Rozdział 90

 CZYTASZ=KOMENTUJESZ!!!

Rozdział 90

- Pomóc ci z tym?- zapytał Harry.

- Nie dziękuję.- posłałam mu słaby uśmiech i wzięłam się za zmianę opatrunku. Zaraz wracamy do Portland. Ale ten tydzień szybko minął.

- Jakbyś potrzebowała…

- Pomocy to mam ci powiedzieć. Powiedziałeś mi to z tysiąc razy w ciągu pięciu minut. Dziękuję za troskę.- westchnął.

- Wiesz, że się martwię?- pogłaskał mnie po policzku.

- Wiem. Inni też się martwią, ale nie są aż tacy nachalni. Harry, dam sobie radę. Nie powinieneś pójść się pakować?

- Ty strasznie chcesz mnie wyrzucić co? No dobra, to idę. Jak coś jestem obok.- i w końcu zostałam sama. Minęły dwa dni od tamtego zdarzenia i nie miałam chwili dla siebie. Usiadłam wyczerpana na łóżku. Spojrzałam na swoje dłonie. Czy to ja coś zrobiłam obłąkanemu? Czy to naprawdę…

- O matko!- krzyknęłam kiedy z moich dłoni wyrosły dwa płomienie. Szybko zniknęły. Czyli, że jednak to ja? Skupiłam się i znów się pojawiły.

- To niemożliwe…- przecież nikt z pozostałych nie umie tak. To czemu ja? Nagle do mojego pokoju wpadli chłopacy.

- Usłyszeliśmy krzyk. Cos się stało?- zapytał przerażony Caine.

- Nie, nic. – powiedziałam w miarę spokojnie.

- Na pewno?- zapytał Hazz.

- Tak. Nie wiem co mnie napadło. Nie musicie się mną przejmować.- niepewni opuścili pomieszczenie.

                                                         ***

- Jeszcze osiem godzin. Jupi!- powiedziała znudzona Layla.

- Proszę, nie przypominaj.- jeśli oni mają tak marudzić całą drogę to dziękuję bardzo.

- Proszę, uciszcie się!

- Nieeee.- jak dzieci. Stuknęłam krzesła przed nami.

- Suwać się, idę do was miśki.- wstałam przyciągając kilka ciekawych spojrzeń i władowałam się do Emily, Margaret i Davida.

- No jezu… Po co nam jeszcze ona?

- Jak chcesz idź usiądź pomiędzy nimi. Zobaczysz co to za ból.- zaśmialiśmy się. Może nie będzie tak źle.

Oczami Louis’a:

Po paru godzinach uznałem, że muszę pobyć sam na sam z Zayn’em. Ruszyłem na tył samolotu nawiązując chwilowy kontakt wzrokowy z Zayn’em. Po minucie znalazł się koło mnie.

- Wiesz, że nie powinniśmy w takim miejscu?- wzruszyłem ramionami i posłałem mu uśmiech.

- Wiem i jakoś mi to nie przeszkadza.- też się uśmiechnął i wpił się w moje usta. Jak ja go kocham.

                                                                ***

- Co ty robiłeś przez tą godzinę?- zapytał Caine po moim powrocie.

- A nic. Musiałem rozprostować nogi.- skłamałem.

- Z jakąś ślicznotką?

- Coś w tym stylu.- mój Zayn.

Oczami Zayn’a:

- Gdzieś ty był?- zapytał Liam.

- Albo czy chociaż sobie ulżyłeś i czy jest dobra?- zaśmiał się Styles.

- Prawdziwy dżentelmen nie mówi o swoich podbojach.- a zwłaszcza jeśli chodzi o mężczyznę i jednocześnie wroga.

Oczami Diany:

- Dziękujemy za udaną wycieczkę. Pokazaliście klasę. Oprócz jednej wpadki na London Eye, myślę, że było dobrze. Do zobaczenia w szkole.- powiedziała wychowawczyni, a my ruszyliśmy do rodziców. Wypatrzyłam Rogera. Przytuliłam się do niego.

- Dobry wieczór, kochanie. Przyjechałem po ciebie i Laylę.- od razu pojawiła się koło nas.

- Dobry wieczór panie Walker. Jak się pan miewa.

- Dobrze, dziękuję. A ty jak się trzymasz Layla?

- Jak na mnie dobrze.- uśmiechnęli się. Poszliśmy do samochodu. Najpierw dom Layli, potem nasz. I zaraz wskoczę do mojego łóżeczka.

                                                           ***

- Cholera.- stuknął w maskę Roger.

- Popsuł się? – pokiwał głową.

- A teraz żaden mechanik, kozetka i inne nie jeżdżą. Jesteśmy skazani iść piechotą.- westchnęłam i wysiadłam. Roger wziął moją walizkę i ruszyliśmy do domu.

-Idę tą pustą ulicą, na Bulwarze Straconych Marzeń.- podśpiewywał sobie mój ojczym.

- Czyja to piosenka?- nagle się ocknął.

- Nie mów mi, że śpiewałem.

- Śpiewałeś. A teraz zdradź wykonawcę i dokończ piosenkę.

- Napisałem ją w twoim wieku. Przypomniała mi się teraz. Naprawdę chcesz żebym zaśpiewał?- pokiwałam głową?- I nie odpuścisz?

- Nie.- westchnął.

-I walk a lonely road

The only one that I have ever known

Don't know where it goes

But it's home to me and I walk alone

I walk this empty street

On the Boulevard of Broken Dreams

Where the city sleeps

And I'm the only one and I walk alone

I walk alone, I walk alone.

I walk alone, I walk a...

My shadow's the only one that walks beside me

My shallow heart's the only thing that's beating

Sometimes I wish someone out there will find me

Till then I walk alone

Aaa...

Aaa...

Aaa...

Aaa...

Aaa...

Aaa...

Aaa...

I'm walking down the line

That divides me somewhere in my mind

On the borderline

Of the edge and where I walk alone

Read between the lines

Of what's fucked up and everything's

alright

Check my vital signs to know I'm still alive

And I walk alone

I walk alone, I walk alone.

I walk alone, I walk a...

My shadow's the only one that walks beside me

My shallow heart's the only thing that's beating

Sometimes I wish someone out there will find me

Till then I walk alone

Aaa..

Aaa...

Aaa...

Aaa...

Aaa...

Aaa...

I walk alone, I walk a...

I walk this empty street

On the Boulevard of Broken Dreams

When the city sleeps

And I'm the only one and I walk a...

My shadow's the only one that walks beside me

My shallow heart's the only thing that's beating

Sometimes I wish someone out there will find me

Till then I walk alone

[Green Day-Boulevard Of Broken Dreams]

- Wow.- to jedyne co udało mi się powiedzieć.

- To nic takiego.

- Nic takiego? Masz talent! Dlaczego nie jesteś piosenkarzem?

- Z powodu babci.- kazałam mu rozwinąć wypowiedź.- Wychowywała mnie ona. Tata ciągle ćpał i skończył w więzieniu za przestępstwo. Mama pewnego dnia wyszła i nie wróciła. Miałem tylko ją. Zawsze chciałem być rockmanem. Kiedy byłem w twoim wieku miałem zespół, byłem popularny, miałem przyjaciół, dziewczyny. Ale pewnego dnia babcia zachorowała. Zespół oznaczał nieobecność. A ona mnie potrzebowała. Wiesz za pewne co wybrałem. Trzy lata później zmarła, a dla mnie było za późno na karierę. Ale przynajmniej jestem powiązany z muzyką.

- Przykro mi.- powiedziałam smutna.

- Wiesz co ci powiem? Nie żałuję. Gdybym był sławny za pewne nie poznał bym twojej mamy i nie miał bym tego co teraz mam. Nie wyobrażam sobie życia bez was.- przytulił mnie, a w moich oczach stanęły łzy.

- Dziękuję ci…- wyszeptałam.

- Za to, że nie ostałem rockmanem?

- Nie. Za to, że jesteś z nami i czuję jakbyś był moim prawdziwym tatą…- mocno go przytuliłam.

----------------------------------------

 Mamy rozdział 90! Nie wierzę, że do tylu doszłam.Nie wiem czy mi wyszedł czy nie. O opinię proszę was. Zaskoczyłam was trochę tą mocą?  I zapraszam jak zawsze na moje pozostałe blogi. I chciałabym was pochwalić i podziękować za te komentarze. Jest ich dużo jak  na ten blog i jest mi strasznie miło jak je czytam. Cieszę się, że te wypociny się wam podobają. :)) Mam nadzieję, że teraz nie ubędzie komentarzy, bo zazwyczaj jak was chwalę to liczba maleje. Dobra to postaram się dodać nn jutro, ale nie obiecuję. :P A co do Cope i Kellina myślę, że za parę rozdziałów powrócą. ;)