Rozdział 65

 CZYTASZ=KOMENTUJESZ!!!

Rozdział 65

- Możesz mi wytłumaczyć co to było?- warknąłem na ojca.

- To ty powinieneś się wytłumaczyć nie ja! A i oznajmiam ci, że masz zakaz opuszczania domu, chyba że wychodzisz do pracy.

- Chyba cię poje… Ja mam osiemnaście lat!- co ze debil.

- Nie całe i uważaj na słowa. Wszystko było dobrze, a ten musiał się zjawić i wszystko zepsuć.

- On nic nie zepsuł jasne?! To wasza wina!- mama złapała ojca za ramię, a ten się trochę uspokoił.

- Nie zmieniam swojej decyzji… Idę się przygotować.- i wyszedł z pokoju. Mama usiadła koło mnie na łóżku.

- Wychodzimy zaraz z ojcem na ważne spotkanie i nie będzie nas do późna. Będziesz miał czas żeby iść na chwilę spotkać się z Kellienem…

- Czemu to robisz?- twarz mamy nie miała żadnego wyrazu.

- Zmieniłeś się Caine. Zachowujesz się dokładnie jak on… Ale widzę, że jest ci lepiej jak masz przy sobie brata. Chcę żebyś mu wszystko wyjaśnił i jakbyś mógł przeprosił za mnie i poprosił żeby się ze mną skontaktował…- w oczach mamy pojawiły się łzy.

- Nie płacz proszę…- przytuliłem ją.- Przekażę mu i dziękuję…

                                                       ***

Kiedy tylko opuścili dom, poleciałem w wyznaczone miejsce do pożegnania Kellina. Mój brat dzisiaj wyjeżdża… Czekał już na mnie.

- Spóźniłeś się…- powiedział. Spojrzałem na zegarek.

- Powinienem być dopiero za 5 minut.

- wiem.- zaczął się głupio uśmiechać, a ja go szturchnąłem.

- Głupi jesteś.

- Ale za to jaki przystojny…- zaczęliśmy się śmiać.- Ej co jest?

- Ale co?

- Ogólnie jesteś taki przybity. Co się stało?

- Nasz ojciec to frajer i tyle. A mama mnie poprosiła żebym cię przeprosił i żebyś się z nią skontaktował, bo ona strasznie by chciała.

- Nie wiem czy to dobry pomysł…

- Gdyby nie ona nie spotkalibyśmy się teraz.

- Zobaczę co da się zrobić.- dostał sms’a.- Muszę się zbierać, zaraz wyjeżdżamy.- zrobił się smutniejszy.

- Szkoda…- przytuliliśmy się.

- Widzę cię w piątek u mnie. I to jest rozkaz.- puknął mnie w czoło palcem.

- Kocham cię bracie, do zobaczenia.

- Ja ciebie też kocham bachorze.- przybiliśmy sobie po żółwiku i odszedł. Jeszcze raz się odwrócił.- A i Caine. Walcz o nią…- puścił mi oczko i odszedł. Stałem tam jeszcze przez chwilę. Znów go nie będzie. Ja nie walczę o przegraną sprawę…

Oczami Diany: Następny dzień.

- Na początku czerwca jedziemy na tydzień do Londynu.- oznajmiła nasza wychowawczyni.- Mam nadzieję, że się cieszycie.- każdy się uśmiechał. Nawet ja.- Wszystkie informacje znajdziecie o tutaj.- rozdała każdemu po kartce. – To wszystko na dzisiaj.- zadzwonił dzwonek, a wszyscy wyparowali z klasy i gadali tylko o tym.  Moja przyjaciółka była smutna.

- Co się dzieje?- zapytałam kiedy byłyśmy same.

- Nie jadę…- mruknęła.

- Dlaczego?!- zdziwiłam się.

- Nie mam kasy Diana. Nie ma opcji żebym tyle zdobyła, a nikogo nie będę prosić żeby mi ją dawał…

- Ale dla mnie to nie kłopo…

- Powiedziałam, że nie!

- No to ja też nie jadę.- wzruszyłam ramionami.

- Jedziesz!- była zła.

- Nie-e. Przykro mi słońce, ale bez ciebie ani rusz. W końcu Layna forever co nie?- jej twarz z pogodniała.

- Layna forever.- przytuliłyśmy się.- Ale ty i tak jedziesz.

- Ale z tobą.

- Nie-e.

- Ta-ak.- zaczęłyśmy chichotać.

- Proszę okazywać uczucia dopiero po szkole.- powiedział do nas rozbawiony Marshall.

- Nie-e.- powiedziałyśmy równocześnie i zaczęłyśmy się śmiać jak głupie. On tylko pokręcił po kręcił głową.- Trenerze mam pytanie.

- Słucham?

- Czy mogłabym trenować wieczorami sama? Nie czuję się najlepiej jak…

- Diana, to nie byłoby w porządku…

- Proszę.- popatrzył chwilę na mnie a potem westchnął.

- Widzę cię wieczorem i nie chcę słyszeć żadnych wymówek.

- Tak jest.- zasalutowałam. No to mamy problem z głowy.

Po lekcjach poszłam z Lukiem do Sweet coffee. W środku był niewielki personel, para emerytów i… Willow flirtująca ze Stylesem! Co to ma być? Nie zwracając na nich uwagi kupiłam sobie kawę i ruszyłam do wyjścia gdzie czekał na mnie Luke, który uznał że mi tylko potowarzyszy.

- Evans, gdzie tak pędzisz? Do swojego nowego chłopaka?- zakpiła ruda, która podeszła do mnie.

- Pierdol się.- mruknęłam.

- A kogo polecasz?- uśmiechnęła się złośliwie.

- Ty powinnaś to wiedzieć w końcu ty wpychasz się każdemu do łóżka.- odwzajemniłam uśmiech.- Przepraszam, ale się spieszę.

- Do Marshalla? Łączy was coś?

- oczywiście.- powiedziałam, a mój głos ociekał sarkazmem.- Willow, nie pogrążaj się. Nie rób z siebie gwiazdy, bo jesteś żałosna, i tak nikt nie zwraca na ciebie uwagi..- Już byłam przy drzwiach kiedy palnęła:

- Mnie przynajmniej kocha prawdziwy ojciec.- wbiłam paznokcie głęboko w nadgarstki i strużka krwi pociekła. Liczyłam, że Harry coś z tym zrobi, ale on siedział cicho. Opuściłam lokal i uciekłam płacząc. Nie słuchałam Luka. Pobiegłam nad jeziorkiem ,usiadłam na ziemi i zaczęłam szlochać.  Po chwili poczułam silny uścisk.

- Nie przejmuj się tą kretynką.- powiedział Luke.- Dużo ojców to palanci. Czasami lepiej żeby ich nie było.

- Wiem, ale to..- nie dokończyłam.- Ty też nie masz ojca prawda?

- Tak. I pewnie cię zastanawia kim on jest?- pokiwałam głową. Nagle do mnie dotarło. Ten spokój, ta jego pewność siebie. Znam ją.

- Twoim ojcem jest…- utknęło mi w gardle.

- Marshall…

------------------------------------

Hej :) I jak, może być? Zaskoczyłam was troszkę? No i jedna tajemnica rozwiązana :)) Co do następnego pojawi się w niedzielę, chyba że jutro dam w jakiś sposób radę choć wątpię bo mam inne blogi i ważne zawody.  ;/ Zapraszam na moje pozostałe blogi gdzie jutro pojawią się nowe rozdziały.  Proszę o komentarze. I jedno pytanie. Co wam się nie podoba w opowiadaniu?( nie licząc, że rozdziały są krótkie)