Rozdział 32

Rozdział 32

                                                        Diana

Całą noc śnił mi się mój brat Luke. Nie było nic niepokojącego jednak musiałam sprawdzić co u niego. Zeszłam na dół i zastałam Astrid przed telewizorem. No bo co ona mogła by innego robić?

- Dzień dobry. Zaraz jedziemy do Luke’a

- Dzień dobry- powiedziała z uśmiechem- Caine wyszedł do pracy.

- Jak co rano. Jakoś mnie nie zaskoczyłaś.

- Po prostu chciałam żebyś wiedziała, że nie jedzie do tej swojej kochanki- przerzuciła kanał.

- Skarbie, oni razem pracują- odparłam z niesmakiem.

- O. Czemu jej nie zwolni?

- Bo może mieć przez to kłopoty. Poza tym nie wiemy czy chce ją zwolnić- spojrzała mi w oczy.

- Powiedział mi, że cię kocha i będzie próbował cię odzyskać. I że jak Nathaniel umrze, a wasze dzieci wrócą to będziemy tworzyć rodzinę.

- Skarbie, to nie jest takie proste- wydawało mi się, że w jej oczach dostrzegłam łzy.- Ja i Caine mamy trudny czas, dzieci będą w szoku po tym co tam zaszło i , że ty się pojawiłaś…

- I kochasz Harry’ego.- zrobiłam wielkie oczy.

- Co powiedziałaś?

- Kochasz Harry’ego. Umawiasz się z nim. I tutaj jest jedyny problem.

- Astrid, to nie…

- Prawda? To, że jestem małą nie oznacza, że nie mam oczu. Widzę co jest między wami. Dziwię się, że inni tego nie widzą. I możesz być spokojna. Nikomu nie powiem- wstała – Idę się przygotować do wyjścia- zostawiła mnie w osłupieniu.

                                                            Rosaline

Przed chwilą opuściliśmy motel. No to czas ruszać do Portland. Będziemy z maks 2 godziny.

- Możemy pogadać?- usłyszałam słaby głos mojej siostry.

- Pewnie- szłyśmy za resztą.- Co jest? Źle wyglądasz

- To przemęczenie. Chciałam zapytać co powiemy rodzicom o Ianie.- no właśnie. Co powiemy?

- Nic nie musisz mówić. To moja wina i ja się tym zajmę. Okej?

- To wcale nie…- upadła na ziemie i zaczęła się dusić.

- Melanie! – krzyknęłam. Zaczęła dziwnie bełkotać a jedyne co można było zrozumieć to „głodny w ciemności”. Ian to samo krzyczał podczas swojej gorączki… Otworzyła oczy, które były zalane czernią. Kurwa…

- Trzeba ją zabrać do szpitala- zarządziła Cassie. Luke ją podniósł. Ktoś zapytał gdzie można znaleźć szpital. Dostaliśmy dokładne wytyczne. Biegliśmy. W szpitalu już nie krzyczała na szczęście. Tylko ciężko oddychała. Daliśmy ją na obserwacje.

- Cholera- mruknął Mike.- Co my teraz zrobimy?- wpadłam na coś.

- Mam pomysł. Zostańcie tu. Calum, chodź- pociągnęłam go w stronę wyjścia. Przed szpitalem widziałam budkę telefoniczną. A koło drzwi wpadła mi w oko ulotka firmy budowlanej ojca. Mamy szczęście. Wzięłam jedną i udałam się do automatu. Wrzuciłam drobniaki i wybrałam numer.

- Sprytne kochanie- szepnął Calum i pocałował mnie w czoło. Po trzech sygnałach usłyszałam znajomą recepcjonistkę.

- Dzień dobry. Tutaj Rosaline. Połączy mnie pani z tatą?

- Oh, Rosaline! Jak dawno cię nie słyszałam! Już pewnie, łączę- tak blisko.

- Słucham?- usłyszałam ten cudownie znajomy głos. Nie mogłam nic wydusić.- Halo, jest tam kto?

- To ja tato- szepnęłam.

- Rosie?!- krzyknął- Gdzie jesteś? Nie ruszaj się! Podaj mi adres, przyjadę po ciebie. Ktoś jest z tobą?

- Tak tato. Wszyscy jesteśmy… Oprócz Ian’a, Szpital centralny w Windham. Błagam przyjedź dobrze?

- Dobrze- i wtedy zostałam poinformowana o tym, że połączenie się skończyło. Odwróciłam się do chłopaka i go ze szczęścia pocałowałam.

- Udało się?- zapytał. Pokiwałam głową- Poczekajmy na niego przed szpitalem- wziął mnie za rękę. Jestem taka szczęśliwa.

                                                     Caine

Błyskawicznie wybrałem numer Louisa.

- Bierz vana i przyjeżdżaj po mnie!- krzyknąłem podekscytowany.

- Pali się czy co?

- Powiedzmy. Wiem gdzie są nasze dzieci .

- Jadę- wybiegłem z gabinetu. Chwilę potem był Louis. – Gdzie jedziemy szefie?

- Szpital centralny w Windham.

- Robi się-

                                                      ***

Kiedy kierowaliśmy się w stronę wejścia rzucił nam się w oczy jeden chłopak. Był brudny, smutny i znajomy. Calum.

- Synu- wydukał Louis. Calum spojrzał na niego i się uśmiechnął. Szybkim krokiem znalazł się w jego objęciach. Zaczął szlochać.

- Przepraszam tato.

- Ci… Najważniejsze, że jesteś cały. Nikt poza nami nie wie, że jesteście, dlatego tata…

- Rozumiem. Rosie poszła do Mel. Nic poważnego jej się nie stało. Chodźmy- miałem ochotę się rzucić biegiem, ale musiałem zachować spokój. Dotarliśmy pod salę gdzie siedzieli wszyscy poza moimi dziećmi. Popatrzyli na mnie z nadzieją.

- Jak lekarz wyjdzie będzie można tam wejść- odparł Ashton.

- Dobrze. Teraz wrócicie grzecznie z wujkiem Louisem do domu. Ja z nimi zostanę dobrze?

- Jak wrócisz?- spytał przyjaciel.

- Dam radę, jedźcie- usłuchali i udali się w stronę wyjścia. Kiedy tylko lekarz opuścił pokój wbiegłem tam. Ujrzałem moje dwa skarby (z czterech) Rosie spojrzała na mnie zapłakanymi oczami. Wziąłem ją w ramiona. Z tyłu chwyciłem nieprzytomną Mel za rękę.- Ci… Jestem tu, słyszysz? Jestem. Już jesteście bezpieczne. On was już nie skrzywdzi. Jesteście bezpieczne…

                                                         Diana

Podjechałam pod dom mojego brata. Otworzyła mi Avril.

- Cześć ciocia- przytuliła mnie, a małą pogłaskała po główce.

- Cześć. Jest tata?- pokiwała głową i wpuściła nas do środka.

- Źle się czuje dzisiaj. Ujrzałam Luke’a rozłożonego na kanapie w salonie i czytającego książkę. Przeniósł na nas wzrok i się uśmiechnął.

- Jakie źle. Wszystko gra- przeniósł się do pozycji siedzącej i odłożył książkę. – Avril, zajmiesz się Astrid?- wzięła dziewczynkę za rękę i opuściły salon.

- Widzę, że się pogodziliście. No i dotrzymałam danej ci obietnicy- posłałam mu oczko.

- Oboje strasznie przeżyliśmy ta ucieczkę. Może to jest powód? Chcesz kawy?

- Dobra, ale leż…

- To mój dom i ja będę robił kawę- uparł się i wstał. Zakaszlał.

- Uparciuch.

- No i dobrze- robiąc kawę opowiadał mi o swoim pomyśle dotyczącym książki, którą chciałby napisać. Niosąc kawę znów dopadł go ten straszny kaszel. Filiżanki upadły i roztrzaskały się w drobny mak. – Przepraszam ja- dalej kaszlał. Zgiął się w pół a z jego gardła wyleciała krew. Pluł nią jak świeżo wypitym napojem.

- Luke!- krzyknęłam i rzuciłam się do niego. W pokoju znalazły się dziewczynki.

- tato!- krzyknęła Avril.

- Dzwoń po karetkę, szybko!- wydarłam się. Szybko zareagowała i parę minut później była karetka. – Ja z nim pojadę. Zamknijcie dom dobrze i zadzwońcie po kogoś. Nie możecie być same- dziewczyna pokiwała  głowa i wciągnęła małą do środka. Na noszach go wsadzili do karetki. Wskoczyłam za nim. On nadal się dusił krwią. O matko, to moja wina. To ta zemsta Nathaniela. Jestem tego pewna. Mam nadzieję, że Luke z tego wyjdzie. Bo jeśli nie to sobie tego nie daruję. 

------------------------------

No to mamy za sobą dawno zaplanowany rozdział! Jupi! Co myślicie o tym wszystkim? Luke i Mel wyjdą cało? Piszcie, piszcie, chętnie poczytam :) Mam nadzieję, że pod tym rozdziałem pojawi się minimum 7 komentarzy (wiem, ze was na to stać) . Nn dopiero w pt, proszę o komy :P