Rozdział 34

Rozdział 34

                                                          Diana

Obudził mnie telefon od Harry’ego.

- Halo?- powiedziałam zaspanym głosem.

- Przepraszam, że cię obudziłem. Masz później czas?

- O której konkretnie?- ziewnęłam.

- Szesnasta? 

- Pasuje. Przyjedziesz tutaj?

- Pewnie, piękna. Dziewczyny będą?

- Tak. Jak chcesz możesz wziąć bliźniaki ze sobą- zaproponowałam.

- Wezmę tylko Ashley. Ashton praktycznie nie wychodzi ze swojego pokoju od kąt wrócił i zbytnio nie chce ze mną gadać.

- Chociaż mu zaproponuj.- usłyszałam brzdęk na dole.- Muszę kończyć. Do zobaczenia później- rozłączyłam się i poszłam na dół. Ujrzałam Rosie podnosząca garnki- No ładnie- skomentowałam z uśmiechem.

- Przepraszam. Prawie trzy tygodnie nieobecności sprawiły, że zapomniałam co gdzie jest. – uśmiechnęła się lekko.

- Rozumiem. Napijesz się z matką kawy?

- Właśnie zaparzyłam drugi raz wodę, bo za pierwszym razem posoliłam swoją herbatę zamiast posłodzić. Jednak zaszło parę zmian- wybuchłam śmiechem.

- Twój mądry ojciec postanowił się na mnie zemścić i podmienił cukier na sól i od dwóch tygodni nikt tego nie zmienił.

- Ah, ale się rozleniwiliście. – kiedy wzięłam się za robienie nam po kawie, ona zmieniała sól na cukier. Podałam jej kubek.- Tata wczoraj wrócił? – pokiwałam głową- Z Astrid, jeśli dobrze pamiętam?

- Tak. – wczoraj im wszystko wyjaśniłam. Chyba jakoś dopuściły do wiadomości, że Astrid z nami będzie mieszkać- Jak wstanie to ją poznasz. – do kuchni weszła Melanie.

- Dzień dobry wszystkim- przywitała się i usiadła.

- Jak się spało?- posłałam jej lekki uśmiech.

- Muszę przyznać, że bardzo dobrze. Moje łóżeczko jest tak wygodne i ciepłe i chyba teraz będę tylko spała.

- Przykro mi, ale nie mogę na to pozwolić- usłyszałam kroki i odwróciłam się.  Astrid właśnie zeszła. Nie była pewna czy ma tu podjeść. Wyciągnęłam w jej stronę rękę. Niepewnie podeszła i ją ujęła. – Astrid, to jest Melanie- pokazałam na blondynkę- A to Rosaline- wskazałam na starszą.- Dziewczyny to Astrid.

- Cześć- powiedziała cicho.

- Cześć- odpowiedziała jej Melanie, patrząc na nią łagodnie.

- Cześć- mruknęła Rosie. Coś czułam, że tak będzie. – Przypomniało mi się coś. Muszę iść do pokoju- powiedziała i poszła na górę.

- Pójdę do niej- oznajmiła Mel i poszła za siostrą. Astrid spojrzała na mnie smutno.

- Chyba mnie nie lubią. – westchnęłam.

- Nie to, ze cię nie lubią. Po prostu były przyzwyczajone, że byli zawsze w trójkę. Jesteś nowa i.. no wiesz.

- Wiem, wiem…

- Harry ma później przyjechać- powiedziałam na pocieszenie, a dziewczynka rozpromieniła się.

- To świetnie . Jak myślisz, powiedzieć mu, że mnie adoptujecie?

- Na razie lepiej mu tego nie mów, bo mu się przykro zrobi- pogłaskałam ją po policzku.

- Dobrze. Diana? Wiesz, bo Caine mi wczoraj dał szlaban na telewizje- zrobiła słodkie oczka. Zaśmiałam się.

- Daje ci godzinę i masz to zachować dla siebie- uradowana pobiegła do salonu, a ja spojrzałam na zdjęcie naszej piątki. Kiedy Ian wróci trzeba będzie zrobić nowe.

                                                     Caine

Pracowałem spokojnie dopóki nie pojawiła się Beatrice.

- Panie Turner, przyszłam prosić o parę dni wolnego- przeniosłem na nią wzrok.

- Dwa tygodnie temu brałaś wolne. Przykro mi, ale odpowiedź brzmi nie. – znów spojrzałam na ekran laptopa. Podeszła do mojego biurka.

- Naprawdę potrzebuję wolnego. Chociaż trzy dni- powiedziała.

- Nie ma mowy- zamknęła mi laptopa- Co to miało być?- wrzasnąłem.

- Zrozum proszę , że ja muszę dostać ten urlop- strzepnąłem jej rękę i ponownie otworzyłem laptopa.

- Firma ma duże zaległości, jest pełno papierów do przejrzenia i podpisania, jest teraz pełno spotkań. Toniemy w robocie. Tu nie chodzi, o to że się mszczę. Ja po prostu dbam o dobro firmy. Uszanuj to Beatrice. – dostrzegłem błaganie w jej oczach.

- Możesz mi dać tyle papierów ile chcesz. Ja wszystko przejrzę i przygotuję do podpisania. Proszę tylko o trzy dni Caine- wydawało mi się, że głos jej się załamał.

- To ważne papiery Beatrice. I w tym wypadku musze poznać powód czemu chcesz wziąć urlop.

- To nie jest mój obowiązek żeby…

- Brałaś już w tym miesiącu urlop i wykorzystałaś wszystkie dni, które ci podlegają. Chcesz wziąć ważne dokumenty. Tak, w tym wypadku to twój obowiązek. Jeśli znalazłaś sobie kogoś i musisz do niego jechać to mów, nie masz czego ukrywać- nachyliła się w moją stronę wściekła.

- Nie znasz mnie, Caine. Nie wiesz kim jestem, jaka jestem i z kim jestem. Uwierz mi, że jeśli nie będziesz wiedział gdzie będę wyjdzie ci na korzyść. Dasz mi ten urlop czy mam wracać do pracy?- jej oczy były niczym sople lodu. Położyłem na biurku stertę  papierów.

- Osiemnastego, za trzy dni masz się stawić i dać mi sprawozdanie z tego co tutaj przeczytałaś. Jasne? – wzięła je.

- Dziękuję- wyszła trzaskając drzwiami. To było dziwne.

                                                   Harry

Zapukałem do drzwi mojego syna. Słyszę, że gra na perkusji, a raczej w nią napierdziela, więc wszedłem. Nie zauważył mnie na początku. Mimo, że można powiedzieć, że teraz się wyżywa na tym biednym instrumencie to i tak ma talent. Kiedy w końcu mnie ujrzał przestał.

- Wszedłem, bo wiedziałem, że nie usłyszysz pukania- wyjaśniłem.

- Rozumiem- powiedział i spojrzał w drugą stronę.

- Zaraz jadę z Ashley do Diany, jedziesz z nami?- spytałem.

- Nie- powiedział krótko.

- Nie możesz…

- Siedzieć cały czas w swoim pokoju?  Mogę- mruknął.

- Nie mogę cię zostawić samego. Jeśli on wróci…- prychnął.

- Po mnie? Dla niego byłem tylko do pracy. Jedyną osobą z którą się liczył to Ian. Nie jestem dla niego dużo wart.

- Zdziwiłbyś się…- powiedziałem bardziej do siebie- Pojedź z nami Ashton.

- Nie, tato. Zostaję. I nawet się nie kłóć. Nie chcę tam jechać. Chcę zostać sam. Rozumiesz?

- Jak coś to dzwoń- trzasnąłem za sobą drzwiami- Widzisz Bella co narobiłaś?- szepnąłem sam do siebie.

                                                         Diana

Otworzyłam drzwi i ujrzałam Harry’ego i Ashley. Przytuliłam ich oboje.

- Dziewczyny siedzą u Rosie- dziewczyna posłała mi uśmiech i poszła na górę. Kiedy zniknęła Harry mnie mocno pocałował.- Ryzykujesz, wiesz?- pokiwał głową.

- Potrzebowałem tego, żeby móc zaraz ci coś opowiedzieć. – usiedliśmy w salonie.

- Skoro tak twierdzisz… A co z Ashtonem?- westchnął.

- Nie chciał przyjechać. Jest taki uparty…

- Po ojcu-zgromił mnie wzrokiem na co się zaśmiałam. Pocałowałam go w policzek. – No dobra. To mów co chciałeś mi powiedzieć za nim zmienisz zdanie- trochę pobladł a na jego twarz wdarł się grymas.

- Wtedy kiedy byłem nieprzytomny w szpitalu rozmawiałem z Nathanielem jak wiesz… Powiedział mi, że jak chce mogę jeszcze do niego dołączyć, że to moja szansa… Spytałem dlaczego i on wtedy…

- Co on wtedy, Harry? Co ci powiedział?- przeniósł na mnie smutny wzrok.

                                                       Ian

Siedziałem w pokoju. Teraz muszę oszczędzać kostkę. Jest skręcona. Do pokoju wlazł Nathaniel

- Jak się czujesz? – wzruszyłem ramionami.

- Jest okej.- pokiwał głową i przysiadł na dawnym łóżku Calum’a.

- Okej, mówisz… Przyszedłem porozmawiać. A raczej oznajmić ci o czymś- spojrzałem na niego.

- Zamieniam się w słuch.

- Pamiętasz jak mówiłem ci, że mam rodzinę? – pokiwałem głową.- tak się składa, że moimi wnukami są…

                                                      Diana

- Powiedział, że jest moim ojcem Diana – wydawało mi się, że to słowa odbijały się echem. Nathaniel jest ojcem Harry’ego. Spojrzałam na niego.- A ja co do tego teraz nie mam najmniejszych wątpliwości.

                                                      Ian

- Że moimi wnukami są Ashton i Ashley- wpatrywałem się w niego zdumiony.

- To znaczy, że…

- Harry jest moim synem.

 -----------------------------

No i jest!  I co sądzicie? Zaskoczone tym, że Harry to syn Nathaniel'a? Mam nadzieję, że tak xd Piszcie co myślicie, jutro nn, proszę o komy ;p