Rozdział 94

CZYTASZ=KOMENTUJESZ!!!

Rozdział 94

Oczami Diany:

- Dobrze się czujesz?- zapytał mnie Caine. Siedzieliśmy na tarasie w domu Harry’ego.

- Mogło być lepiej.- powiedziałam. Nikomu nie było do śmiechu. To co się stało z Tackiem odbiło się na wszystkich. Wpatrywaliśmy się w zachód słońca. Nagle na niebie pojawiło się  setki czarnych ptaków.

- Czasami zazdroszczę ptakom, że są takie niezależne…- dalej się wpatrywałam. Louis się lekko uśmiechnął i przemówił.

- To nie są ptaki.- spojrzałam na niego ze zdziwieniem.- To są anioły ciemności, które w ten sposób próbują uczcić pamięć Tack’a. Taki mały gest w zamian co dla nich wszystkich zrobił.

- To piękne.- szepnęłam. Na tarasie pojawili się Harry i Dolly. Po jej policzkach spłynęły kolejne łzy. Usiadła koło Laury, która ja objęła.

- Wszystko będzie dobrze.- pocieszała ją. Jednak nikt nie wierzył w te słowa.

                                                           ***

- Jadę do Newton, do Raven i Huntera.- oznajmił Hazz.- Dolly, zostanie tu na jakiś czas. Nie wiem za ile wrócę.

-Jadę z tobą.- powiedziałam z pewnością.

- Masz szkołę.

- Ha. A to nie ty mnie nakłaniałeś niedawno, żebym tam nie chodziła? Harry, uratowałam ją. Chciałabym z nią porozmawiać.- westchnął.

- Żeby potem nie było, że to ja cię do tego nakłaniałem.- pogroził mi palcem.- A co z twoją mamą?- uśmiechnęłam się.

- Liczę na twój urok osobisty.

- Nie mów mi tylko, że to ja mam z nią rozmawiać.- pokiwałam głową.- Czasami mam wrażenie, że ty jesteś sprytniejsza niż wszyscy uważają.

- Miło mi.- uśmiechnęłam się. Wsiedliśmy do jego jeep’a i ruszyliśmy.

                                                            ***

Siedziałam w samochodzie i cały czas się nabijałam z Harry’ego. To jak rozmawiał z moją mamą był jednym z najśmieszniejszych widoków mojego życia.

- Chyba zacznę żałować, że cię zabrałem. Ty coś brałaś, że ci tak odwala?

- To ty jesteś taki spięty, nie ja.

- Na moim miejscu też byś była…- powiedział ponury.

- Niby czemu?- uniosłam brwi.

- Raven nas zdradziła… Zgodnie z zasadami muszę ją wykląć…

- Z zasadami, Harry? Czy TY SIEBIE słyszysz? Ty nigdy nie trzymasz się zasad. I po co ją ratowaliśmy skoro i tak wysyłasz ją na śmierć?!- wkurzyłam się na niego.

- Diana… zrozum, że…

- Nie chcę  zrozumieć Harry…- odwróciłam się do niego plecami. Resztę drogi spędziliśmy w ciszy.

                                                          ***

W pokoju stało jedno łóżko, na którym leżała śpiąca Raven, a koło niej siedział Hunter, wpatrzony w nią jak w obrazek.

- Hunter.- odchrząknął Harry. Hunter spojrzał na niego szklistymi oczami.

- Nie rób je nic… Daj nam odejść i zapomnieć… Nigdy nas nie zobaczysz… Tylko jej nie zsyłaj do Otchłani… Błagam cię Harry…- o mało się nie rozpłakał. W moich oczach również stanęły łzy. Raven zaczęła się wiercić po czym otworzyła oczy. Rozejrzała się po pomieszczeniu.

- Czyli to nie był tylko koszmar?- zapytała. Hunter pogłaskał ją po policzku.- Czemu nie jestem martwa?

- Powinnaś się cieszyć.- powiedział najwidoczniej jej chłopak. Spojrzała na mnie.

- Dacie nam chwileczkę?- zapytałam chłopaków, którzy niechętnie opuścili pomieszczenie.- Nieźle nas wystraszyłaś.

- To ty mnie uratowałaś?- zapytała.

- Nie dałabym rady gdyby nie Hunter.-  uśmiechnęłam się do niej słabo.

- Po co to zrobiłaś? Nie zasługuję na życie po tym co zrobiłam… Zdradziłam, okłamywałam…- w jej oczach stanęły łzy.- Zostaw mnie proszę samą…

- Słuchaj sama mówiłaś, że cię zmusił…

- Zostaw mnie samą, dobrze? – zapytała lekko zła. Wstałam i ruszyłam do drzwi.

- Nie odtrącaj innych kiedy próbują ci pomóc. Uwierz mi, to tylko wszystko pogorszy.- wyszłam na korytarz gdzie chłopacy się o coś sprzeczali. Gdy tylko mnie zauważyli chcieli iść do Raven.

- Powiedziała, że chce zostać sama.

- To niemożliwe.- chłopak od razu wparował do jej pokoju.

- I co zamierasz zrobić?- zwróciłam się do loczka.

- Puszczę to w zapomnienie. A teraz zapraszam cię na kawę.- wziął mnie za rękę i wyprowadził z budynku.

Oczami Huntera:

- Nie odtrącaj mnie!- krzyknąłem kiedy nie odpowiadała na żadne z moich pytań.

- Powinieneś wracać do domu Hunter.- powiedziała oschle wpatrując się w sufit.- Musisz zabrać Andy’ego na jakiś czas. Nie będę umiała mu spojrzeć w oczy… Nikomu nie będę umiała, ale jemu najbardziej się boję…

- Oszalałaś? Jesteś jego ukochaną siostrą! Nigdzie nikogo nie ruszę. Harry ci nic nie zrobi. Wybaczy ci. Będzie jak dawniej.

- Nic nie będzie jak dawniej! Zdradziłam was! Tack nie żyje przeze mnie! Jak ty to sobie wyobrażasz?! Ja nie wiem nawet czy powinniśmy być razem. Nie chcę, żebyś był z taką szmatą jak ja!- wpił się w moje usta.

- Nigdy, prze nigdy nie obrażaj siebie, a przede wszystkim nie w moim towarzystwie. Raven po raz setny mówię ci : kocham cię.

- Ja ciebie też.- wtuliła się we mnie. Nie wiem co bym bez niej zrobił.

----------------------------

Rozdział kiepski i krótki ;/ Tak wiem. Nie mam weny :(( Postaram nn dodać w środę. Liczę na wasze komentarze, zapraszam na blogi.. A teraz odpowiedź na pytanie czytelniczki: Myślę, że blog dojdzie do 130 rozdziałów + epilog. Nie wiem czy dokładnie tyle, może być trochę więcej. Zamierzam zakończyć go pod koniec roku szkolnego, ewentualnie pierwszy tydzień lipca. No i to tyle.