Rozdział 66

 CZYTASZ=KOMENTUJESZ!!!

Rozdział 66

- O Boże…- wypuściłam powoli powietrze.- Nie wierzę, że on…

- Prawda boli co? Wiesz czemu pływam?

- Nie. Czemu?

- Moi oboje rodzice trenowali. Mama mi powtarzała, że to cudowny sport i może kiedyś to połączy mnie z tatą. Dlatego mi tak zależało no tej drużynie. Żeby zbliżyć się do niego. Ale to był błąd. Nie powinienem był tego robić. Wolałbym go nigdy nie spotkać. A ty?

- A ja co?- zapytałam.

- Czemu pływasz? Co byś zrobiła gdybyś spotkała ojca?

- Od zawsze kochałam pływać. A co do taty…- parę łez płynęło ponownie.- Zapytałabym go czemu mnie nie kochał…- przytulił mnie ponownie.

- Nie przejmuj się nim. Ojcowie są do kitu. Ja taki nie będę.

- Trzymam cię za słowo.-zaśmialiśmy się krótko.Wstał i wyciągnął ręce

- Przykro mi panienko Evans, ale trzeba już wracać do domu. Zaraz lunie, a i panienka ma dzisiaj trening z tego co wiem.

- A pan przypadkiem dzisiaj nie opuścił treningu?

- Owszem, ale to dla dobra innej jednostki. Proszę wstać z tej zimnej powierzchni.- wstałam. Podał mi rękę.- A teraz odprowadzę panienkę.- zaśmiałam się, a my ruszyliśmy. Nie rozmawialiśmy więcej. Trzeba chwilę posiedzieć w ciszy. Przerwał ją głos. Dobrze znajomy mi głos. Dokładniej Harrego.

- Diana, musimy porozmawiać.- powiedział.- Mógłbyś nas zostawić?- zwrócił się do Luka, który stanął tuż przed nim.

- Nie.- powiedział gniewnie się w niego wpatrując.

-Powiedziałem coś.- Harry się naprężył.

- Luke, idź do domu. Sama sobie poradzę…

- Na pewno?- zapytał z troską. Pokiwałam głową.- Jak coś, wiesz gdzie mnie szukać.- i odszedł.

- Widzę, że szybko się uporałaś.- skomentował loczek.

- Jesteśmy przyjaciółmi. Poza tym ty i Willow.

- Ta ruda? Ha. Nic nas nie łączy. Nie musisz być zazdrosna.

- O ciebie? Ha. Ty jesteś już dla mnie nikim, Harry.
-Niby dlaczego?

- Słyszałeś co mówiła Willow. Wiesz, że nienawidzę zmianki o moim ojcu. Nie odezwałeś się. Nie powiedziałeś żeby przestała. Nie poszedłeś za mną.

-Odepchnęła byś mnie. Nie przesadzaj, to przecież nic wielkiego…

- Dla ciebie. Cześć Harry.- powiedziałam i spróbowałam odejść.

- Przepraszam, Diana…- powiedział zatrzymując mnie.

- Harry, proszę zapomnij…

- Jak mam zapomnieć o dziewczynie, którą kocham?- wpatrywałam się w niego pusto. Chciało mi się płakać.

- Przykro mi…- wyszeptałam i odeszłam prędko. Zaczęłam płakać. Powiedział, że mnie kocha… Ale chyba mamy inną definicję miłości…

                                                             ***

- Świetnie ci dzisiaj poszło, Diana.- powiedział Marshall.

- Dziękuję.- powiedziałam z lekkim uśmiechem.

- Ale jednak coś cię trapi.

- Tak, ale to nieważne.- wzruszyłam ramionami i opatuliłam się ręcznikiem.

- No mów. Stary Marshall cię wysłucha.- parsknęłam śmiechem.

- To jedno pytanie, na które musisz mi odpowiedzieć szczerze.- trochę się zestresował.

- Dawaj.

- Jesteś ojcem Luka?- zaskoczyło go to, ale uspokoił się.

- Czyli już wiesz?

- Czemu miałeś go w dupie?- zapytałam ostro.- Wiesz co to znaczy żyć bez ojca?- warknęłam.

- Diana, wiem że masz uraz, ale ja dowiedziałem się o nim niedawno. Zamierzam się oświadczyć Agness, może się wyprowadzę. Nie zamierzam zmieniać aż tak bardzo swojego życia z powodu jednej głupiej wpadki…

- Głupiej wpadki? Ale motywujące. Aż chce się skakać z mostu.- mruknęłam. Ruszyłam w stronę szatni.- A i jeszcze jedno. Mógłbyś się trochę nim zainteresować. To tyle- i po pół godzinie byłam w domu. Głupiej wpadce… Chyba ja też byłam taką głupią wpadką. Ale ktoś musiał być…

------------------------------------------

Krótki, ale tak to jest jak się pisze dla 4 osób ;/ Mam nadzieję, że ciekawy. Jutro może będzie next. Zależy od motywacji. A jak nie to w piątek. Co sądzicie o Marshallu?No i zapraszam na moje pozostałe blogi, an które postaram się może jeszcze dzisiaj dodać nn i do zakładki "Pytania do bohaterów":P