Rozdział 67

CZYTASZ=KOMENTUJESZ!!!

Rozdział 67

Oczami Caine’a:

Późniejszym popołudniem w czwartek przyjechałem pod dom mojego brata. Nawiasem mówiąc był ogromny i nieskromny.

Czyli coś w stylu Kellina. Zaparkowałem. Mój brat już na mnie czekał.

- Zawsze wiedziałem, że za mną szalejesz. Teraz tylko to udowodniłeś.- uśmiechnął się triumfalnie.

- Nie schlebiaj sobie.- przytuliliśmy się.

- Kiedy oni ci uświadomią, że jesteś adoptowany? W końcu Turnerowie słynną ze swej pewności  siebie.- weszliśmy do środka. Tam też wszystko było takie na bogato.

- Widać, że twój dom.- zaśmiał się.

- Zaczekaj, muszę ci kogoś przedstawić.- poleciał na górę.- Cope!- zaczął

wołać. Po chwili zszedł z małą dziewczynką na rękach.- Caine, to moja córka Copeland.- dziewczynka wtuliła się w jego tors.- Ej mała, nie wstydź się wujka.- pogłaskał ją po główce, a ta nagle dostała zastrzyku energii. Kellin podał mi ją. Uśmiechnąłem się do niej, co ona odwzajemniła.

- Oj Copeland, obyś wdała się w mamę, bo jak w tatę to będziesz miała przerąbane.- pokręcił głową.

- Masz szczęście, że ją teraz trzymasz. Przynajmniej na razie nie oberwiesz.

- Mhm.

- Nie mhm tylko tak. A w sobotę poznasz moją żonę Shelię.

- Wyszła za ciebie pod przymusem?- wziął ode mnie małą i posadził ją w chodziku.

- Teraz już nie masz dziecka, a to oznacza, że dostaniesz wpierdol.- uśmiechnął się szeroko i zaczęliśmy się ganiać jak nienormalni po domu.

                                                 ***

- Jest zmęczona. Nie przejmuj się nią.- powiedział Kellin.

Siedziałem w fotelu w jego sypialni. Mała była padnięta. Wybawiliśmy ją na wszystkie czasy.

- Jak ci się układa z Shelią?- zapytałem.

- Jesteśmy szczęśliwi. I mamy naszą Cope.- pocałował ją w czółko.- Ty lepiej mów co jest między tobą, a blondyneczką.- poruszył brwiami.

- Nie rozmawiałem z nią od niedzieli.- wzruszyłem ramionami.- Chyba nadal jest na mnie zła za tamto…

- Za to co my zrobiliśmy?

- Nie, znaczy to też. Ale chciałem zrobić jej wykład na temat amfetaminy, a sam nie lepszy. Pierwsza strona gazety.

- Ale przecież amfetamina może wyrządzić jej dużo szkód.

- Ona jest zbyt uparta żeby przemówić jej do rozsądku.- Cope już zasnęła.- Ja już pójdę. Niech sobie smacznie śpi. Do jutra.

- Do jutra.- uśmiechnął się lekko, a ja wyszedłem.

                                                     ***

Następnego dnia koło jedenastej poszliśmy na spacer po lasku. Copeland już świetnie chodzi jak na dwulatkę. Spacerowaliśmy sobie tak przez godzinę i wygłupialiśmy się.

- Ahhh to jest życie. – zaciągnął się powietrzem Kellin.

- Zgadzam się. Ta beztroskość…

- Tak. Ty, ja i Cope.- odwrócił się i ogarnęło go przerażenie. Mnie też dopadło. Malutkiej nie było.- Cholera!- zaczęliśmy biegać po lesie i krzyczeć.- Copeland! Copeland gdzie jesteś?!- nie żeby miała odpowiedzieć. Po kwadransie znaleźliśmy się przy urwisku, a tam była nasza zguba. Była w bardzo niebezpiecznym miejscu.- Nie ruszaj się kochanie, tatuś już idzie.- zaczął powoli się przemieszczać w jej stronę. Nagle miejsce na którym siedziała dziewczynka runęło, a ona zaczęła spadać. Cholera! Caine zrób coś! Rozłożyłem skrzydła i rzuciłem się w przepaść. Udało mi się ją złapać. Mała była przerażona i cicho szlochała. Podałem ją Kellinowi, który stał oszołomiony.

- Jak ty to…

- Nic nie widziałeś.- powiedziałem i uciekłem w głąb lasu.

Oczami Diany:

W piątek wieczór miałam trening tylko bez Marshalla. Chyba dzisiaj miał zamiar oświadczyć się Agness i nie przyszedł. Trudno. Pływałam parę godzin w samotności. Na dworze było już ciemno. Cudownie. Zatrzymałam się na końcu toru na krótką przerwę. Nagle światła zaczęły mrugać aż zapadła ciemność. Prąd wysadziło? I syczenie. Nie, nie, nie! To nie mogą być obłąkani! Ale musieli być. Pojawiło się dwóch. Dałam nura. Pod wodą wszystko było doskonale słychać. Po paru minutach kończyło się  powietrze. Walcz Diana, walcz. Ucichło. Wyłoniłam się i zaczęłam nabierać powietrze łapczywie. Udało się. Szybko wyskoczyłam z basenu i pobiegłam do szatni. Było ich słychać, ale byli parę pomieszczeń stąd. Otworzyłam moją szafkę i wyjęłam telefon. Zaraz się rozładuje! To są jakieś jaja! Odruchowo wybrałam numer Caine’a.

- Abonament jest chwilowo niedostępny.- i wtedy bateria mi padła. Cholera! W takim momencie?! Syczenie się zbliżało. Nie ma czasu Diana. Wpakowałam się do szafki i zacisnęłam mocno powieki. Obłąkani próbowali się do mnie dobrać. Parę łez spłynęło po moich policzkach. Szafki się przewróciły. Zaczęłam krzyczeć. Potem usłyszałam jęki i syczenie ustało. Ktoś postawił szafki w miarę do pionu. Otworzył moją. Wyleciałam z niej prosto w ramiona mojego wybawcy. A mianowicie Harrego…

----------------------------------

Chcę was przeprosić, że dopiero dzisiaj się pojawił, ale nie miałam jak go wcześniej dodać. Dzisiaj wcześniej wróciłam, bo cholernie źle się czuję, ale uznałam, że jestem wam winna ten rozdział i jest. ;/ Może być? Wiem, że nie najdłuższy, ale myślę, że całkiem ciekawy. W pt następny. Liczę na wasze komentarze, bo pod ostatnim było ich sporo jak na tego bloga :) Wystarczy zwykłe przeczytałem, super/okropne.(chociaż nie pogardzę jak ktoś się lekko rozpiszę i pokaże swoje przemyślenia^^) Zapraszam na moje pozostałe blogi, na których postaram się jak najszybciej dodać nn. Jak sądzicie jak teraz będzie między naszymi braciszkami?