Rozdział 109

CZYTASZ=KOMENTUJESZ!!!

Rozdział 109

- Na pewno to nie żadna pomyłka?- zapytała moje mama prowadząc kolejną rozmowę telefoniczną.- Dziękuję. Miłego dnia.- rozłączyła się.

-I?- pokręciła głową.

- Nie rozumiem. Przecież przez te wszystkie lata byłaś dobrze znaną pływaczką i mistrzynią. Jedna przerwa i od razu cię nie wzięli? I to w każdej placówce? Nie wiem co się z tymi ludźmi dzieje.- widać, że jest załamana równie jak ja. Nie poszła nawet do pracy.

- Czemu zawsze ja mam takiego pecha?- zapytałam.

- Chyba odziedziczyłaś to po mamie.- uśmiechnęła się słabo.

- Na szczęście wszystko mam po tobie.- przytuliłam ją.

- Oj uwierz mi , znajdzie się parę cech taty.

- Na przykład?

- Dowiesz się w swoim czasie.- odwzajemniła uścisk.

- Mamo, muszę iść się szykować.- przewróciła z uśmiechem oczami.

- Tylko za dużo nie wypij.- pogroziła mi palcem.  Zaśmiałam się i pobiegłam na górę.

                                                       ***

- Sto lat Lay!- krzyknęliśmy i obrzuciliśmy ja konfetti. Była tylko nasza paczka i najlepszy klub w Portland. Alkohol już stał . Prezenty rozdane.

- Kocham was wiecie?- oznajmiła dziewczyna.

- My ciebie też! I oczywiście jesteśmy z ciebie dumni!- oho, zaczyna się.

- Niesamowite że wszyscy dostaliśmy się na wymarzone studia!

- Jednak nie wszyscy.- spuściłam wzrok.

- Jak to nie?- popatrzyli na mnie pytająco. Layla złapała mnie za dłoń.

- No tak to. Idę do PU bo tylko tam się dostałam. Będę lekarzem.- zaśmiałam się gorzko.

- Jak ja się dostałam to ty na pewno też.- powiedziała Margi.

- Dzwoniłam dzisiaj. Nigdzie nie zaszła pomyłka.- o i jeszcze pojawiła się Willow. Zajebiście. Luke jak oparzony wstał i podszedł do niej. Zaczął się  na nią wydzierać, ale nic nie było słychać bo grała głośno muzyka.

- Co to było?- zapytał David.

- Nie mam pojęcia.

Oczami Luke’a:

Kiedy tylko zobaczyłem Willow podszedłem do niej.

- Ty szmato!- wydarłem się.

- Mnie też cię miło widzieć Luke.- posłała mi słodki uśmiech.

- Jak mogłaś to zrobić?

- Co niby?- zgrywała niewiniątko.

- Gówno. Wiem, że to ty nagadałaś ojcu o dianie i on załatwił żeby się nigdzie nie dostała.- przewróciła oczami.

- Niech się cieszy że do PU się dostała. Ciau.- pomachała mi i odeszła. Rozszarpie sukę. Musze o tym powiedzieć Dianie, ale to jutro.

Oczami Diany:

Bawiłam się świetnie, tylko Luke jakiś nie w sosie. Nie chce powiedzieć o co chodziło. Tańczyłam sobie spokojnie kiedy poczułam silne ręce na biodrach.

- Tęskniłaś?- odwróciłam się i zobaczyła Styles’a.

- Harry…- rzuciłam mu się na szyję.

- Tak, to ja kotem.- pocałował mnie w czoło.

- Tęskniłam, ale… Nie powinno cię tu być. Jak oni cię znajdą.- zaśmiał się.

- Nie bój się. Już nic na mnie nie mają. Wszystko tamto zniknęło. Załatwiłem to. Jestem bezpieczny. I ty też. Wiem, że są urodziny Layli, ale możemy gdzieś wyskoczyć? Poza tym ona chyba jest zajęta.- wskazał na dziewczynę, która gadała z Niall’em. Ciekawe skąd on się tu wziął.

- No dobra, to chodź.- wyszliśmy z klubu i poszliśmy do parku. On mi opowiadał co robił, a potem ja mu. Strasznie dobrze nam się gadało, ale oczywiście ktoś musiał przeszkodzić.

- Harry…- usłyszałam szloch. Odwróciliśmy się i zobaczyliśmy zapłakaną Dolly.

- Dolly, cześć.- chciał ją objąć ale ona odskoczyła

- Jak mogłeś nas tak zostawić… I zamiast się przywitać ty lecisz od razu do niej! Czyli, że ja już nic dla ciebie nie znaczę?!- krzyczała.

- Uspokój się do cholery! Odbija ci po śmierci Tack’a!

- Ah tak? No dobra! Pozdrów Bellę! A no tak, ona nie żyje! Zabiła się przez ciebie! I najchętniej ja tez bym to zrobiła!- wykrzyczała i pobiegła przed siebie zostawiając nas w szoku.

--------------------------------------

Nie należy do najdłuższych, ale akcja jest. Co sądzicie o tym wszystkim? O Willow, Dianie, Harry'm, Niall'u, Layli, Dolly i Luke'u? Proszę o komentarze. Jak pojawi się co najmniej 8 to pod następnym, który się pewnie jutro pojawi dodam dla was mały bonusik ;) Zapraszam na pozostałe blogi gdzie pojawiły się nowe rozdziały, a komentarzy brak ;/