Rozdział 62

CZYTASZ=KOMENTUJESZ!!!
Wszystkiego Najlepszego z okazji dnia kobiet ;*

Rozdział 62

- Proszę przynieść wypracowanie na 2000 słów na poniedziałek. Wiem, że macie ciekawsze rzeczy do roboty, ale chcę was jak najlepiej przygotować do matury- oznajmiła nauczycielka angielskiego. Zadzwonił dzwonek. Ruszyłam do drzwi.- Diana, mogłabym cię prosić na słówko?- podeszłam do jej biurka.- Ostatnio jesteś strasznie rozkojarzona, czy coś się dzieje?- zapytała.

- Nie proszę pani. Po prostu ta nauka zaczyna mnie przerastać. Zarywam noce przez książki.- pokiwała głową.

- Rozumiem. Na szczęście tylko miesiąc ciężkiej pracy, a potem będzie lżej. A i pamiętaj, że w razie jakich kol wiek kłopotów możesz przyjść do mnie.

- Zapamiętam.- posłałam jej uśmiech i opuściłam salę. To była ostatnia lekcja, a że nie jestem już w drużynie nie muszę iść na trening. Ruszyłam do wyjścia. Ktoś mnie zatrzymał.

- Diana, Marshall cię do siebie wzywa.- oznajmiła trenerka.

- Po co?- wbiła we mnie zły wzrok.

- Nie wiem. Masz do niego iść.- i mnie zostawiła. Westchnęłam i ruszyłam do jego gabinetu. Chciałam zapukać, ale usłyszałam kłótnie.

- Nie wierzę jak obojętnie to przyjąłeś! Powinieneś się tym przejąć!- krzyczał Luke.

- Zaskoczyło mnie to, ale nie zamierzam się tym zamartwiać i zmieniać swojego życia.- powiedział cicho Marshall.

- Jesteś idiotą!- i wyszedł. Spojrzałam na niego pytająco.- Dowiesz się w swoim czasie.- odparł oschle i odszedł, a ja niepewnie weszłam.

- O Diana. Przyszłaś. Siadaj.- usiadłam naprzeciwko niego.

- O czym chciałeś porozmawiać, bo spieszy mi się.- mruknęłam.

- A dokąd?

- Muszę kogoś odwiedzić, ale nie o tym mamy rozmawiać. Przejdź do rzeczy.- powiedziałam spokojna.

- Na zawody po maturach przyjeżdżają łowcy talentów z klubu najlepszego w całym USA od których już dostałyście propozycje. Jeśli zobaczą, że nadal sobie super radzicie to dostaniecie na 100% kontrakt i chciałbym żebyś do tego czasu była w drużynie, a potem rób co chcesz.

- Zastanowię się.- wstałam i ruszyłam do drzwi.

- Do zobaczenia w poniedziałek na treningu.

- Cześć.- szybko znalazłam się w domu i wzięłam się za lekcję. Zrobiłam wszystko w ciągu trzech godzin, muszę przyznać, że poszło mi nieźle. Potem spakowałam torbę i zostawiłam liścik, że wyjeżdżam na weekend i mają się o mnie nie martwić. O dziewiętnastej trzy znalazłam się w pociągu do Lewiston do mojej cioci Meggi. Jadę się dowiedzieć wszystkiego, taki jest plan. Mam nadzieję, że się powiedzie…

Oczami Caine’a:

- Dzień dobry panie Turner.- przywitała się sekretarka.

- dzień dobry- zacząłem iść do swojego biura kontynuując rozmowę z Niallem przez telefon.- Słuchaj Niall, wiem że się umówiłeś z Laylą, ale Diana nie może być sama. Teraz jest pełno demonów. Wiesz co może się stać, a ona jest nam potrzebna.- wszedłem do biura a ba moim biurku stał Kellin i zaczął śpiewać.- Zaraz oddzwonię.- Kellin śpiewał jego pierwszą własnoręczną piosenkę. Przez chwilę moja złość na niego zniknęła. Wpatrywałem się w niego i znów powróciły wspomnienia.

- Kellin ta piosenka jest super.- przybiłem mu piątkę.

- Cieszę się, że ci się podoba.- obdarował mnie uśmiechem.

- Zabierzesz mnie w trasę?- zapytałem z nadzięją.

- No nie wiem. Hmmmm… Jasne, że tak! Chodź tutaj bachorze!- krzyknął i przerzucił mnie sobie przez ramię i zaczął biegać po domu.

- Uspokójcie się!- krzyknęła Martha.- Zaraz wam dam szlaban!

- O nie, tylko nie to.- Kellin udawał przerażonego.

- I to ty jesteś ten starszy?- zapytała.

- Tak, ale głupszy.- zrobiliśmy zeza, a ona pokręciła głową i wróciła do kuchni zostawiając nas samych.

-Kocham cię bracie.- powiedziałem.

- Ja ciebie też.

Kiedy skończył wpatrywałem się w niego pusto.

- Caine, ja…- przerwał mu telefon, który odebrałem.

- Caine muszę jechać za nią?- zapytał Niall. Westchnąłem.

- Jeśli przekonasz Louisa albo Luigiego to nie musisz, ale ona ma być pod czyjąś opieką.

- Dzięki.- i rozłączył się. Spojrzałem na brata.

- Nie powinno cię tu być.

- Ciebie też.- spojrzałem na niego jak na idiotę.

- Tu jest moja przyszłość.- wzruszyłem ramionami.

- Nie prawda. Twoja przyszłość to sztuka, a nie jakaś gówniana firma budowlana.

- A skąd ty to możesz wiedzieć? Nawet nie wiesz co działo się przez te pięć lat.- usiadł w moim fotelu.

- No to mi opowiedz.- tryskał pewnością siebie.

- Posrało cię? Tutaj gdzie zawsze mogą wparować rodzice?

- Widzę, że twoje słownictwo się poprawiło. No to chodź na miasto.- walczyłem ze sobą.

- Dobra..- uśmiechnął się i założył czapkę i okulary. Wyszliśmy z firmy. Było wszystko dobrze, ale musieliśmy wpaść na rodziców.

- Caine, a ty dokąd? Jesteś potrzebny w firmie.- powiedział tata.

- Biorę sobie wolne.- mówię spokojny. Kellin odwrócił się.

- Znów?! Który to już raz? Twój brat robił to samo.

- Jak zauważyłeś to mój brat i jesteśmy z tego samego łona. Idę, cześć.- ruszyłem, a Kellin razem ze mną.

- Przyznałeś, że  jesteśmy braćmi.- uśmiechał się.

- Rodziny się nie wypiera.- powiedziałem. Usiedliśmy w kawiarni.

- No to powiadaj. I jak ci się żyje? Ile lasek wyrwałeś?- pytał zupełnie na luzie.

- Miałem dwie dziewczyny, jedna rzuciła mnie dla innego, druga, bo nie przyszedłem na naszą randkę. Cały czas siedziałem w firmie, miałem próbę samobójczą, takie tam.- otworzył szeroko oczy.

- Ale jak to? Przeze mnie prawda?

- To było miesiąc po twoim odejściu, nałykałem się tabletek, ale mnie uratowali. I dostałem niezły opieprz od ojca.

- tego można było się spodziewać. Przykro mi…

- Nie powinno. A co u ciebie?

- Zespół, trasy, żona, córeczka. Trochę się zmieniło. I chciałbym żebyś je poznał. Tak sobie myślałem, że odwiedzisz mnie teraz w Los Angeles.

- Nie wiem czy powinienem…

- Słuchaj przepraszam cię za to wszystko. Tamtego dnia gdybym się odwrócił to bym nie mógł odejść. Zespół dopiero się rozkręcał, nie miał kasy, a sprawa o ciebie mogłaby źle wpłynąć na wszystko i w dodatku tata miał większe możliwości i byśmy nie wygrali. Strasznie chciałem żebyś ze mną jechał, Caine.- był smutny.

- Nie mam ci za złe, że odszedłeś tylko mnie nie wziąłeś. Tylko to mnie cały czas rozszarpuje od środka. Kiedy odszedłeś zająłem twój pokój. Tak strasznie za tobą tęskniłem…

- Ja za tobą też.- przytulił mnie.- Na szczęście ta blondyna strasznie chciała nam pomóc.- popatrzyłem na niego.

- Co zrobiła?

- Zaczęła szarpać się z ochroniarzem żeby ze mną porozmawiać i przeciskała się przez mało okienko żeby na mnie poczekać.- uśmiechnąłem się.- Jak ma na imię.

- Diana…

- To twoja była tak?- pokiwałem głową.- Druga?

- Tak.

- Kochasz ją?- zapytał.

- Najmocniej w świecie.

- To czemu nie walczysz o nią?

- Ona ma chłopaka.- chyba.

- To pokaż jej, że powinna być z tobą. Przecież jesteś Turnerem.- klepnął mnie w ramię.- Dobra, zróbmy coś przypałowego, a nie tu tak siedzimy.- uśmiechnąłem się.

- Chodź bracie…- odzyskałem go wreszcie. Byłem nieziemsko szczęśliwy. Mam nadzieję, że tak zostanie…

---------------------------------------

 Przykro mi,że tylko 4 komentarze pod poprzednim ;/ Ale cóż...Długi nie? I Caine mu wybaczył :) Tak strasznie czekałam na ten rozdział ^^ Liczę na dużo komentarzy. Zapraszam na moje pozostałe blogi. I jak myślicie o co zapyta Diana ciocię? I o co chodziło Lukowi?