Rozdział 123

CZYTASZ=KOMENTUJESZ!!!

 http://somestoriestakenfromourheads.blogspot.com

Nowy blog, zapraszam :)) 

Rozdział 123

Kiedy się obudziłam Layli nie było. Wyczłapałam się z namiotu i zauważyłam ją przy ognisku. Dłubała w nim patykiem. Muszę przyznać, że to był śmieszny widok. Wyglądała ja małe dziecko.

- Czemu mnie nie obudziłaś?- podskoczyła.

- Bo smacznie spałaś.- dosiadłam się.- Ty mi wczoraj przed snem coś mówiłaś? Bo nie wiem czy to był sen.

- A co pamiętasz?

- To, że chcesz umrzeć.- uśmiechnęłam się smutno.

- To prawda, Layla- dziewczyna miała dziwny wyraz twarzy.

- Nie zmienisz decyzji?- szepnęła.

- Nie zmienię. Ty będziesz miała Niall’a, Em Liam’a. Pozostali też będą sobie żyć. Tak będzie lepiej- pogłaskałam ją po ramieniu.

-  Tylko dla ciebie…

- Uwierz mi. Dla świata też to wyjdzie na dobre.

- Będziemy tęsknić i płakać całymi dniami.

- A ja będę was chronić z góry.- kolejny raz się uśmiechnęłam.- Mam prośbę. Zajmij się Luk’iem.- skrzywiła się.

- Nim… A mną kto się zajmie?- zapytała wręcz z oburzeniem.

- Luke. I Niall. I pewnie wiele innych osób. A Luke będzie chciał zostać sam. Nie pozwól mu na to, okej?

- Okej.- tym razem ona się też uśmiechnęła.

                                                          ***

Oczami Luke’a:

Czuliście się kiedyś puści w środku? Wypełniał was tylko ból? I strach? Ja właśnie się tak czuję z wiedzą, że za dwa tygodnie ona umrze. Moja przyjaciółka… Kiedy wróciliśmy z namiotów, wziąłem prysznic i przebrałem się. Za chwilę idę na zebraniu grupy wsparcia. Podobno ona pomaga. Zatrzymałem się pod budynkiem. Skromny i niewielki. A może się wycofam? Nie, Luke. Musisz tam iść. Oni mogą ci pomóc. A uratują Dianę? Nie, ale będziesz wiedział jak sobie radzić. Dobra rada… Zająłem jedno krzesło. Było piętnaście osób. Anorektyczki, poparzeni, desperaci i tacy tam. Czułem się trochę nieswojo.

- W naszych kręgach pojawił się nowy ptaszek. Opowiesz nam coś o sobie?- zwrócił się do mnie prowadzący. Wstałem.

- Nazywam się Luke Castella, mam 18 lat, urodziłem się w Nowym Yorku, a od niedawna mieszkam tutaj.

- A jakie są twoje obawy?

- Moje obawy?

- Czego się boisz, chłopcze?

- Śmierci najbliższych. Za dwa tygodnie moja przyjaciółka ma umrzeć.

- Mhm. A jak sobie z tym radzisz?- westchnąłem.

- Właśnie sobie nie radzę i przyszedłem tutaj licząc na pomoc.- ktoś prychnął.

- Chcesz coś doradzić Grace?- naprawdę piękna dziewczyna wstała.

- Każdy kiedyś umiera, jedni za młodu, inni starzy. Strata bliskich boli, dobrze o tym wiem, ale jeśli zamierzasz jej ostatnie tygodnie na dołku to ona może odejść wcześniej. I sam powinieneś z tym walczyć, a nie liczyć, że przyjdziesz tu i wszyscy rzucą ci się z pomocą, bo jesteś taki poszkodowany. Litość jest dla słabeuszy- usiadła, a ja wlepiłem w nią swój wzrok. Ona jest cudowna! Piękna, ostra, mądra… Muszę się z nią omówić.

                                                   ***

Czekałem aż wyjdzie. W końcu się doczekałem.

- Cześć- powiedziałem z uśmiechem.  

- Cześć- ruszyła przed siebie, a ja dotrzymywałem jej kroku.- O co chodzi?- zatrzymała się.

- Chciałem zapytać czy pójdziesz ze mną do kina?- zmierzyła mnie.

- Może w piątek?

- Nie, chodziło mi teraz, zaraz.- zdziwiła się.

- Czemu ci tak na tym zależy? I czemu mi się tak przyglądasz?

- Bo piękna jesteś. I podobało mi się to co powiedziałaś i chciałbym cię poznać.

- A co jeśli się nie zgodzę?- uśmiechnęła się.

- Złamiesz jakże moje kruche serduszko.- zaśmiała się. Jest dobrze. Nawet bardzo.- To jak?- przewróciła oczami.

- A na co idziemy?

- Ty wybierasz.- i uśmiech zniknął.

- Na serio? Dobrze ci szło i znowu karzesz innym podejmować wybór za ciebie.

- „Stulatek, który wyskoczył przez okno i zniknął” odpowiada?

- Odpowiada- otworzyłem jej drzwi do samochodu.

Oczami Diany:

Wieczór. Umówiłam się z chłopakami na dachu budynku. Tu nikt nam nie przeszkodzi. Obiecałam Luk’owi, że im dzisiaj powiem i słowa dotrzymam.

- Diana?- odwróciłam się i ujrzałam Caine’a.

- Caine.- staliśmy chwilę się w siebie wpatrując.

- Co on tutaj robi?- zapytał Harry, który właśnie się zjawił.

- Mógłbym zapytać o to samo- obaj ze skrzyżowanymi rękoma i spojrzeli w moją stronę.

- Już od wielu miesięcy czekacie na mój wybór. I parę dni temu dokonałam tego i muszę wam to powiedzieć- oboje pobledli, choć to było ledwo zauważalne bo było ciemno. Podeszłam do nich i mocno przytuliłam. A potem każdego pocałowałam na ten nasz własny i wspaniały sposób. Oboje patrzyli na mnie zdezorientowani.

- Możesz przejść do rzeczy?- zapytał Harry.

- Mogę, a więc… Wszyscy są bezpieczni – oznajmiłam.

- Co masz na myśli?- zapytał Caine.

- To, że ani Światło ani Ciemność nie umiera.- oboje popatrzyli po sobie.

- Chcesz powiedzieć, że- zaczął Caine.

- Że ty…- próbował Harry.

- Umieram- dokończyłam.

- Nie możesz- oboje powiedzieli równocześnie.

- Mogę, chcę i zrobię to. A wy nie możecie mi tego zabronić- wkurzyli się.

- Nie możesz umrzeć!

- Ty musisz żyć!- zaczęli dziwne monologi, których nie mogłam zrozumieć.

- Decyzja zapadła. Do zobaczenia- zeszłam po drabinie i wróciłam do domu. Kiedy się położyłam wiedziałam, że najtrudniejsze mam za sobą.

-------------------------------------

No i co sądzicie? Może być? Luke będzie z Grace? O niej więcej dowiemy się w nn. Zapraszam na pozostałe blogi w  tym nowego, gdzie możecie złożyć zamówienie do mnie lub beaty ;) Jutro nn, proszę o komentarze i  dziękuję za nie.