Rozdział 74

 CZYTASZ=KOMENTUJESZ!!!

Rozdział 74

- Co musimy wyjaśnić?- zapytałam zmieszana.

- A amfetamina i blizny coś ci mówią?- zapytała wściekła.

- Ale skąd ty…

- A lekarz mi powiedział. Ty i narkotyki?! I cięcie się?! Co się z tobą dzieje? Nie poznaję cię! Strasznie się zmieniłaś. Dawaliśmy ci z Rogerem wszystko czego zapragnęłaś, wszystko było dobrze, a teraz?

- Mamo, proszę daj mi to wyjaśnić…

- Proszę. Wytłumacz mi to, bo ja tego nie rozumiem.

- Moje życie obróciło się o 180 stopni i nie mogę ci powiedzieć dokładnie jak, ale nie daję sobie z tym rady…

- Nie ufasz mi?- zapytała.

- Mamo, ja nie mogę o tym rozmawiać. Musisz mi uwierzyć…

- Przykro mi Diana, ale jestem zmuszona zapisać cię do psychologa.- powiedziała i zaczęła się zbierać.

- Może od razu do psychiatryka mnie wyślij!- warknęłam.

- Jeśli tak będzie dalej, albo dowiem się, że masz inne problemy to zmuszę się i na to.- powiedziała spokojnie i otworzyła drzwi.

- Nienawidzę cię!- krzyknęłam za nią, a ona wyszła. Łzy zaczęły lecieć strumieniem.

Oczami Layli:

Kiedy pani Walker wyszła z pokoju Diany od razu ruszyłam w kierunku pokoju. Moja Diana… Weszłam.

- Puk, puk. Można?- zobaczyłam ją całą zapłakaną. Natychmiastowo znalazłam się przy jej łóżku.- Co się stało Diana?- pogłaskałam ją po policzku, a ona spojrzała na mnie smutnymi oczami.

- Mam dosyć Layla.- załkała, a  ja ją przytuliłam.

- Ciii… Jestem tu… A teraz opowiadaj.

- Obiecujesz, że nie wyjdziesz i mi uwierzysz?- zapytała z nadzieją.

- Obiecuję…- przełknęła głośno ślinę.

Oczami Diany:

- Jestem aniołem…- szepnęłam. Zdziwiła się.- Uwierz mi…

- Wierzę ci Diana… Od kiedy?- zapytała patrząc mi prosto w oczy.

- Od listopada.- jej spojrzenie stało się zimniejsze.

- Jestem twoją najlepszą przyjaciółką, a dowiaduję się tego dopiero teraz. Dzięki…- wstała i ruszyła do drzwi.- Muszę coś przemyśleć. Pa.- wyszła. Zostawiła mnie. Kolejna fala łez.

- Layla- załkałam. Czemu ty tak cierpisz?

Oczami Caine’a:

Było późno, wszyscy poszli do domu, poza mną. Nagle wyszła zła Layla.

- Mogę wejść?- zapytałem, a ona się na mnie skrzywiła.

- Tak.- warknęła i opuściła szpital. Co tu się dzieje? Wszedłem do pokoju mojej księżniczki. Była cała zapłakana. Szybko znalazłem się koło niej.

- Co się stało?- zapytałem.

- Caine, ja nie chcę cię zranić jak innych. Lepiej jeśli sobie pójdziesz…

- Nigdzie się nie wybieram. Jestem przy tobie.- splotłem nasze ręce.

- Dziękuje…- szepnęła i lekko się uśmiechnęła. Odwzajemniłem to.

- Masz piękny uśmiech.- zarumieniła się.- I uwielbiam jak się rumienisz.- klepnęła mnie w ramię.

- Przestań już.- zaśmiała się ukazując swoje dołeczki i białe ząbki. Pocałowałem ją w czubek głowy. Oparłem głowę tuż obok jej.

- Idź spać.- powiedziałem.

- A zostaniesz ze mną?

- Na zawsze.- powiedziałem, a ona po chwili usnęła. Jest taka piękna i bezbronna… Poszedłem w jej ślady.

Oczami Diany:

Następnego dnia obudziło mnie chrząknięcie. Podniosłam głowę i ujrzałam złą mamę. Obok mojego łóżka siedział Caine. On też się obudził.

- Cieszę się, że w końcu wstaliście. Caine dziękuję, że z nią zostałeś, ale na ciebie już pora.- chłopak się podniósł.

- Do widzenia. Cześć, Diana.- powiedział i wyszedł.

- Tu masz ubrania. Przebierz się i jedziemy do psychologa.

- Zaraz?

- Tak zaraz. A i jeszcze coś. Przez najbliższy okres nie możesz trenować.

- Co?!- krzyknęłam.

- Sama jesteś sobie to winna.- powiedziała oschle.- Czekam na zewnątrz.- wyszła. Przebrałam się powstrzymując łzy. Jak to nie mogę trenować?! To takie niesprawiedliwe!!! Wsiadłam do samochodu.

- Kim jest ten psycholog?

- Pochodzi z Brazylii. Jest bardzo dobry.- i to tyle z naszej rozmowy. Po kwadransie zaparkowałyśmy i ruszyłyśmy do jego „biura”. Zapukałyśmy, a po „proszę” weszłyśmy. Widok mnie zadziwił.

- Dzień dobry. Pani jest mamą Diany, tak? Jakże mi miło. Ale musi pani zostawić nas samych, tego wymaga sesja, chyba że panienka sobie życzy obecności matki?- zapytał mężczyzna.

- Nie.

- No dobrze. To proszę przyjechać za godzinę.- posłał mojej mamie uśmiech i ją wyprosił.- Napijesz się czegoś?

- Luigi?- wydukałam.

- Dawno się nie widzieliśmy co? – uśmiechnął się.

- No tak, ale od kiedy ty… 

-Przykro mi, ale musimy porozmawiać o twoich problemach, a nie o mnie…

-------------------------------------

 Może być? Liczę na wasze opinię. Jutro nn. Proszę was o ten jeden komentarz, nie musi być jakiś długi (choć nie pogardzę :)) ) No i w końcu pojawił się Luigi :)) A Kellin powróci za parę rozdziałów, ale nie w najlepszych okolicznościach ;/ Więcej wam nie powiem ^^ I jak myślicie co będzie teraz pomiędzy Lay a Dianą? No i zapraszam na nowe rozdziały na moich pozostałych blogach :P