Rozdział 75

 CZYTASZ=KOMENTUJESZ!!!

Rozdział 75

- To nic wielkiego…- wzruszyłam ramionami.

- Po minie twojej mamy wywnioskowałem co innego.- popatrzył na mnie z nad okularów.

- Ona dramatyzuje…

- Amfetamina i samookaleczania nie najlepiej wygląda w podaniu do szkoły nieprawdaż?

-  Czyli, że chcesz odpowiedzi na to czemu to zrobiłam?- pokiwał głową. Westchnęłam.- Oboje wiemy kim jestem. Muszę wybrać pomiędzy chłopakami na których mi zależy i pomiędzy przyjaciółmi. Wybiorę jednych, drudzy umrą i na odwrót. To nie jest proste, Luigi. A do tego dochodzą typowe problemy nastolatki w ostatniej klasie z ogromnymi ambicjami.- pokiwał głową, na znak że rozumie.

- Wiedziałem, że o to chodzi. Masz jeszcze czas, na zastanowienie się. Wiesz, czasami trzeba głębiej poszukać by znaleźć odpowiedź.

- Wiesz ile razy próbowałam odnaleźć odpowiedzi? Wypytywałam o przeszłość, a nikt mi nie chciał odpowiedzieć. Słyszę tylko, że sama mam poszukać.

- A czemu sądzisz, że to właśnie w przeszłości trzeba poszukać?

- Bo jeśli nie zna się przeszłości, nie można iść dalej w przyszłość.- uśmiechnął się.

- Cieszę się, że jesteś tego świadoma. A co do ciebie i twojej mamy… Nie najlepiej wam się układa?

- Już od dawna z krótką przerwą. Nie ważne.

- Ważne. Mama to osoba której potrzebujesz, a z tego co wiem zawsze byłyście mocno ze sobą związane.

- Tak, bo tylko ją miałam…- bolesne wspomnienia powróciły. TATA wracający z pracy, całujący mamę, zlewający moje cześć tato, osoba która NIGDY nie powiedziała mi że mnie kocha.

- No właśnie. To może powodem waszych kłótni było to, że mama ma nowego męża i dziecko? Nie czułaś się zazdrosna?

- Kocham Rogera i Kyle’a. Traktuję ich jak moją prawdziwą rodzinę. Nie jestem, nie byłam o nich zazdrosna. To po prostu pojawiło się z biegiem czasu.

- Tęsknisz za tamtymi czasami kiedy byłyście same? Kiedy było pomiędzy wami dobrze?

- A ty byś nie tęsknił?- posłałam mu smutny uśmiech. Szkoda, że jestem skazana tylko na siebie…

                                                       ***

Idę przez korytarz w szpitalu. Tylko, że jest jakoś inaczej. Ten szpital był jeszcze stary, przed remontem. Nogi same mnie prowadzą. Podchodzę do jakiegoś pokoju. Przez szybę widzę łóżko, a na nim młodą kobietę. Blondynkę. Mama.

- Mamusiu!- pukam w szybę i macham do niej, ale ona nawet nie spojrzała w moim kierunku. Przy jej łóżku siedział młody tata.

- Jules, proszę cię. Nie odchodź ode mnie.- załkała mama.

- A jak ty to sobie wyobrażasz Carren? Nie chciałem dziecka. Nie posłuchałaś mnie. Muszę przemyśleć czy po tym wszystkim nasz związek ma sens. Cześć.- ruszył w kierunku drzwi. Kiedy opuścił pomieszczenie mama krzyknęła:

- Jules!!!- i zalała się łzami.

- Ty ją kochasz tato. Zostań z nią… Ale czemu mnie nie kochasz?- zaczęłam iść razem z nim. Nic. Zero reakcji.- Odpowiedz mi!- próbowałam go złapać, ale moja ręka prześlizgnęła się przez niego. Odszedł. Po raz kolejny. Wróciłam do mamy. Trzymała w rękach zielony pamiętnik i pisała, płacząc. Próbowałam to przeczytać, ale litery się zlały.

- Przyniosłam malutką.- oznajmiła pielęgniarka przynosząc niemowlę. Przecież to ja…

- Dziękuję.- wyszła, a my wpatrywałyśmy się w małą mnie.- Oj, Diana. Nawet nie wiesz jak cię skrzywdziłam… Przepraszam, cię córeczko…

- To nie twoja wina, mamo. To on jest winowajcą. Gdyby nie ty pewnie już dawno byłabym martwa, o ile to możliwe. Kocham cię.- pojawiły się łzy.

- Nie wiem czy na mnie zasługujesz…

- Oczywiście, że tak! Tylko nie zostawiaj mnie, proszę!- wrzeszczałam, ale ona tego nie słyszała.- Kocham cię!

Obudziłam się zalana łzami i potem. To tylko zły, ale bardzo realistyczny sen. Dzisiaj poniedziałek, trzeba iść do szkoły. Eh… Oporządziłam się i wyszłam z domu.

- Podwieźć cię?- zapytał Harry.

- Nie trzeba.

- Trzeba, trzeba. Wsiadaj.- wsiadłam do jego auta.- Szkoła czy wagary?

- Szkoła i tak mam już przesrane.- zaśmiał się.

- Czemu mi nie powiedziałaś? O tym wszystkim? Postarałbym ci pomóc.- powiedział z troską.

- A umiesz cofnąć czas?- zapytałam.

- Nie. Ale mogę postarać się zmienić przyszłość.

- Dzięki, ale wolę przeszłość.- podjechaliśmy pod szkołę.- Dzięki, Hazz.

- Nie ma problemu.- uśmiechnął się i pocałował mnie w policzek.

- Cześć.- posłałam mu uśmiech i ruszyłam do szkoły. Pod salą zobaczyłam Laylę stojącą z Willow. Auć. Czy ona we wszystko musi się wpieprzać? Poszłam do toalety powstrzymując kolejną fale łez.

- Diana?- po co ona tu przyszła?

- Idź do Willow.- warknęłam.

- Ty nie rozumiesz…- gwałtownie obróciłam się w jej stronę, a łzy same poleciały.

- Czego mam nie rozumieć? Wyszłaś, choć obiecałaś, że tego nie zrobisz. Uśmiechałaś się i śmiałaś razem z tą szmatą… Czego tu nie rozumieć?! Od razu powiedz całej szkole o mnie i o moich problemach. Zniszcz mnie. Wiem, że na to czekasz!- krzyknęłam, a ona już nie powstrzymywała łez.

- Nigdy bym ci tego nie zrobiła… Proszę cię… Wybacz mi…- załkała.

- Skąd mogę mieć pewność, że nie chcesz mnie oszukać?

- Chociażby Layna?- uśmiechnęła się lekko.- To coś dla ciebie znaczyło?

- A co by była ze mnie za przyjaciółka?- rzuciła mi się na szyje.

- Przepraszam.

- Ja też.

- Layna na zawsze?

- Layna na zawsze…

                                                              ***

- Wychodzę mamo!- oznajmiłam jej w piątek wieczór. Ah ten czas leci.

- A dokąd to?- zapytała.

- Umówiłam się z Cainem.

- A ty nie masz przypadkiem szlabanu?- zapytała unosząc brwi.

- Mamo, to jest Caine.  Z nim mi się krzywda nie zdarzy.- uspokoiłam ją, a ona pokręciła głową.

- O której masz zamiar wrócić?

- Późno. Nie martw się o mnie, pa.- wyszłam szybko z domu i ruszyłam w umówione miejsce. Droga zajęła mi kwadrans. Przy jednym ze stolików siedział Caine. Zasłoniłam mu oczy.

Oczami Caine’a:

- Hmmm. Ciekawe kto to. Harry?

- Dokładnie.- zaśmiała się i usiadła naprzeciwko mnie.

- Wypuściła cię bez problemu?

- Był mały problem, ale to nieważne.- wzruszyła ramionami.

- Pięknie wyglądasz.- zarumieniła się. Nachyliłem się, żeby ją pocałować, ale na moje szczęście zadzwonił telefon.- Przepraszam.- powiedziałem i spojrzałem na wyświetlacz. Kellin?- Cześć.- powiedziałem do słuchawki.

- Cześć, Caine. Tu Jesse, kolega Kellina. Stało się coś strasznego, ale to nie jest rozmowa na telefon. Proszę cię przyjedź jak najszybciej. Kellin się potrzebuje.- przestraszyłem się.

- No dobrze, to ja za jakieś dziewięć godzin powinienem być.- powiedziałem.

- Czekamy.- rozłączył się.

- Diana, ja naprawdę cię przepraszam, ale coś się stało z Kellinem i muszę do niego jechać… Wynagrodzę ci to innym razem.- przepraszałem ją jak głupi.

Oczami Diany:

- Jadę z tobą.- powiedziałam pewna.

- Do Los Angeles?

- To piękne miasto, poza tym ty jesteś mi cos winien.- nie dawałam za wygraną. Pokręcił głową z rozbawieniem.

- Nie poddasz się?- pokiwałam głową.- No to chodź.- podał mi rękę i poszliśmy do samochodu. Los Angeles, nadjeżdżamy!

------------------------------ 

Hejka, miśki ;*  Długi ten rozdział nie? :)) Szkoda tylko, że znów jest coraz mniej komentarzy ;/ Chciałabym żeby pod tym znalazło się z 8. Czy o tak dużo proszę? :(( NN jutro albo pojutrze, w zależności od nauki i od was. I w nn pojawi się Kellin. Jak myślicie co się stało? Mam nadzieję, że mnie nie znienawidzicie za to co zrobię. A co sądzicie o tym rozdziale? xd Luigi już był, to jeden z wyżej postawionych aniołów dla zapominalskich ;) I zapamiętajcie ten pamiętnik. On jeszcze się pojawi ^^ Dobra to jeszcze was zaproszę na moje blogi i tyle :P