Rozdział 89

 CZYTASZ=KOMENTUJESZ!!!

Rozdział 89

- To dobrze.- dalej mnie mocno przytulała.- Caine?

- Hmmm?

-Dziękuję za to, że się dogadujecie.

- Nie masz za co dziękować. Mamy sojusz na ten czas, ale pewnie jak wrócimy to, to wszystko przepadnie.

- Nie mów tak… Trzeba wierzyć.- wyszliśmy na taras i patrzyliśmy na piękny Londyn z góry.

- Jest niesamowity.- wyszeptałem.

- Masz rację… Caine, ja powinnam już wracać. Dobranoc.- pocałowała mnie w policzek i poszła do siebie. Tak jak się pojawiła jak znikła.

Oczami Diany:

Nie powinnam zabawiać się ich kosztem. Zachowuję się jak dziwka jak Ed powiedział. Poszłam na swój taras i wpatrywałam się w przestrzeń. Nagle przed moją twarzą pojawiła się twarz Harry’ego. Powstrzymałam się ledwo od krzyku.

- Harry, wystraszyłeś mnie!

- Przepraszam piękna.- musnął moje usta.- Chciałem zapytać czy nie polatałbyś sobie ze mną?- latanie… Chcę, ale czy powinnam?

- Zgoda.- uśmiechnęłam się, a on przejechał po moich plecach. Wyrosły mi dwa szare skrzydełka. Stanęłam na poręczy i powoli opadłam w dół.

Takie cudowne uczucie z nim latać. Uśmiechałam się jak głupia. Podlecieliśmy do Big Bena i zasiedliśmy na czubku.

- Wow…- to jedyne co mogłam powiedzieć.

- Cieszę się.- spletliśmy nasze palce. Muszę mu powiedzieć teraz.

- Harry?

- Tak, piękna?- wyciągnęłam ze spodni list i mu go podałam.- Cholera. A czy ty…?- spuściłam wzrok. Westchnął i uniósł mój podbródek.- Dlaczego?

- Nie mogłam się opanować. Jesteś zły?

- Na tego całego H, nie na ciebie.

- Masz podejrzenia kto mógłby nim być?- posmutniał.

- Nam też on doskwiera. Daje komuś informacje na nasz temat. Mamy szpiega wśród nas. A wiesz czego najbardziej się obawiam? Że to ktoś bardzo mi bliski…- oparłam głowę na jego ramieniu.

- Myślisz, że Zayn albo Liam?

- Nie mówię akurat o nich. Mam jeszcze paru bliskich, których niedługo poznasz.  Zresztą Dolly już znasz.- to ta wytatuowana dziewczyna. Pamiętam.

- Podejrzewasz ją?- zamknął oczy. Wiem, że czuł ból.

- Muszę brać WSZYSTKICH pod uwagę. Niestety ją też.

- Przykro mi…

- Mnie też.- siedzieliśmy w milczeniu jakiś czas.

                                                      ***

- Proszę wchodzić.- dzisiaj było London Eye. Mieliśmy dobrać się w ósemki. Na moje szczęście do naszej szóstki została dołączona Willow i jej podwładna. Koło ruszyło. Starałam się podziwiać widok. W najwyższym punkcie koło stanęło. Ale nie na chwilkę żeby ludzi mogli się wymienić tylko coś się stało. A my znajdowaliśmy się w najwyższym punkcie. A żeby nie było mało, to niebo poszarzało i usłyszałam syczenie.

- Tylko nie to.- wyszeptałam. Rozpętał się silny wiatr i ulewa. Spojrzałam przerażona na kapsułę przed nami. Znajdowała się tam szósteczka i cztery inne osoby. Spojrzenia moje i Hazzy spotkały się.

- Bądź silna.- wyczytałam z jego warg. Pokiwałam głową. Odwróciłam się. Luke tulił Laylę i Emily. Willow przyjaciółkę. David Margaret. Usiadłam na ziemi i czekałam. Po dwóch godzinach helikopter ratunkowy opróżnił już prawie wszystkie kapsuły. Została nasza i aniołów. Kiedy helikopter opróżnił ich byłam spokojniejsza. Zaraz my. Ale ta moja radość przemieniła się w strach. Naszą kapsułę otoczyło parę obłąkanych, chcących dostać się do środka. Wszyscy zaczęli krzyczeć.

- Pod ławki!- krzyknęłam, a każdy mnie usłuchał. Udało im się wybić szybę.- Nie krzyczcie!- poinformowałam ich. Jeden z obłąkanych zaczął się do mnie przybliżać. – Odejdź !- osłoniłam się ręką. Usłyszałam ryk i te poczwary zniknęły. Jedna jest poparzona. Co się stało? Kapsuła się przechyliła. Zaraz spadniemy! Szybko z ławki wyciągnęłam trzy koce. Podałam je im.- Skaczcie. Ja tu poczekam. Pode mną się nie zarwie.

- Ale…- zaczął Luke.

- Skaczcie!- Willow i psiapsiółka skoczyły. Potem Dav i Magri. – Nie martwcie się, skaczcie!- z bólem skoczyli. Kapsuła powoli pękała. Zaraz zlecę! I tak jak podejrzewałam urwała się i leciałam do Tamizy. Plum. Idę na dno. Muszę walczyć. Wypłynęłam przez wybitą szybę, przy okazji raniąc się w ramię. I do tego znów czuję, że zaraz stracę przytomność. O nie! Będę silna! Płynęłam do góry. Udowodnię, że jestem silna. Kiedy znalazłam się na powierzchni zaczerpnęłam powietrza. Podpłynęłam i wdrapałam się nakładkę. Od razu moi przyjaciele wzięli mnie w objęcia.

- Jesteś ranna.- stwierdził Harry.

- Ale żyję.- posłałam mu słaby uśmiech.

- Całe szczęście…

------------------------------
Znów na szybko i ten jest chyba gorszy od poprzedniego ;/ proszę o komentarze i jak zwykle zapraszam na pozostałe blogi. NN jutro pewnie. Za dwa, trzy rozdziały wyjdzie kim jest H. :))