Rozdział 120

 CZYTASZ=KOMENTUJESZ!!!

Rozdział 120

Nie miałam serca wysyłać Luke’a w tą ulewę z powrotem do domu,  więc go przenocowałam. Jednak to był błąd. On się strasznie rozpycha.

- Przez ciebie wszystko mnie boli- narzekałam rano.

- Biedna jesteś- przewróciłam oczami.

- Już więcej nie będę taka miła.

- Nie, tylko nie to… Diana, ja nie chciałem. Przepraszam. Jeśli znów się  na mnie obrazisz to się potnę- kiedy ogarnął co powiedział zrobił przepraszającą minę- Teraz naprawdę przepraszam.

- Nic nie szkodzi- uśmiechnęłam się.

- Widzimy się później?

- Pewnie, tylko że trzeba ogarnąć jakieś suche miejsce, bo widzisz co za oknem panuje.

- U mnie?

- Może być. To ty już idź, a ja się oporządzę i przyjdę.

- Dobra, to po drodze możesz zajść do sklepu, u mnie się rozliczymy.

- Okej, jakieś konkretne zamówienia?- udawał, że się zastanawia.

- Kup nutelle, zrobimy naleśniki- powiedział i skierował się do wyjścia.

- A proszę?- uśmiechnął się.

- Sama sobie dopowiedz- rzuciłam w niego poduszką, a ten ze śmiechem opuścił moja posiadłość.

- Możesz mi wytłumaczyć czemu widziałam Luke’a schodzącego z twojego balkonu?- wparowała mama.

- Przyszedł w nocy mnie przeprosić, a ja nie miałam serca go odsyłać.

- Za co przeprosić?

- Nieważne- wpatrywała się we mnie zła.

- Powiedz mi.

- Nie mogę, okej? To nasza prywatna sprawa- ona by go rozszarpała gdyby dowiedziała się co zrobił. Zauważyła, że jestem już prawie gotowa żeby wyjść.

- Gdzieś się wybierasz?

- Tak, zaraz do niego idę.

- Nie ma mowy. Albo mi powiesz, albo będziesz siedziała w domu- prychnęłam.

- Nie możesz tego zrobić. Poza tym czy ty mi wszystko mówisz?- skrzywiła się.

- Jestem twoją mamą, a nie koleżanką- kiedy byłam gotowa do wyjścia szybko ruszyłam w stronę drzwi.

- Wrócę wieczorem.- mimo jej sprzeciwu wyszłam z domu

                                                           ***

Szłam sobie spokojnie w centrum kiedy nagle ktoś zaciągnął mnie do zaułka. To była Dolly.

- Spokojnie, to tylko ja- powiedziałam.

- Dolly?! – wpatrywałam się w nią po czym przeniosłam uwagę na jej zaokrąglony brzuch.

- Tak, jestem w ciąży- uśmiechnęła się lekko i pogładziła brzuch. Nagle wszystko zaczęło do mnie docierać! Jemu tak zależało na niej, bo ona jest w ciąży! I to z nim! On jest ojcem jej dziecka! Co za szmaciarz!

- Jaka ja byłam głupia! Agh…. – ogarnęła mnie nagła wściekłość. Złapała mnie za ramiona.

- O co ci chodzi?

- Jak to o co? Harry mnie wykorzystał, a będzie ojcem! Czemu wcześniej na to nie wpadłam? Jaka ja byłam głupia- Dostała nagłego napadu śmiechu. Śmiała się ze mnie tak, że łzy jej leciały- O co ci chodzi?

- O to, że ty… Ty na serio myślisz, że… Że Harry jest ojcem?- otarła łzy.- Grubo się mylisz. Harry jest dla mnie jak brat. Nigdy bym z nim- zamilkła. Co to miało znaczyć?- Ojcem jest Tack. A właściwie byłby nim…- spuściła wzrok.

- Przepraszam- spuściłam wzrok.

- Nie wiedziałaś. Ja też bym chciała cię przeprosić… Trochę mi głupio. Wiesz jak to jest stracić kogoś bliskiego? Pewnie tak. Potrzebuje się wtedy pocieszenia u najbliższych, a ja miałam tylko Harry’ego.

- Rozumiem… Słuchaj mi też trochę głupio. Myślałam, że cos was łączy i… i byłam zazdrosna.- to było takie dziwne rozmawiać z nią o tym. Dolly to naprawdę miła dziewczyna. Nie dziwię się, ze Harry’emu tak na niej zależy.

- Czyli, że zgoda?- uniosła lekko kącik ust.

- Zgoda- przytuliłam ją. Tak po prostu. Odwzajemniła gest - Przepraszam cię, ale muszę lecieć.

- Rozumiem. Do zobaczenia- rozeszłyśmy się.

                                                        ***

- Przepraszam, że tak długo. Po prostu miałam pewne komplikacje.

- Nie było nutelii?- usłyszałam głos dochodzący z kuchni.

- To byłby najmniejszy problem.- weszłam do pomieszczenia.

Luke miał na sobie damski fartuch co wywołało u mnie śmiech.

- Co cię tak bawi?- uniósł brew.

- Fajny fartuch. – wyszczerzyłam się. Wygładził go.

- Czy ty się ze mnie nabijasz?

- Ja? Nigdy.

- Wyczuwam sarkazm-zaczęłam klaskać.- Dobra, mogłabyś posmarować już gotowe naleśniki- wskazał na talerz.

- Tak jest- zasalutowałam.

                                                    ***

- Smakowało?- leżeliśmy u niego w pokoju.

- Bardzo. Może pójdziesz na gastronomię?

- E tam.- machnął ręką. Cos mi się przypomniało.

- Luke, ja nadal nie wiem do jakiej szkoły się wybierasz. Uśmiechnął się.

- Chcesz wiedzieć po tym co zrobiłem?- kiwnęłam głową- Szkoła Aktorska w NY- parsknęłam śmiechem, ale on był poważny.

- Ty na serio?

- Tak.

- Czemu nigdy nie powiedziałeś, że chcesz być aktorem?

- Bo nie pytałaś.- pokręciłam głową. Na chwilę zapadła cisza.- Diana?

- Tak?

- Mogę ci zadać pytanie?- skinęłam głową- Po której stronie zamierzasz stanąć? – no tak, to jeszcze 17 dni. Zastanowiłam się po czym to do mnie doszło. Od samego początku na to wskazywało. Jestem tego teraz 100 % pewna. Trzeba to tylko po raz pierwszy wypowiedzieć na głos.

 --------------------------------------

Teraz pewnie mnie nienawidzicie xd No, ale muszę was potrzymać w napięciu do jutra ;*  Jak myślicie co powie? A i chciałabym was przeprosić za brak wczorajszego rozdziału i za skopanie fragmentu z Dolly. Wczoraj nie miałam czasu, a dzisiaj musiałam uśpić królika, bo miał raka płuc :/ Mam nadzieję, że wybaczycie. Wracając, przekonałyście się trochę do Dolly? I co sądzicie do przyjaźni Luke'a i Diany? Ja przyznaję, że ich uwielbiam i dodanie go to była jedna z lepszych decyzji. Dobra koniec rozpisywania, jutro nn, proszę o komentarze ( pod ostatnim było mało ;/) i zapraszam na pozostałe blogi ( DDS= nn what is a true= epilog) i zapraszam na tego bloga http://youaremyhopesweetie.blogspot.com/