Rozdział 31

Rozdział 31

                                                     Ian

Nie zważałem na ból kostki, na którą źle stanąłem po przeskoczeniu płoty. Biegłem cały czas nie oglądając się ze siebie. Nogi poniosły mnie do parku . Dopiero tam, w mniej zaludnionym miejscu usiadłem i się rozpłakałem. Byłem w rozsypce. Nie wiedziałem czy wstać i pokuśtykać do domu. Czy oni mi to wybaczą? Czy tata kazał mi uciekać żeby mnie ochronić czy żeby nie musieć się nade mną użerać? Matka mnie pewnie nienawidzi. Pewnie straciłem w jej oczach. Może jednak powinienem pójść w umówione z Nathanielem miejsce i wrócić z nim do zamku? Nie wiem co ja mam robić… Myśl, Ian, myśl.. Położyłem się na trawie. W mojej głowie pojawiły się wspomnienia z tego parku jak to przychodziliśmy tutaj wszyscy razem. Zamknąłem oczy. „Uciekaj… Spieprzaj stąd, słyszysz? Uciekaj!”

- Dobrze tato- mruknąłem i się podniosłem. Wracam do domu. Do mamy, taty, Rosie i Melanie. Do mojej Nath i reszty przyjaciół. Mam dosyć życia niby anioła. Przecież ja nawet skrzydeł nie mam! Zacząłem kuśtykać w stronę domu. A to zajmie mi z co najmniej godzinę, ale będzie warto.

                                                  Diana

- Diana, Harry oszukuje!- krzyknęła Astrid. Właśnie prowadzili z loczkiem partyjkę w warcaby. Wychyliłam się z kuchni.

- Harry…

- Przecież nie oszukuje- odparł „oburzony” Styles.

- Umawialiśmy się, że nie ma zbijania do tyłu, a ty zrobiłeś to z 4 razy! – wykłócała się dziewczynka.

- Nie było takiej umowy- pokazał jej język

- Zachowujesz się jak dziecko- stwierdziłam z uśmiechem.

- Nie-e.

- Ta-ak- zadzwonił dzwonek do drzwi. – Idę otworzyć- kiedy drzwi się uchyliły stanął z nich zdenerwowany Caine. – Coś się stało?- próbowałam ukryć drżenie z głosie.

- Tak- zobaczył Styles’a w salonie- Dobrze, że jesteś- stwierdził i rzucił do niego jakąś torbą.

- Co to?- zapytał Harry.

- Księga. Już nie jest bezpieczna w moim sejfie. W ostatniej chwili udało mi się ją odzyskać. Musisz ją gdzieś zawieźć.

- Myślałam, ze trzymałeś ją w sejfie do którego nikt nie zna kodu- odezwałam się.

- Bo tak było, ale włamywacz złamał kod. – odwrócił wzrok.

- Jak ci się udało ją odzyskać? – zapytała z zaciekawieniem Astrid- Zraniłeś kogoś? Zabiłeś? Jesteś jednym z tych gangsterów, którzy mają duże firmy?

- Napastnik bez problemu oddał pistolet i torbę z zawartością. Potem dałem mu odejść- Styles prychnął.

- Jak mogłeś dać mu tak po prostu odejść? Gdybyś go oddał w ręce tych goryli twojego starego to dostał by niezłą nauczkę. – Caine wlepił w niego zimne i nienawistne spojrzenie.

- A ty byś pozwolił dać tak mocno skrzywdzić swojego syna?- warknął. Czy on właśnie powiedział…

- Chcesz powiedzieć, że to Ian?- zapytał ze zdziwieniem Harry.

- Tak. To był Ian. I nie musisz si martwić. Nie wróci już po nią. Widać było, że nie chciał jej ukraść tylko został do tego zmuszony i kiedy kazałem mu to zwrócić rzucił ją bez wahania. – podarłam się o blat. Mój syn… Złodziej, z bronią… O nie…- Był sam.

- Mówił coś?- wyszeptałam.

- Przywitał się i przeprosił. To tyle. Zajmiesz się tym?- zwrócił się do Hazzy.

- Tak, tak. Już jadę. Trzymajcie się- powiedział trochę smutny i opuścił nasz dom. Caine do mnie podszedł i mnie mocno przytulił.

- Nie mogłem go zatrzymać Diana. Gdyby został oni by…

- Wiem. Nie tłumacz się. Wiem. Jest szansa, że jest jeszcze w Portland?

- Zawsze jest- koło nas stanęła Astrid. W ręku trzymała ramkę ze zdjęciem. Podała ją mi. Przedstawiało ono naszą piątkę.

- Ludzie się mimo wszystko nie zmieniają, choćby się bardzo starali. Kiedy patrzę na to zdjęcie widzę samo dobro. Nawet jeśli Nathaniel codziennie wpajał mu by złe rzeczy on i tak będzie dobry. Nie musicie się o niego martwić. On wróci. One zresztą też. Wszyscy którzy uciekli wrócą. Bo dobro i zło długo nie wytrzyma ze sobą. – Caine podniósł ja i przytulił do nas. Ledwo powstrzymywałam łzy. Gdzie są moje dzieci?

                                                        Ian

Właśnie stałem w ogrodzie. Udało mi się dotrzeć. Zaraz będę w domu z rodzicami…

- A ty dokąd?- usłyszałem głos Nathaniel’a za swoimi plecami i zesztywniałem.

- D-do domu- oznajmiłem. Zaśmiał się.

- Przecież to nie jest twój dom Ian. – ruszyłem na przód.

- Zaraz się przekonamy- ze śmiechem ruszył za mną.

- Czyżby? Spójrz do środka. Co widzisz?- ujrzałem ojca i mamę tulących się do siebie z uśmiechem. To pamiętam za nim uciekłem. Ale zaraz… Oni trzymali jakąś dziewczynkę w objęciach. Kim ona jest?- Widzisz? Nie przejęli się waszą ucieczką i znaleźli sobie nowe dziecko, które nie sprawi im takiej trudności jaką wy niby sprawiliście. Patrz, nawet zdjęli wasze zdjęcie- spojrzałem na ścianę gdzie niegdyś wisiało zdjęcie. Była pusta. Ścisnęło mnie serce.

- G-gdzie są Mel i Rosie?- zapytałem.

- Nie mam pojęcia, ale podejrzewam, że pewnie tu dotarły i zobaczyły podobną scenę i się wycofały. Pewnie postanowiły opuścić Portland, a skoro nie mają pieniędzy, nie jadły od dawna czegoś porządnego i są zestresowane to raczej daleko nie zajdą. O ile w ogóle udało im się tutaj dotrzeć…

- Nie mów tak! Musimy je znaleźć. One na pewną żyją.. Na pewno są bezpieczne.

- Moi podwładni ich szukają, ale na marne. Wróć ze mną Ian. Tam jest twój dom. Tam jesteś bezpieczny. Chodź- słyszałem jak kieruje się w stronę lasu. On miał rację. To nie jest już mój dom. Z bólem odwróciłem się i pokuśtykałem w jego stronę.

                                                       Rosaline

Dotarliśmy do Windham! To już coś. Stąd jest 14,1 mili do Portland. Gdybyśmy mieli samochód dotarcie do domu zajęło nam by pół godziny. Na piechotę to pewnie z dwie godziny. Ale musimy zrobić postój. Jesteśmy zmęczeni, głodni i spragnieni. Musimy tu odpocząć. Rozsiedliśmy się w parku.

- Pierwsze co zrobię jak wrócę to pójdę na dobrego burgera- powiedział Ashton na co chłopcy od razu się dołączyli.

- Może najpierw weźcie prysznic bo cuchniecie jak skunksy- oznajmiła Ashley na co dostała w żebra od brata.

- Musimy gdzieś przenocować i coś zjeść, bo nie dotrzemy do Portland w takim stanie- odezwała się Cassie.

- Nie mamy pieniędzy żeby…

- Mam pomysł!- krzyknął Calum- Chłopacy chodźcie tu! – zaczęli się naradzać. Ash, Mike i Cal siedzieli na ławce a przed nimi stał jakiś kubek ze śmietnika. Ashton zaczął walić patykami o ławkę a chłopcy zaczęli klaskać. Potem zaczęli śpiewać do czego bliźniaki Horan zaczęli tańczyć. Przyłączyłyśmy się do klaskania. Po chwili duża grupa ludzi ich obserwowała. Podobało im się to, więc wrzucali pieniądze . Sprytnie to sobie wymyślili. Godzinę później mieliśmy 203 dolary. Najpierw poszliśmy i wydaliśmy 75 dolarów na pożywienie i picie. Potem udaliśmy się do motelu. My z Calumem weszliśmy, a reszta będzie musiała wejść przez okno.

- Pokój dla dwojga na jedną noc poproszę- powiedział Calum.

- Dowodzik?

- Nie mam- zobaczyłam, że jedna doba kosztuje 15 dolarów. Podałam recepcjonistce 30.

- Wystarczy?- uśmiechnęła się i podała nam kluczyk.

- Miłej nocy życzę- udaliśmy się do pokoju nr 5 i otworzyliśmy okno. Po dziesięciu minutach nasi przyjaciele byli z nami. Rozsiedliśmy się i zaczęliśmy spożywać długo wyczekiwany posiłek.

- Już jutro będziemy w domu- ucieszyła się Mel. Luke ją przytulił i się uśmiechnął.

- Tak. Cali i zdrowi…- powiedziałam. Szkoda, że Ian’a z nami tu nie ma. Powinnam go stamtąd zabrać siłą choćby nie wiem co. Ciekawe co u niego. Czy jest szczęśliwy? 

 ------------------------------

Ten rozdział nie należy do zbyt ciekawych, ale za to w nn postaram się to nadrobić, bo nie będzie to "spokojny" rozdział. A wy co myślicie? Czy Ian postąpił słusznie? Jak myślicie co się wydarzy? Nn postaram się dodać jutro, a jak mi się nie uda to dopiero w pt ;/ Czekam na komentarze ;)