Rozdział 40

 Rozdział dedykuję Natalce i zapraszam na jej bloga
http://divisionofpain.blogspot.com/

Rozdział 40

                                                         Diana

Czy byłam gotowa na rozmowę z Caine’em? Myślę, że tak. Myślę, że dam radę mu wszystko wyjaśnić. Jednak kiedy weszłam do jego gabinetu , a on przeniósł na mnie lodowate spojrzenie moja pewność siebie o dziwo wyparowała.

- Cześć- odezwałam się.

- Cześć- podeszłam do krzesła naprzeciwko niego i je zajęłam. Zapanowała bardzo nie zręczna cisza. Nie wiedziałam jak zacząć, a on chyba nie zamierzał zadawać pytań.

- Jak się mają dzieci?

- Jak myślisz, jak mają się dziewczyny?-uniósł brew.

- Mają się fatalnie, są wściekłe i nienawidzą mnie z całego serca i nie chcą mnie znać?- wzruszył ramionami.

- Coś w tym stylu. Wiesz co mnie dziwi? Że nie chciałaś nawiązać z nim żadnego kontaktu od…

- To są moje córki, znam je na wylot. Są w pewnym stopniu do mnie podobne i doskonale wiem, że jak cierpią muszę dostać trochę czasu na posiedzenie w samotności i po użalaniu się nad sobą. Przyszłabym do niech wczoraj, ale sam kazałeś przekazać mi, że miałam je zostawić wczoraj w spokoju.

- Co ci się stało w twarz? – prychnęłam.

- Obchodzi cię to?

- W końcu jesteśmy małżeństwem- odparł sarkastycznie.

- Wypadek przy pracy. Spadłam ze skarpy, potłukłam się i połamałam skrzydła, ale wszystko jest okej- spojrzał na mnie zaskoczony.

- Po pierwsze jak to się stało, po drugie co ty tam robiłaś?

- Muszę ci się tłumaczyć?

- W tej sytuacji? Tak, zdecydowanie powinnaś- westchnęłam.

- Chciałam znaleźć naszego syna, bo jak dotąd wam się to nie powiodło, ale moje skrzydła po siedemnastu latach odmówiły posłuszeństwa.

- Chciałaś go poszukać? Sama? Ty jedna, sama bez broni, przeciwko Nathanielowi i obłąkanym? Co ty sobie myślałaś? Zrozum, że staramy się jak możemy i to nie nasze widzi mi się , że niech ma karę i będzie zżył z tym potworem w samotności.- ponownie zapadła cisza. Wpatrywałam się w okno, żeby nie musieć patrzeć na niego- Czemu? Powiedz mi tylko czemu- tu już nie chodziło o tą akcję. Tu chodziło o nas, o Harryego…

- To się zaczęło jak my..  No wiesz. Byłam samotna, a on powiedział, że mnie kocha. Miód na złamane serce, no wiesz.. Ale potem zaczęliśmy się godzić, dziewczynki wróciły, a ja… Ja nie umiem tego zerwać Caine. Znów jestem rozdarta między waszą dwójką. I doskonale wiesz, że to nie jest takie proste- spojrzał mi prosto w oczy.

- Kochasz mnie?- zapytał.

- Kocham. Ale jego chyba też kocham.

- I znów potrzebujesz czasu ? – wstałam i ruszyłam w  kierunku drzwi.

- Pójdę już.

- Proszę bardzo. Masz tyle czasu na przemyślenia ile tylko chcesz. Tylko potem nie przychodź z płaczem, że znów cię skrzywdził- odparł szorstko.

- Zapamiętam- powiedziałam i wyszłam.  Oczywiście na swojej drodze musiałam napotkać Beatrice.

- Caine u siebie?- zapytała.

- Tak. Masz go do całej swojej dyspozycji- mruknęłam, na co ona się chytrze uśmiechnęła.

- W końcu zrozumiał, że nie jesteś jego warta?

- Mów sobie co chcesz. – opuściłam budynek z chęcią rozwalenia czegokolwiek.

                                                     ***

Kiedy weszłam do domu było cicho. Udałam się na górę. Najbliżej był pokój Astrid, więc tam najpierw zajrzałam. Dziewczynka leżała na łóżku i czytała jakąś książkę. Zanim jednak zdążyłam się odezwać książka wylądowała na podłodze, a dziewczynka wbiegła we mnie z prędkością światła, o mało mnie nie powalając.

- Myślałam, że już nie wrócisz- szepnęła.

- Nie mogłabym wam tego zrobić. Chciałam wam dać czas. Jak się czujesz- pogłaskałam ją po plecach.

- Trochę smutno. Ta.. to znaczy Caine próbował nam wynagrodzić twój czyn, ale i tak głównie zajmował się Rosaline…- to dziwne. Od kąt ją zaadoptowaliśmy mówiła do nas mamo i tato. Zwłaszcza do Caine’a. Czemu tym razem tak nie powiedziała?

- Mogę ci wynagrodzić to spacerem? Pokażę ci parę pięknych miejsc. Tylko najpierw muszę iść porozmawiać z dziewczynami. Poczekasz?

- Jasne. Tylko nie za długo- uśmiechnęła się.

- Postaram się- następny w kolejności był pokój Rosie. Zapukałam. Nie odpowiadała.- Rosaline, proszę otwórz. Chcę cię przeprosić i wszystko ci wyjaśnić. Otwórz…- ponownie zapukałam- Rosaline!- usłyszałam brzdęk klucza i po chwili drzwi otworzyły się na oścież, a w nich stanęła wściekła Rosaline.

- Czego chcesz? - warknęła.

- Porozmawiać- zanim zaprotestowała znalazłam się w jej pokoju.

- Chyba nie mamy o czym.

- Czyżby? Nie zamierzam ci się tłumaczyć, czemu to zrobiłam, chcę po prostu żebyś wiedziała, że to sprawa twojego ojca, mnie i Harry’ego i masz się tym zupełnie nie przejmować i proszę nie gniewaj się wyłącznie na mnie, bo każdy zawinił. – prychnęła.

- Tata cię przeprosił, a ty go już wcześniej zdradzałaś! Jestem zła na ciebie i na Harry’ego! Postanowiłaś sobie zmienić rodzinkę? Najpierw on, potem ten bachor?- i wtedy do mnie dotarło. Przecież dziewczynki przez chwilę chociaż musiały być same. Wtedy Rosaline musiała powiedzieć coś Astrid.

- Co powiedziałaś Astrid? I lepiej powiedz prawdę.

- Poskarżyła ci się?

- Nie, jej zachowanie zdradziło, że coś jej nie tak, a teraz pokazałaś mi jak jej nie trawisz. No to co w końcu?

- Powiedziałam jej, że nigdy nie będzie członkiem naszej rodziny i ma nas zostawić, a mnie omijać szerokim łukiem. – prychnęłam.

- Śmiesz krytykować mnie? Powiedziałaś siedmioletniej dziewczynce, która nigdy nie miała tego co ty, że ma się wynieść? Czy ty jesteś poważna?

- A co ja takiego miałam? – roześmiałam się.

-Miałaś wszystko. Przez całe swoje życie miałaś naszą miłość, spełnioną każdą zachciankę. Sukienka, buty, sesja, wakacje, kosmetyki… Wszystko! I wiesz co ci powiem? Nie wiem ile razy usłyszałam dziękuję. I nie doznałam od ciebie szacunku. A Astrid? Astrid mimo braku pokrewieństwa kocha mnie, jest mi cholernie wdzięczna i tylko raz chciała odejść ze względu na to, że chciała wam oddać „miejsce”. Nie wiem co bym zrobiła bez niej. Dużo nam pomogła. A ty? Ty tylko strzelasz fochy i liczysz, że każdy będzie na twoje zawołanie. Ale wiesz co? Mam dosyć. Mam dosyć tego, że mnie nie szanujesz i nie umiesz docenić mojej miłości. Myślałam, że ten pobyt u Nathaniela  pokaże ile dla nas znaczycie. Widocznie się myliłam. Proszę, skoro chcesz, to koniec. Skoro mnie nienawidzisz, znikam. Pamiętaj, że jak zmienisz zdanie możesz przyjść. Ale tylko wtedy. Cześć- wyszłam trzaskając drzwiami. Weszłam do pokoju Mel. Leżała schowana pod kołdrą- Melanie… Przyszłam…

- Proszę, nie teraz…- powiedziała słabym głosikiem. Trzęsła się.

- Melanie…- usiadłam na jej łóżko i odkryłam kołdrę.

- Nie!- dłońmi zasłaniała oczy. – Idź, nie teraz! Proszę.

- Mel o co chodzi- udało oderwać mi się jej ręce. Nic nie miała. Otworzyła oczy.

- Zostaw, przecież jestem potworem!

- O czym ty mówisz? Przecież jesteś piękna- zaskoczona spojrzała w lustro.

- Jak to możliwe… Przecież one.. One były całe czarne..

- Musiało ci się wydawać.

- Nie, mamo! One były czarne. I zanim trafiłam wtedy do szpitala też takie były! Mamo, ten potwór nigdy nie był wytworem mojej wyobraźni. On jest i znów do mnie przemawia. Cały czas powtarza, ze jest głodny w ciemności. Nie rozumiem o co chodzi. – przytuliłam  ją mocno.

- Spokojnie. Obiecuję, że to przeminie. Że jakoś powstrzymam tego potwora. Że zniknie. Tylko mów mi kiedy go usłyszysz ponownie, okej? – pokiwała głową.

-Kocham cię mamusiu.

- Ja ciebie też kocham córeczko.

                                                   Ian

Mateczka dała mi zapas kartek i przyborów. Schowałem je przed Nathanielem. Kiedy on miał obchód usiadłem na parapecie i zacząłem rysować. Pierwsze co mi przyszło do głowy to Nath. Nigdy jej nie rysowałem. Najwyższy czas. Wziąłem się do pracy. Robiłem to najstaranniej jak tylko byłem w stanie. Próbowałam dotrzymać każdy detal. Na szczęście odziedziczony talent po ojcu mi w tym pomógł. Po pewnie dość długim czasie moje dzieło było skończone. Ona jest taka piękna.

- Ale już pewnie nie twoja Ian- szepnąłem do siebie. Złożyłem kartkę i schowałem ją do kieszeni. 

 ---------------------------------------

I oto rozdział poświęcony całej rodzince Turnerów xd Co sądzicie? Może teraz rozdziały nie są jakieś zabójcze, ale obiecuje, że akcja będzie coraz to większą a zakończenie tej części i trzecia część będą bardzo,bardzo interesujące (taki jest plan xd) Co się wydarzy w nn? Nn jak w zwyczaju w pt, bardzo proszę o komentarze.