Rozdział 57

 CZYTASZ=KOMENTUJESZ!

Rozdział 57

- O matko, Diana! Co ty masz z nadgarstkami?- wrzasnęła Margaret.

- To wygląda okropnie.- stwierdził David.

- Słodki Jezu…- wyszeptała Emily.

- Jak ty to zrobiłaś?- zapytała Layla.

- Jeju spokojnie. To nic poważnego…

- Nic poważnego? Masz bordowe nadgarstki!- ach ta Margi.

- Słuchajcie, nie przejmujcie się tym OK ? Nic mi nie będzie, to nic takiego. Zapomnijcie o tym.- usłyszeliśmy głos za nami.

- Diana, mógłbym cię prosić?- zapytał Marshall. Wyczuwam kłopoty.

- Tak. Spotkamy się później.- oznajmiłam i poszłam za trenerem.

- Wytłumaczysz mi stan twoich nadgarstków?- westchnęłam.

- To naprawdę nic takiego.

- Diana, proszę powiedz mi co się stało po dobroci, bo inaczej…

- Bo inaczej co?- obserwowałam go.

- Będę musiał zawiadomić opiekę społeczną.

- Nie zrobiłbyś tego.

- Martwię się i jeśli trzeba to to zrobię. Pytam się po raz ostatni: Co się stało?- wymyśl dobre kłamstwo. Kurde…

- No bo ja upadłam i przytrzasnęłam sobie…

- Diana! Takie kity to ty możesz sobie komuś innemu wciskać, ale nie mnie! Odpowiedz mi szczerze na moje pytanie! Kto ci to zrobił do cholery?!- wrzasnął.

- A co cię to obchodzi?!

- Dobrze, nie dajesz mi wyboru.- już chwytał za telefon stacjonarny.

- Nie!- wyciągnęłam rękę a z niej wystrzeliło coś. To było połączenie światła i ciemności. Co jest?! Marshall złapał się za rękę, która się lekko przypaliła. Wpatrywałam się w dłoń. Co się stało?! Spojrzałam z przerażeniem na trenera i wybiegłam. Co to miało być?! Nie poszłam już na lekcje. Uciekłam ze szkoły nie zważając na konsekwencje…

                                                    ***

Za pięć minut przyjdzie po mnie Harry. Te ostatnie dwa tygodnie były istną masakrą. Unikałam Marshalla, wzięłam zwolnienie i nie trenowałam. Nikt

się nie przyczepił do tamtego dnia. Siniaki już zniknęły. Dokonałam ostatnich poprawek i zeszłam na dół.

- Gdzie się wybierasz?- zapytała mama.

- Na imprezę z Harrym. Wrócę późno.- oznajmiłam wkładając płaszcz.

- Marshall dzwonił. Pytał się kiedy wracasz na treningi. Chyba mu powiem, że od poniedziałku skoro idziesz na imprezę.

- Mamo, ja nie wiem czy chcę dalej trenować.- powiedziałam cicho.

- Jak to?! Przecież ty to kochasz!

- No tak, ale…- zadzwonił dzwonek.- Musze już iść. Nie dzwoń na razie dobrze?- zapytałam z nadzieją.

- Niech ci będzie. Baw się dobrze.- posłałam jej uśmiech i wyszłam. Harry pocałował mnie w usta.

- Pięknie wyglądasz.-powiedział i zaczął mnie prowadzić w stronę centrum miasta.

- Dziękuję.- powiedziałam cicho.

- Diana, spójrz na mnie…- spojrzałam prosto w jego oczy.- Przepraszam za tamto moje zachowanie.

- Nic się nie stało. Miałam tylko setki pytań dotyczące moich nadgarstków i tyle.- zaczął je oglądać.

- Na szczęście już nic nie widać.- pokiwałam głową.- Diana, chciałbym żebyśmy się dzisiaj dobrze bawili.

- Też bym tak chciała.- wpił się w moje usta.

- Tak na dobry początek.- uśmiechnęłam się. Weszliśmy do najlepszego klubu w mieście. Zajęliśmy jakieś miejsca i zamówiliśmy po drinku. Potem jeszcze doszło parę. A potem szaleliśmy w rytm muzyki na parkiecie. Naprawdę super się bawiłam. Zapomniałam co zrobił i to było najlepsze. Koło pierwszej opuściliśmy klub. Szliśmy jakąś ciemną uliczką i napotkaliśmy pijanego bezdomnego.

- Ale niezła suczka.- powiedział.- Pożyczysz mi ją?-zapytał. Pociągnęłam Harrego, ale ten gniewnie wpatrywał się w niego. Jego oczy poczerniały.

- Odszczekaj to.- warknął.

- No przestań koleś. Ty na co dzień masz ten tyłeczek i te cycki. Daj mi ją na jeden wieczór.

- Harry chodźmy.- powiedziałam i próbowałam go stąd zabrać.

- Nigdy , przenigdy jej nie dotkniesz.- rzucił się na niego i zaczął go tłuc pięściami. Tamten próbował się bronić, ale był nieźle zalany.

- Harry!- krzyknęłam, ale to na nic.- Zabijesz go!- a on nadal go nawalał. Z bezdomnego spływała krew, a jego oddech coraz bardziej zanikał.- Harry!- rzuciłam się na niego i próbowałam odciągnąć. Zaczęłam płakać ze swojej bezradności.- Harry, błagam.- on nie przestawał. Odsunęłam się od niego. Tamten pijak nie żył. Zaczęłam się wycofywać.- Obiecałeś mi Harry… Obiecałeś, że nikogo już nie zabijesz…- odwróciłam się i zaczęłam uciekać.

- Diana!- krzyknął za mną, ale ja biegłam zalana łzami. Biegłam i biegłam aż wpadłam na kogoś. Caine. Wtuliłam się w niego.- Zabierz mnie stąd…-

załkałam.

- Diana…- powiedział Harry, który stał za mną.

- Zostaw mnie…- rozpłakałam się.

- Harry, zostaw. Zajmę się nią.- powiedział Caine wciągając mnie w ciemną uliczkę i wzbijając się w górę.- Ciii… Zabiorę cię do mnie, będziesz bezpieczna…- zasnęłam wtulona w jego tors…

Oczami Caine’a

Nie wiem co się stało, ale ona była przerażona. Zabrałem ją do swojego pokoju i ułożyłem w swoim łóżku. Płakała przez sen.

- Obiecałeś.- powiedziała. Nadal spała. Ciekawe co się jej śniło?- Obiecałeś.- zaczęła się nerwowo miotać. Przytuliłem ją.

- Spokojnie. Tutaj cię nikt nie skrzywdzi.- zaczęła się uspokajać.

- Obiecałeś…- powtórzyła po raz ostatni, a potem już spokojnie spała.

 -------------------------------------------

Hejka miśki ;* Nie wiem jak wy uważacie, ale ja sądzę, że wyszedł mi ten rozdział. Chciałabym też wszystkich przeprosić, że zrobiłam z Harrego dupka, ale to było na potrzebę opowiadania. Mam nadzieję, że wybaczycie ;/ Ogólnie ten pomysł z imprezą i akcją po miałam od rozdziału gdzie Hazz powiedział Dianie o śmierci jego matki. Proszę o szczere opinie. Mam nadzieję, że przybędzie więcej komentarzy bo teraz trochę lipa ;/ Następny w piątek, chyba że we wtorek jakoś mi się uda ;)