Oprócz nich roiło się tu od obłąkanych. Prawdziwe piekło rozpętało się na ziemi. Ciało Ian’a opadło bezwładnie na ziemię. Pokuśtykałam do niego. Wzięłam go w ramiona.

- Obudź się Ian. Proszę. Musisz się obudzić- delikatnie nim potrząsnęłam. Otworzył jedno oko. Na szczęście było niebieskie.

- Proszę, powiedz, że tylko mi się przyśniło, że rozpętałem apokalipsę…- szepnął.

- Przykro mi, ale to prawda, synku. To nie twoja wina. To Nathaniel…- właśnie. Cały czas mamy go na ogonie- Wstawaj! Szybko!- zaskoczony wykonał moje polecenie- Musisz uciekać. Biegnij do lasu i dobrze się ukryj. Wyjdź dopiero wtedy gdy będzie bezpiecznie- spojrzał na mnie zaszklonymi oczami.

- A co z tobą, mamo?

- Muszę wyrównać rachunki. Biegnij!- popchnęłam go- Uciekaj!- niezbyt przekonany pobiegł w głąb lasu. Zacisnęłam pięści. Czas się pomścić. Odwróciłam się do niego. Przyglądał się temu wszystkiemu z uśmiechem.

Chory potwór.

- Nathaniel’u! – przeniósł na mnie swoją uwagę. Uśmiechnął się z wyższością.

 - Jeszcze tu jesteś? Myślałem, że pobiegłaś się wypłakać któremuś ze swoich kochasi- pokręciłam głową.

- Za dużo łez wylałam przez twój bałagan. Ale mówię koniec. Musisz w końcu ponieść karę za twoje czyny.  Za porwanie dzieci, za opętanie mojego syna, za krzywdę którą poniosła biedna Astrid. Za rozpad mojego związku, strącenie z nieba, śmierć wielu niewinnych za równo ludzi takich jak moja mama czy ciocia jak i aniołów takich jak Isabelle. Za krzywdę, którą każdy odniósł. A przede wszystkim za rozpętanie piekła!- zaśmiał się.

- To twój syn wybrał ciemność.

- Bo ty go do tego zmusiłeś!

- Ja tam bym tego tak nie nazwał. Gdyby chciał wybrać światło, wybrałby. Wracając, chcesz się mścić, sama, bez jakiejkolwiek broni, z chorą nogą, w miejscu gdzie roi się od moich sług ?- uniósł brew. Miał rację. Jednak nie zamierzam okazać mu strachu. O dziwo nie czułam go. Mierzyłam go wzrokiem.- O i popatrz kto do nas powraca- wskazał na niego. Pojawiły się cztery mroczne postacie. Jeden stwór miał kosę.

Śmierć.

Obok niego stał stwór z mieczem i Chełmem.

Wojna

Obok niego coś podobnego kobiety. Z jej brzucha wysypywały się czachy.

Głód

I ostatnie postać. Z jej „ciała” zwisały podarte bandaże. Strzelam, że to Zaraza, bo tylko ona została.

- Świetnie się prezentują jak na ich wiek, nie sądzisz?- zapytał. – Idźcie wykonywać waszą powinność, rozkazuję wam jako syn Lucyfera, Nathaniel wasz wybawca- potwory się rozdzieliły.- Zaraz powróci mój ojciec, więc muszę się sprężać. Demony! Brać ją- kilka tych czarnych kreatur zwróciła się w moją stronę. Nie będę uciekać. Przyjmę śmierć jak należy. Mam nadzieję, że moja ofiara okaże się słuszna. Zamknęłam oczy. Jestem gotowa umrzeć dla nich wszystkich.

- Nie!- usłyszałam krzyk Harry’ego. Nie, nie, nie. Co on robi? Przecież Nathaniel nie może go dorwać! Jeśli to się stanie odda jego ciało Lucyferami. Harry podbiegł do mnie i zasłonił mnie swoim ciałem.

- Stać! – krzyknął Nathaniel- O synu, tu jesteś – uśmiechnął się. – Zaraz dziadek wróci. Wypadałoby go powitać nie uważasz? Brać…

- Poczekaj!- powiedział stanowczo- Oddam ci się pod jednym warunkiem. Puść Dianę wolno.

- Co ty wyprawiasz?- warknęłam na niego. Nie przejął się mną.

- Hmm…. Niech będzie. Niech odejdzie- Harry popatrzył na mnie.

- Uciekaj. Znajdź Caine’a. Wychowajcie wasze i moje dzieciaki na ludzi. Bądźcie szczęśliwi- nie pozwolił mi zaprotestować- To jego ta naprawdę kochasz. Proszę idź już- pokiwałam głową . Pokuśtykałam ten kawałek i się odwróciłam. Harry stał już przy nim. Na niego pojawiła się wielka czarno- czerwona dusza. Na twarzy Styles’a malował się spokój. Dusza popędziła i wleciała w jego ciało. Krzyknęłam. Upadł na podłoże i przez chwilę dygotał. Potem jednak uspokoił się i wstał. Obejrzał swoje ręce.

- Ojcze- powiedział Nathaniel.

- Dobrze się spisałeś synu- powiedział Lucyfer ustami Hazzy.- Gdzie schowały się anioły światła?

- Na wzgórzu tuż obok Portland. Obłąkani wskażą ci drogę. Ja muszę coś załatwić. – z pleców Harry’ego wyrosły ogromne czarne skrzydła. Nie były takie jak kiedyś. Te bardziej przypominały skrzydła kruka. Wzbił się w powietrze robiąc ogromny wiatr. Kiedy zniknął z naszego pola widzenia Nataniel popatrzył na mnie jak na ofiarę. Czego mogliśmy się spodziewać? Że dotrzyma tajemnicy. – Nie bój się. Ja ci krzywdy nie zrobię. Sama ją sobie wyrządziłaś dawno temu. W końcu nie stoisz po żadnej stronie. A co się dzieje z takimi aniołkami?- poczułam mrowienie. Zaczęłam się w coś przeistaczać. O nie… Czyżbym miała się stać tym czym tak bardzo nie chciałam? Czy zmienię się w obłąkanego- Przykro mi, Dianuś. Już nie będziesz taka piękna. No i teraz będziesz mi służyć- ostatnim co zrobiłam w swojej ludzkiej postawie było splunięcie mu w twarz i wypowiedzenie:

-Nigdy nie będę ci służyć, sukinsynie

                                                     Caine

Po tym wybuchu poczułem się strasznie słaby. Zresztą nie tylko ja. Wszyscy wypuścili strzały z rąk i osunęli się na ziemię. Co jest? Już po wszystkim? Wygraliśmy?

- Caine, patrz- usłyszałem słaby głos przyjaciela z tyłu. Przeniosłem wzrok na niebo. Apokalipsa. Powtórka z rozrywki? Zaraz, czyli że plan się nie powiódł? Mam nadzieję, że Dianie się nic nie stało….

                                                   ***

Uchyliłem oczy. Czułem ogromny ból w całym ciele. Jakby ktoś mnie… smażył żywcem. Rozejrzałem się. Pozostali byli nieprzytomni. Ich skrzydła były lekko splamione krwią, a na ich nadgarstkach spoczywały płonące kajdany. Luigi kiedyś mi o nich wspominał. Jeden z wynalazków Lucyfera.

- Widzę, że się obudziłeś- usłyszałem głos. Należał do Harry’ego.

- Co ty…- nie dokończyłem. Domyśliłem się, że to nie on. To był Lucyfer. – Wypuść nas- warknąłem. Zaśmiał się.

- Śmiesz mi rozkazywać, ty nędzny…

- Ojcze- odezwał się Nathaniel. Harry się do niego odwrócił- To on jest powodem naszego strącenia i to on pokrzyżował plany twojemu wnukowi- Lucyfer, a raczej Harry spojrzał na mnie z zainteresowaniem.

- Niezłe ziółko z niego. Jeśli przetrwa moją karę kare to pozwolę mu zostać i mi służyć tak jak innym aniołom. Ruby!- krzyknął. Chwilę potem koło nas pojawiła się dziewczyna, którą doskonale znałem. Córka mojego brata, Copeland. Lecz aktualnie małej Cope nie było. Teraz była opętana, a na jej miejscu siedziała Ruby czy jak jej tam.

- Tak panie?- zapytała.

- Przynieś mi bat- wróciła z nim po dwóch minutach. – Świetnie. Teraz przywiąż go do drzewa i zdejmij koszulę- skinęłam głową i pociągnęła mnie do jednego z pni. Zerwała za mnie koszulę, a kajdanki przywiązała liną.  Miałem nadzieję, że Lucyfer nie ma pojęcia o naszym pokrewieństwie. – Zbiczuję cię teraz 666 razy. Jeśli przeżyjesz dostajesz robotę. A jeśli nie… No to zamieszkasz sobie w piekle. – zaczął. Ból był potworny.

- Szkoda, że twoja rodzina tego nie zobaczy. Mogłem ich przytrzymać przy życiu o tej chwili- zaśmiał się Nathaniel. Czy mówił prawdę? Czyżby dlatego rozpętała się apokalipsa? Teraz nie wiedziałem co robić.. Starać się przeżyć i pomścić ich, ale być sługą czy się poddać, umrzeć i dołączyć do nich. Czas pokaże. Liczyłem kolejne strzały. Przy 112 straciłem przytomność

                                                    Ian

Widziałem jak to coś opętało Harry’ego, a potem jak moja mama przemieniła się w obłąkanego. Muszę coś zrobić. Muszę to cofnąć. Powtórzyłem formułkę tylko na końcu powiedziałem światło. Nic się nie stało. Spróbowałem jeszcze raz. Nic.

- To nic nie da- usłyszałem głos za sobą. Odwróciłem się i ujrzałem Belle. – Musimy wrócić do zamku, tam jest księga i…- prychnąłem

- Oszalałaś kobieto.

- Słuchaj. Przez ten czas Nathaniel miał nade mną kontrolę. Teraz kiedy morduje ludzi nie ma dla mnie czasu. Zaufaj mi, proszę.

- Nie mam powodów.

- Zrób to dla mamy, taty i rodzeństwa. Zrób to dla niewinnych ludzi. Zrób to dla kogokolwiek. Ian, musisz to zrobić. – zastanowiłem się.

- Nie mogę jej tak zostawić- spojrzałem na mamę. A raczej obłąkanego. Była słaba, ledwo unosiła się nad ziemią.

- Ja się tym zajmę- podbiegła do niej. Sekundę później obie były obok mnie. Spojrzałem ze smutkiem na to co zostało z mojej rodzicielki. Nie zasłużyła na to.- Ja polecę na niej ty na swoich skrzydłach.

- Ja nie mam skrzydeł- odparłem. Westchnęła.

- Pomyśl o tym, że ci wyrastają. I tylko wyłącznie o tym- zamknąłem oczy i wykonałem polecenie. Kiedy otworzyłem oczy były tam. Dwa piękne skrzydła.- Przestań się podziwiać i lecimy!

                                                      ***

Przeglądałem księgę najprędzej jak umiałem. Było mi ciężko, ponieważ cały czas się trząsłem. Latanie muszę sobie darować na jakiś czas.  Wpadłem na zmiankę. O apokalipsie. Zacząłem czytać.

„ Żeby powstrzymać apokalipsę, Diament Aniołów musi złożyć jednego ze swoich przedstawicieli w ofierze (musi tego chcieć),a  następnie ugodzić Sztyletem Piekielnym Szatana w serce” Czułem, że tracę nadzieję. Skąd ja wytrzasną anioła gotowego oddać życie dla dobra sprawy i skąd wezmę sztylet?

-Dobrze, ze to takie banalne- stwierdziła Bella.

- Banalne? Jak ty chcesz to zrobić?! – uśmiechnęła się.

- Sztylet jest w biurku Nathaniel’a- posmutniała- A Harry chciał oddać swoje życie przed wstąpieniem Lucyfera. Musimy się pospieszyć- popędziła do gabinetu , a ja i mama obłąkany tuż za nią. 

------------------------------

Drama time xd Ktoś się spodziewał?xd Co myślicie o tym wszystkim? Ten plan się powiedzie czy okaże się klapą jak poprzedni? Piszcie proszę co myślicie. To już końcówka. Proszę, zróbcie to dla mnie. Ostatni rozdział pojawi się w piątek. :( Czekam na komy ;p