Rozdział 35

Rozdział 35

                                                       Diana

- Jak to możliwe?- patrzyłam na Harry’ego z nadzieją, że wybuchnie śmiechem i powie, ze to co przed chwilą było żartem. Jednak on nadal był .. smutny? Przerażony? Nieobecny? Wszystko na raz.

- Wiesz, że moja mama była dziwką… Nathaniel to wszystko zaplanował. Wiedział, że ona będzie chciała mnie zabić. I jak to zrobi przeistoczę się w anioła. I będę razem z nim rządził.

- Czemu nie powiedział ci wcześniej? Z tego co mówiłeś, znaliście się wcześniej…- uśmiechnął się smutno.

- Od zawsze go nienawidziłem, a kiedy nadarzyła  się okazja wygnałem go i sam stałem się przywódcą. A potem go „zabiłem”.  Nie miał raczej szansy żeby mi o tym oznajmić.

- Przykro mi Harry- tylko tyle mogłam mu powiedzieć.

- Wierzysz w przeznaczenie Diana?

- Chyba tak.. Czemu pytasz? – zamknął oczy.

- Czuję, że nie zostaliśmy wybrani przypadkowo. Czuję, że to wszystko co się dzieje, nasza historia.. To przeznaczenie. Że ktoś to z góry zaplanował. – chwyciłam go za dłoń.

- Co prawda księga nam jeszcze zbyt wiele nie ujawniła, ale dowiemy się czemu akurat my… Po co to wszystko.

- Mam nadzieję…- właśnie miał mnie pocałować, kiedy usłyszeliśmy ze drzwi się otwierają. Błyskawicznie od niego odskoczyłam. W salonie pojawił się Caine. Spojrzałam na niego. Był uśmiechnięty. Czyli, że nic nie podejrzewa. Uff…

- Cześć. – podał Harry’emu rękę, a mnie pocałował w policzek.

- Co tak wcześnie?- zapytałam, próbując nie okazać zdenerwowania.

- Mieliśmy dzisiaj jechać zarejestrować Astrid. Zapomniałaś?- no tak. Kompletnie wyleciało mi z głowy. Mieliśmy jechać do urzędu.

- Tak, zapomniałam. Widocznie wczoraj byłam tak padnięta, że tego nie zakodowałam. – Harry wstał.

- W takim razie ja się zbieram. Ashley!- po chwili dziewczyna znalazła się w salonie.- Musimy wracać do brata. – pożegnaliśmy się. Odprowadziłam ich do drzwi- Czemu mi nie powiedziałaś, że zamierzacie…

- Nie było kiedy, Harry. Zapomnij, dobrze? Trzymaj się. Pozdrów Ashton’a- wróciłam do środka gdzie dziewczyny ubierały buty.

- Spotkałem Kyle’a. Poprosił żebyśmy dzisiaj przyjechali na obiad to twojej mamy. Chciała zobaczyć dziewczyny i porozmawiać z tobą- pokiwałam głową. Jestem straszną córką. Moja matka jest ciężko chora, a ja nawet nie zadzwonię i nie zapytam co u niej. Mam nadzieję, że nie ma mi tego za złe.

                                                            ***

Od dziesięciu minut Astrid Sky Turner oficjalnie jest naszą córką. Kiedy byliśmy w urzędzie mała miała łzy w oczach. Nie wierzyła, że będzie miała „normalną” rodzinę. To straszne, że ktoś ją tak skrzywdził. Podjechaliśmy pod dom. Na ganku siedział Kyle i popalał papierosa. Kiedy nas zobaczył uśmiechnął się.

- Czy to naprawdę moje siostrzenice?- Mel i Rosie mocno go przytuliły. Za Cainem przywitali się „po męsku” . Astrid pogłaskał po główce. – Idźcie do środka. Diana, zostań jeśli możesz-kiedy zostaliśmy sami zmierzył mnie.

- od kiedy palisz braciszku?

- Od kąt moja mama ma raka, tata jest w rozsypce, a siostra ma nas w dupie- warknął.

- Kyle, zrozum, że…

- Caine, z którym byłaś bardzo pokłócona potrafi zadzwonić i zapytać jak ona się czuje. A ty?

- Kyle, przepraszam, ja…

- Przeprosinami nic nie zmienisz, rozumiesz?-krzyknął i wszedł do domu. Poszłam za nim. Zajął miejsce koło Caine’a. No to teraz raczej z nim nie pogadam. Przywitałam się z Rogerem. Odwróciłam się i ujrzałam mamę gadającą z dziewczynkami. Jak ona straszliwie schudła. W oczach stanęły mi łzy. Spojrzała na mnie i się uśmiechnęła.

- Diana, skarbie- podeszła do mnie i mnie uściskała. – Cieszę się, że jesteście. Chodź, skosztujesz zupy z nowego przepisu!-pociągnęła mnie do kuchni i podała łyżkę. Spróbowałam.

- Przepyszna. Mamo, podobno chciałaś ze mną pogadać…

- Myślę, że przełożymy to na później.- spojrzałam w oczy identyczne do moich.

- Nie, mamo. Proszę cię, powiedz mi teraz. – westchnęła.

- Jutro idę do szpitala.

- Wyleczą cię?- zapytałam z nadzieją. Pokręciła głową.

- Zostało mi parę dni życia, Diana.- straciłam oddech i osunęłam się na ziemię- Diana, spokojnie…- uklęknęła koło mnie- Już się z tym pogodziłam. Ty też powinnaś. Proszę cię, uspokój się- po moich policzkach spływały łzy.

- Nie możesz umrzeć, mamo. Ty nie…- zaczęłam łkać.

- Ci… taka jest kolej rzeczy.  

- Nie masz nawet 60 lat!

- Nic nie dzieje się przypadkowo, Diana. Musisz się z tym pogodzić. Zaniosę pozostałe jedzenie do salonu. Jak będziesz gotowa, przyjdź do nas- kobieta wyszła. Wstrzymałam pozostałe łzy, które głębiły się we mnie. Do kuchni przyszła Astrid i mnie mocno przytuliła.

- Chodź na obiad. Nie siedź tutaj sama. Pusto tam jest bez ciebie.- pomogła mi wstać. Chwyciła mnie za rękę i zaprowadziła do salonu i posadziła koło Caine’a. Sama zajęła miejsce koło Melanie. Można powiedzieć, że atmosfera nie była ponura. Astrid opowiadała o czymś Mel, a ta ją z uśmiechem słuchała co mi poprawiło nastrój. Rosie i Kyle też o czymś rozmawiali, tak samo jak moi rodzice.

- Dobrze się czujesz?- szepnął Caine.

- Powiedzmy- splótł nasze palce. W tej chwili byłam w kropce i potrzebowałam wsparcia.

- Może powinniśmy…

- Nie! Zostajemy… - nie drążył dalej. Po prostu siedzieliśmy i słuchaliśmy konwersacji. Po skończonym posiłku pomogłam mamie zanieść naczynie i pozmywać. Oczywiście moje roztargnienie doprowadziło do tego, że zacięłam się przypadkowo nożem.

- Plastry masz na górze- oznajmiła rodzicielka. Udałam się do łazienki. Najpierw polałam wodą utlenioną a potem przykleiłam plaster. Ktoś zapukał.

- Proszę- do łazienki wszedł Caine.

- Widziałem jak tutaj idziesz i chciałem sprawdzić jak się czujesz.

- Jakoś się trzymam- odparłam.- Caine?

- Tak?

- Macie jakikolwiek ślad gdzie może być Nathaniel? – pokręcił głową.

- Ale jest szansa. Louis i Zayn mają przejrzeć z Calumem mapę USA i ustalić jak oni szli. Spokojnie, znajdziemy Ian’a całego i zdrowego…

- Tu już nawet nie chodzi o niego. Każdego z nas skrzywdził. Czuję, że to on maczał palce w chorobie mojej mamy. To przez niego Luke jest w szpitalu. To wszystko jest jego winą. Więc jak już go namierzymy, pozwólcie mi osobiście go zabić- wyrzuciłam z siebie wściekła. Wstałam. Uśmiechnął się.

- Masz to jak w banku- spojrzałam mu w oczy. I zrobiłam coś czego pewnie będę żałować. Położyłam mu ręce na ramionach i zaczęłam namiętnie całować. Potrzebowałam tego.  Czułam się nie w porządku co do Styles’a. Ale potrzebowałam żeby ktoś to zrobił. Żeby chociaż trochę złagodzić ból. Oparł mnie o drzwi i nie przestawał całować. Kiedy jednak oderwał się ode mnie żebyśmy oboje zaczerpnęli powietrza wyszeptał- Kocham cię, słyszysz? I nigdy nie przestanę…

                                                           Ian

- Ale jak to możliwe? – zapytałem zaskoczony.

- Bardzo długa historia Ian.

- Czemu nie powiedziałeś im wcześniej? Może by zostali.

- Wiem, że pewnie nie uwierzysz, ale się bałem , że nie uwierzą. Teraz jest za późno, ale wiem gdzie są.

- Tak? Gdzie?

- Wszyscy poza twoimi siostrami są w domu. Melanie uparła się w połowie drogi, ze trzeba po ciebie wrócić, Rosaline próbowała ją przekonać, ż nie warto, a reszta grupy po prostu je zostawiła. Niestety nadal nie wiem gdzie są. Obawiam się, że nie…

- Nie mów tego! One na pewno żyją!

- Miejmy nadzieję Ian- ruszył w kierunku drzwi- Pamiętaj, że tutaj jesteś bezpieczny- zostawił mnie samego. One musze żyć. One muszę żyć…

                                                               Harry

Weszliśmy z Ashley do domu.

- Ashton, jesteśmy!- stanąłem zaskoczony. Ashton siedział w salonie, ale nie sam.- Bella.

- Harry. Tak jak napisałam, wróciłam po dzieci i zabieram je od ciebie.

- Chyba śnisz- prychnąłem.

- Dzieci, idźcie się pakować- bliźniaki się nie ruszyły- Ashley, córeczko zrób chociaż raz o co mama prosi.

- Nie, mamo- pokręciła głową- Zostaję.

- Będziesz tego żałować. Ashton synku. Ty zawsze jesteś po mojej stronie. Chodź z mamą. Będzie ci lepiej…- Ashton wpatrywał się w nią zaszklonymi oczami. Obawiam się, że zaraz o stracę. Zacisnął pięści.

- Gdzie byłaś, co? Gdzie byłaś kiedy tata próbował nas odnaleźć, kiedy nas szukał?! No gdzie?! Nikt tego nie wie! Miałaś nas w dupie! Oczekujesz, że z tobą pójdziemy? Grubo się mylisz! Raz już źle wybrałem idąc za tym świrem. Nie popełnię tego błędu z tobą mamo! Wyjdź stąd. Nikt tutaj nie chce cię widzieć! – po jego policzkach ściekały łzy. Wpatrywaliśmy się w niego zaskoczeni.

- To jeszcze nie koniec- oznajmiła Bella- Wszyscy tego pożałujecie. A szczególnie ty Harry. Ty najbardziej pożałujesz tego, którą stronę wybrałeś- wysyczała i wyszła trzaskając drzwiami. Ashton pobiegł na górę. Chciałem za nim iść, ale Ashley mnie zatrzymała.

- Ja z nim spróbuję porozmawiać tato. A ty dopilnuj żeby faktycznie stąd poszła i nie wróciła…

 ---------------------------

No i co powiecie? Jest okej? Mogę wam zdradzić, że w następnym zamierzać zrobić kochaną scenkę pomiędzy Harrym a Ashem (o ile mi wyjdzie) Jak myślicie czemu Nathaniel okłamał Ian'a? Martwi mnie mały , ale jednak spadem komentarzy. Aż tak zanudzam? @dianablog --ask na którym możecie mnie śmiało hejtować i wyrażać opinię na temat mojej twórczości jak nie chcecie tego robić w komentarzach. Jutro nn, proszę o komy ;p