Rozdział 124

 CZYTASZ=KOMENTUJESZ!!!

Rozdział 124

Obudziło mnie pukanie. 3 lipca. Dwanaście dni. Doczłapałam się do balkonu. Caine. Po drugiej stronie stał Caine.

- Wchodź- wpuściłam go.

- Musimy porozmawiać- usiadłam na łóżku.

- O czym chcesz rozmawiać? – prychnął.

- O pogodzie wiesz? O twoim wyborze!- oho.

- Nie zmienię decyzji, Caine. Od początku się na to szykowało.- wstał jak poparzony i zaczął chodzić i z trudem opanowywał emocje.

- Skoro to zmierzało w tym kierunku czemu skradłaś mi serce? Czemu mnie w sobie rozkochałaś? Czemu dałaś mi wiarę, że życie nie jest takie złe i mi pomagałaś? Po co to robiłaś? Jak umrzesz to tutaj nic nie będzie- złapał się za miejsce gdzie jest serce.

- Bo całe życie byłam sama okej? Wszyscy myśleli, że mam takie idealne  życie, ale nigdy takie nie było! – podszedł do mnie i chwile po tym miałam skrzydła.

- To była twoja szansa na lepsze życie! Nie wszyscy ją dostają! Mogłaś umrzeć, a nie dalej żyć!

- To by było lepsze! Przynajmniej bym was nie poznała!- od razu pożałowałam swoich słów.- Caine ja…

- Myślałem , że jesteś inna. Cześć- wyszedł trzaskając drzwiami. Szybko pobiegłam do łazienki i nalałam do pełna wody w wannie. Wskoczyłam do niej i zaczęłam ryczeć.

                                                        ***

Oczami Luke’a:

Grace jest wspaniała ! Zakochałem się w niej, choć prawie nic o niej nie wiem. Ale to mój ideał. Jej charakter, jest piękna, zgrabna… Cud się normalnie stał!

- To opowiesz mi cos o sobie w końcu?

- A co chcesz wiedzieć?- zapytała z uśmiechem.

- Wszystko – zastanowiła się.

- Grace Lancaster, osiemnaście lat od miesiąca, idę na uczelnię w NY, ulubiony : kolor niebieski, zespół The Beatles, liczba 9, jedynaczka, dwójka rodziców, zero zwierząt, mam za sobą psychiatryk i w zasadzie to chyba tyle.

- Uwielbiasz Beatlesów?- zapytałem uradowany.

- Tak i podobnej muzyki.

- To niesamowite. Ja też. I lubię niebieski.- miałem ogromnego banana na ryju.

- I nie rusza cię to ostatnie?- wzruszyłem ramionami.

- Było by zbyt idealnie, ale na serio mi to nie przeszkadza. – uśmiechałem się jak ostatni debil.

- Na serio ci to nie przeszkadza?- pokręciłem głową.

- Ani troszeczkę.- uśmiechnęła się. Jezu, jaka ona cudowna.

- Teraz ty mi cos opowiedz.- wpatrywałem się  w nią.

- Lucas Castella, 18 lat od paru miesięcy, niebieski, The Beatles, 11, jedynak, wychowywany samotnie przez mamę, ojca poznałem w listopadzie i był moim trenerem do końca roku, urodziłem się w NY i wracam tam do szkoły aktorskiej. Mam tam dwójkę przyjaciół Jareda i Stephani. A tutaj moją najlepszą przyjaciółką jest Diana- sama wzmianka o niej boli.

- To ona ma…

- Umrzeć? Tak to ona.-  przyglądała mi się.

- Czemu ma umrzeć?

- Tajemnica, zabroniła podawać powód. Przepraszam.

- Za to, że jesteś dobrym przyjacielem? Zaraz cię kurde wyśmieje.

- Nie jestem dobrym przyjacielem. Nawet nie wiesz ile miała przeze mnie kłopotów…

- A wybaczyła ci?

- No tak.

- Czyli, że jej zależy na tej przyjaźni. I jesteś dla niej bardzo ważny. I widzę, że to jest ze wzajemnością.- poklepała mnie po ramieniu.

- Umówisz się ze mną jeszcze raz?- zapytałem z nadzieją.

- Jesteś strasznie nachalny wiesz?

- Jak mi na czymś zależy to tak. Co powiesz o kolacji? – udawała, że się zastanawia.

- Pewnie, że tak Luku Castello- cmoknęła mnie w policzek i z uśmiechem opuściła moje mieszkanie. Co ta dziewczyna ze mną robi?

 ------------------------------

I jak? Co sądzicie o Grace? I Luku? I kłótni głównych bohaterów? Proszę i dziękuję za komy. Jutro nn, zapraszam na DDS i SSTFOH ;)