Rozdział 37

Rozdział 37

                                                           Diana

Ostatnie dwa dni poświęciłam Harry’emu i księdze. Trudno jest się teraz ukrywać kiedy dzieci wróciły (oczywiście nie żałuje tego) . W księdze napływają powoli nowe informacje, jednak na razie dla mnie są nieistotne. Chcę się dowiedzieć o co chodziło w moim śnie. I jak to się zaczęło. Tak, to jest dobre pytanie. A od tego pytania odchodzą jeszcze tysiące innych. Ale poczekam. Zadzwonił telefon.

- Halo?

- Cześć- usłyszałam smutny głos Caine’a.

- Coś się stało?

- Twoja mama prosiła żebym po ciebie zadzwonił..

- O co cho…

- To już jej czas ,Diana. Powoli zbliża się jej koniec. Przyjedź- rozłączył się.

                                                  ***

Przed jej salą zastałam Caine’a Astrid, Rosie i Mel, a także Kyle’a.

- Zdążyłam?- zapytałam.

- Powiedziała, że nie odejdzie dopóki z tobą nie porozmawia- odparł Kyle. – Tata jest w środku. Idź tam- pokiwał głową i czym prędzej weszłam do środka. Przenieśli na mnie wzrok. Mama smutno się uśmiechała, a Roger miał łzy w oczach.

- Już idę- po czym zwrócił się do niej- Jeszcze raz za wszystko dziękuję. Zawsze będę cię kochał.

- I ja ciebie też- pocałował ją i ruszył ze ściekającymi łzami po policzkach. Zostałyśmy same.

- Mamusiu..- złapałam ją za rękę.

- Nareszcie. Wiedziałam , że przyjdziesz.

- Nie mogłabym nie przyjść, mamo.  Przepraszam cię za to jak cię traktowałam od czasu dowiedzenia się o chorobie. Powinnam bardziej się tobą interesować. I tak strasznie cię przepraszam za wszystko złe co ci zrobiłam. Tak bardzo mnie kochałaś, a  ja nie potrafiłam tego docenić. Przepraszam za te wszystkie kłótnie, problemy ze mną i za tą ucieczkę jak się dowiedziałam…

- Ciiii!- uciszyła mnie z uśmiechem- Nie masz za co przepraszać. Kochałam? Ja cię nadal kocham i zawsze będę córeczko. To ja powinnam cię przeprosić za wszystko, a  zwłaszcza za ten okres kiedy.. no wiesz.  I chcę żebyś wiedziała, że zawsze w ciebie wierzyłam. Wiedziałam, że będziesz kimś i że wygrasz z nimi. Może teraz powróciły, ale dasz radę znów je pokonać raz na zawsze…- spojrzałam na nią zaskoczona.

- O czym ty mówisz mamo?  Kogo pokonać? – zamknęła oczy.

- Kiedy byłaś bardzo mała nie było nocy którą byś przespała spokojnie. Wierciłaś się, rzucałaś, krzyczałaś, mamrotałaś jakieś niezrozumiałe słowa. I to potrafiło czasami trwać parę godzin, a potem zapadałaś w spokojny sen. Kiedy tata, to znaczy Jules. Kiedy się rozwiedliśmy przez pewien okres znów to miewałaś. Dlatego zabraniałam ci nocowania u koleżanek, wtedy pamiętasz? Mimo, że nic nie było widać, ja wiem że nad tobą były demony. Próbowały cie zniszczyć, doprowadzić do szału, ale ty… Ty malutka dziewczynka potrafiłaś zawsze sobie z nimi poradzić. One znów wróciły. Nie atakują na razie, po prostu za tobą chodzą. Musisz je zwalczyć Diana. Musisz wygrać i odzyskać Ian’a. No i w końcu zacząć być naprawdę szczęśliwa. Zwalcz je Diana… I pamiętaj, że cię kocham- i wtedy na respiratorze linia stała się prosta.

Nie żyła. Moja mama była martwa.

Po moich policzkach ciekły łzy. Tyle chciałam jej powiedzieć, tyle wytłumaczyć… O ona nie żyje. Zostawiła dwójkę dzieci, męża, wnuki… Odeszła na zawsze. Wyszłam z Sali. Po jednej stronie siedział Roger obejmujący Kyle’a. Po drugiej dziewczynki wtulone w siebie. Kiedy Caine mnie zobaczył wstał. Pokręciłam głową na znak, że nie żyje, a on błyskawicznie znalazł się koło mnie i mnie mocno przytulił. Wybuchłam płaczem. Jeśli mnie teraz widzisz Nathanielu, to wiedz, że już niedługo zginiesz z mojej ręki. Obiecuję. Twoja ukochana Diana.

                                                       Ian

Przez ostatnie dni dużo rozmawiałem z tą kobietą. Kazała mi mówić do siebie mateczka.  Nie chciała mówić za bardzo o sobie i o swojej historii. Za to bardzo chętnie słuchała opowieści o moim „ciekawym” życiu. Zadawała mi dużo pytań. Na szczęście nie poruszaliśmy tematu tego miejsca, aniołów czy Nathaniela. To były zwykłe rozmowy. Stworzone żeby zapomnieć o tym wszystkim. Jednak dzisiaj musiała wracać, bo Nathaniel wrócił. Prosiła żebym nie wspomniał o tym, że o niej wiem. Siedzieliśmy i jedliśmy kolacje.

- Jak tam poza murami zamku?- zapytałem. Spojrzał na mnie.

- Nie zbyt ciekawie.- westchnął- Nie powinienem ci tego mówić, ale jako że wiem, że zasłużyłeś żeby to wiedzieć, to ci powiem.

- O co chodzi?- spojrzał na mnie zmartwionym wzrokiem.

- Przykro mi, Ian ale twoja babcia dzisiaj zmarła- mój widelec upadł z brzdękiem na podłogę.           

- C-co? J-jak to?- wydukałem z siebie.

- Miała raka trzustki, zaawansowane stadium. Lekarze nie mogli jej uratować. Przykro mi, naprawdę- zamknąłem oczy.

- Kiedy pogrzeb?

- Moje źródła donoszą, że 20, pojutrze.

- Musisz mnie tam zabrać- oznajmiłem. Zaśmiał się.

- Nie muszę i nie zamierzam Ian. Tutaj jesteś bezpieczny- spojrzałem na niego morderczym wzrokiem.

- Moja babcia nie żyje. Nie zdążyłem się z nią pożegnać. Bardzo dużo dla mnie znaczyła. Nie chcę pchać się do kościoła i na stypę. Chcę stać na uboczu i patrzeć jak ją chowają. Muszę tam być. Proszę zabierz mnie tam…- patrzył na mnie przez chwilę po czym ponownie westchnął.

- Niech ci będzie. Zabiorę cię na ten pogrzeb.

- Dziękuję- wstałem od stołu.

- A ty dokąd?- ruszyłem w kierunku wyjścia.

- Straciłem apetyt. Muszę iść się położyć. Dobranoc- nie czekając na jego sprzeciwy wyszedłem i udałem się do swojej komnaty. Położyłem się na łóżku. Moja babcia nie żyje. To takie dziwne… Zawsze była zdrowa i pełna energii. Nigdy nie wiedziałem, że ma raka trzustki. Zastanawiam się czy nikt mi nie powiedział czy po prostu dowiedzieli się o tym kiedy mnie nie było.  Pojawiły mi się wspomnienia z tą wspaniałą kobietą. I te z dalekiej przeszłości i te sprzed paru miesięcy.

- Przepraszam, że cię zawiodłem babciu. Mam nadzieję, że teraz będzie ci lepiej. Bardzo cię kocham.

                                                            Diana

- Zgubiłaś nas!

- To twoja wina!

- Nigdy nie powinniśmy cię słuchać!

Otworzyłam oczy i się rozejrzałam. Caine spał spokojnie. Nikogo więcej tu nie było. To czemu w moim śnie słyszałam szepty? W sumie to nie był typowy sen. Była czarno i słychać było tylko te szepty. Czyżby odezwały się „moje demony”? Wyszłam z łóżka i przeszukałam cały dom. Dziewczynki spokojnie spały i nikogo poza naszą piątką nie było. Czy ktoś mi powie o co chodzi? Czemu mam demony? Czego one ode mnie chcą? Co ja im zrobiłam? Kolejne pytania, kolejne braki odpowiedzi. Usiadłam przy stole i chwyciłam wódkę . Wzięłam parę łyków. Piekło jak cholera, ale trudno. Muszę być silna. Muszę być silna, żeby to wszystko przetrwać.

I wygram.

 --------------------------------

No i mama Diany umarła (*). Czy tylko mi smutno z tego powodu?  No cóż, ale musiałam to zrobić :/ Co sądzicie? Jak myślicie co się wydarzy na pogrzebie? I o co chodzi z tymi demonami? Jutro nn, proszę o komentarze :P