Rozdział 27

Rozdział 27

                                                       Diana

- Halo? Jest tu kto?- siedziałam zamknięta w jakimś pomieszczeniu. Nie było tutaj nikogo. Nie było także okien, drzwi czy klamek. Byłam uwięziona w jakimś pomieszczeniu bez wyjścia. Byłam w p u ł a p c e . – Pomocy! Błagam pomóżcie mi!- darłam się. Okazało się, że drzwi jednak były jednak ja nie miałam możliwości ich dostrzec ani otworzyć. Pojawili się w nich Harry i Caine- Jak dobrze, że was widzę. Siedzenie tutaj to jakiś dramat. – próbowałam wstać, ale na marne. Jakaś siła mnie trzymała. – Pomóżcie mi- prychnęli.

- Tobie? Chyba oszalałaś. Po co miałbym pomagać takiej kłamczuszce i zdrajczyni jak ty? I hipokrytce. Masz pretensje o moją miłość z Beatrice, a sama zdradzasz mnie z Harrym.

- Nie prawda! Harry, powiedz mu coś… Pomóż mi…- łzy spływały mi po policzkach.

- Teraz to Harry, tak? Harry jest kiedy Caine nie może, ale za to kiedy jest  to Harry ma iść w cholerę. Bawisz się moimi uczuciami Diana.. Naszymi. Gdybyś już kiedyś się zdecydowała problemów by nie było. A teraz jesteś naznaczona- wyciągnął lustro w moją stronę. Na moim czole widniał napis „zdrajca” z mojej własnej krwi. Próbowałam go zmyć, ale na marne. To było wyryte.

- Nie, nie, nie. Proszę… Błagam wypuście mnie stąd! Ratunku!

- Diana!- otworzyłam oczy i ujrzałam zaniepokojonego Caine’a- To tylko sen. Nic się nie dzieje- przytulił mnie.

- Tak, to tylko sen- wybełkotałam.- Muszę iść się przygotować na dzisiaj. Przepraszam- z walizki wyciągnęłam potrzebne ubrania i udałam się do łazienki.

                                                          Rosaline

Gładziłam czoło mojego brata mokrą szmatą. To co Nathaniel mu zrobił przechodzi ludzkie pojęcie! I chciał to jeszcze zrobić Calumowi. Musimy się stąd jakoś wydostać… Ian gorączkuje i cały czas coś mamrocze… Strasznie się o niego martwię. Nie mamy żadnych lekarstw, a ten psychol gdzieś wyjechał. Boję się, że Ian’owi może się coś stać.

- Calum, a jak on…- zaczęłam.

- Nie mów tak nawet Rosie. On jest silny. Wyjdzie z tego – powiedział Cal.

- Nie wiem jak mam mu pomóc. Męczy się…

- Głodny w ciemności…- Ian powiedział to już z setny raz.

- Kto jest głodny w ciemności Ian?- nie liczyłam na odpowiedź. Nie kontaktował. Do pokoju wpadła Mel.

- Chodźcie szybko!- krzyknęła zdyszana.

- Co się dzieje?- zapytał mój chłopak.

- Musicie to zobaczyć…- pociągnęła mnie za rękę. Calum biegł tuż za nami. Udaliśmy się do Sali balowej. Otworzyłam szeroko oczy. Tak unosiła się jakaś kobieta. Była oblana blaskiem.

- Kto to jest?- szepnęłam.

- Nie mogę wam tego zdradzić- odezwała się o dziwo.- Ale chcę wam pomóc. Mogę was stąd zabrać.

- Chcesz nam pomóc jak ten wariat Nathaniel? Bo ja raczej podziękuję!- krzyknęłam- Przez niego mój brat dziwnie się zachowuje. Może i umiera. Nie potrzebujemy takiej drugiej przygody!

- Nie chcę was nigdzie zabierać. Chcę was stąd wypuścić. Odwrócę uwagę obłąkanych, a wy wyjdziecie na zewnątrz a potem będziecie się kierować na gwiazdę którą widać nawet za dnia. Po dłuższej wędrówce dotrzecie do Portland.

- Czemu mamy ci ufać?- zapytał Ashton.

- Owszem, nie macie podstaw. Ale to i tak chyba jest lepsze wyjście niż zostać tutaj prawda?- pokiwaliśmy głowami.

- Nasz brat jest nieprzytomny i majaczy. Nie damy rady go przenieść do samego Portland…

- Przykro mi, ale teraz nadarzyła się może i jedyna okazja żebym dostała się do kryjówki ciemności. A mocy uleczania nie posiadam. Musicie spróbować. Za pięć minut zacznę je odciągać. Będziecie musieli się spieszyć, nie wiem ile mi to zajmie.- i zniknęła.

- Idźcie do głównej bramy, my z Calem idziemy po niego- rzuciliśmy się biegiem, a chwilę później byliśmy w sypialni. Na nasze szczęście Ian miał otwarte oczy. – Spróbuj usiąść Ian, musimy uciekać.

- Gdzie?

- Do domu. Dostaliśmy szansę ucieczki. Nie możemy jej przegapić. Ruszaj się. – on dalej leżał- Ian, no… Musimy iść!

- Idźcie beze mnie. Ja nie mam po co wracać. Kiedy was nie będzie nie podpadnę Nathanielowi. I chcę mu pomóc. – powiedział.

- Słuchaj, powiem że to wszystko mój pomysł tylko….

- Nie, Rosaline. Ja zostaję. Idźcie już

- Nie możesz Ian…

- Powiem, że byłem nieprzytomny jak zwialiście. Powiedz Nathalie, że ją kocham okej? I że przepraszam, ale nie mogłem.

- Nie, ty sam masz jej to przekazać…

- Powiem jej to- odezwał się Calum- Jesteś pewny, że chcesz zostać?

- Stuprocentowo- miałam ochotę krzyczeć.

- Trzymaj się stary.

- Wy też- Calum pociągnął mnie w stronę wyjście.

- Nie możemy go tak zostawić…- przerzucił mnie sobie przez ramię.

- Nie mamy wyjścia- zamknęłam oczy. Biegł. Potem usłyszałam głosy przyjaciół, z pytaniami gdzie jest mój brat. I poczułam powietrze. I wolność

                                                           Harry

- uważajcie na pułapki- pióro oczywiście musiało znajdywać się w jakiejś jaskini czy czymś tam. Jeden pies. Doszliśmy do końca tunelu. Była tu dziura prowadząca do Sali gdzie ma znajdować się pióro.

- Kto idzie?- zapytał Lou.

- Myślę, że Harry powinien iść. Jest najszczuplejszy- skomentował Liam a wszyscy przytaknęli. Westchnąłem i zsunąłem się po linie . Pióro wisiało na ścianie. Po woli szedłem w jego stronę. Żadnych pułapek? Jak to? Wyjąłem długopis i powoli zastąpiłem nim pióro. Ruszyłem z powrotem. Zero dreszczyku. Smutne.

- Zayn! Łap- rzuciłem pióro do góry, a mulat bez problemu je złapał.- Wciągnijcie mnie- złapałem się liny, a oni mnie wyciągnęli. Ruszyliśmy do wyjścia. Za łatwo poszło…- Muszę zawiązać buta. Zaraz was dogonię- uklęknąłem i wziąłem się za wiązanie.

- Harry..- usłyszałem. Wstałem i rozejrzałem się.- Harry…- nie uwierzycie ale mówił to do mnie czarny wąż.

- Co do cholery…- wystrzelił i udziabał mnie w szyję. Usłyszałem krzyki i zapadła ciemność.

                                                      Diana

- Jak my mamy znaleźć ten kluczyk w tym wielkim zamku? – zapytałam z pretensją.

- Trzeba poszperać- Astrid odchrząknęła.

- Dostane nagrodę jak go znajdę?- zapytała. Spojrzeliśmy na siebie z Cainem.

- A co byś chciała?- dziewczynka się zastanowiła.

- Zwierzaka?- pokręciliśmy głową.- To lalkę.

- Lalka może być- stwierdziłam.

- Znalazłam. Jest na szyi tej starszej pani- odwróciliśmy się. Faktycznie, znajdował się na łańcuszku. Królowej…

- Cholera, jak my go dostaniemy…- mruknął Caine.

- Mam pomysł, ale to będzie kosztować samochód dla lalki- westchnęłam.

- No to proszę, przedstaw go.

- Nie ma czasu. Ona zaraz pójdzie. Po prostu niech Caine cię obejmie, wpatrujcie się w ten obraz i bądźcie smutni. Resztę zostawcie mnie- mężczyzna z wahaniem mnie objął. Wykonaliśmy polecenie dziewczynki. Z jej oczu zaczęły lecieć łzy. Zaczęła odchodzić. Wpadła na królową.

- Oh najmocniej przepraszam- powiedziała. Łzy dalej jej ciekły.

- Nic się nie stało. Jak masz na imię kochanie?- spytała królowa.

- Astrid.

- Czemu płaczesz, Astrid?- zapytała z troską.

- Ciocia ostatnio umarła i mamusia jest strasznie z tego powodu smutna. Tatuś strasznie się stara ją pocieszyć, ale to idzie na marne. – bardziej się rozpłakała. Kobieta ją przytuliła.

- To są twoi rodzice?- spytała patrząc w naszą stronę. Udawaliśmy, że ich nie widzimy.

- Tak. – kobieta odpięła łańcuszek i podała go małej.

- Idź powiedzieć mamusi, że bardzo ją kochasz i daj jej go. Pewnie poprawisz jej humor. Miło było cię poznać Astrid. – zaczęła odchodzić.

- Panią również- dziewczynka podbiegła do nas i założyła mi kluczyk na szyję. – Myślę, że domek dla lalki też by się przydał.

- Jak ty…

- Diana, tak mnie wychowano. Powinniście się cieszyć.

- Umówmy się, że będziesz to wykorzystywać w sytuacjach awaryjnych, okej?- zapytał Caine.

- Ale dostanę swoje nagrody?- pokiwał głową. Uśmiechnęła się- Umowa stoi.

- Dobra, zbierajmy się, a zdążymy na dzisiejszy samolot.

                                                           ***

O czwartej nad ranem wylądowaliśmy. Odebrał nas Louis.

- Cześć. Mamy klucz. A wam jak poszło? – Louis spuścił wzrok.

- Mamy pióro, ale…

- Ale co?- zapytałam.

- Harry’ego udziabał jakiś dziwny wąż. Teraz jest w szpitalu, nieprzytomny. Umrzeć, nie umrze, ale może do końca życia być sparaliżowany…- o nie… Od razu pojechaliśmy do szpitala.

-------------------------------

No i jak? Złe za Harry'ego? W nn będzie trochę przemyśleń Diany na temat tego co czuje, będzie o księdze i o ucieczce. A no właśnie co do ucieczki: cieszycie się?  Jutro nn, proszę o komentarze. Mam nadzieję, że pojawi się chociaż z 6, bo na początku kontynuacji potrafiło być po 8,a teraz po 4. + Wielkie dzięki dla dziewczyn, które robią to systematycznie pod każdym rozdziałem.